Αν οι λέξεις ήσαν σεντς, θα είχαμε λύσει το πρόβλημα του χρέους!

Σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να πείσουν τους ίδιους τους εαυτούς τους για την ανάγκη να συγκρουστούν με τα συμφέροντα και να προχωρήσουν επιτέλους στις μεταρρυθμίσεις, πρωθυπουργός και υπουργός των Οικονομικών έκλεισαν χθες την τριλογία απελπισμένων μονολόγων με την παρουσία τους ενώπιον της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ.

Κατά την.....
χθεσινή εκδοχή της ανώφελης απεραντολογίας, ο κ. Παπανδρέου κάλεσε τους βουλευτές του να συμβάλουν στην προσπάθεια για «συντριπτική απάντηση» σε όσους επιθυμούν είτε κρυφά είτε φανερά τη χρεοκοπία της Ελλάδας και να διαψεύσουν (και πάλι) τις Κασσάνδρες.

«Ξέρω ότι κανένας από εσάς δεν θα επιτρέψει να θέσουμε σε κίνδυνο την εφαρμογή της συμφωνίας της 21ης Ιουλίου», τους είπε, εκθειάζοντας για άλλη μια φορά την «εξαιρετικά σημαντική δουλειά» της κυβέρνησης και καταφεύγοντας στο γνωστό πλέον και τετριμμένο «κατηγορούν τους πυροσβέστες που σβήνουν τη φωτιά αγνοώντας τα αίτια».

«Η σπατάλη, η ρεμούλα, ο νόμος του ισχυρού τελείωσε», επανέλαβε σε μια ακόμη έκρηξη ρητορείας, ενώ προφανώς δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Και όπως ήταν φυσικό, την σκυτάλη στη ρητορεία πήρε μετά ο καθ’ ύλην αρμόδιος, Ευάγγελος Βενιζέλος, που για άλλη μια φορά περιέγραψε τον «ασύμμετρο, οικονομικό και νομισματικό πόλεμο», χάνοντας ξανά χρόνο διαψεύδοντας φήμες, με όργανο τις οποίες η Ελλάδα «ωθείται στην εστία της κρίσης», προκειμένου «να τη χρησιμοποιήσουν ως αφορμή και πρόσχημα για μια οργανωμένη σπέκουλα που στοχεύει στην καρδιά του ευρώ και της ευρωζώνης»!

Η γραμμή που προσπαθεί να περάσει η κ. Βενιζέλος – όχι για να «αθωώσει» την Ελλάδα, διότι αν ήταν αυτός ο σκοπός θα είχε φροντίσει όλα αυτά να τα πει εκτός συνόρων, απευθύνοντάς τα προς τους πραγματικούς παραλήπτες, πρόσωπο με πρόσωπο – είναι, για καθαρά εσωτερική προπαγανδιστική κατανάλωση, πως «η ελληνική κρίση είναι μια πολύ μικρή παράμετρος της κρίσης της ευρωζώνης και της πολύ ευρύτερης κρίσης του διεθνούς νομισματικού και οικονομικού συστήματος».

Και ενώ κατηγορεί ο ίδιος τους κινδυνολόγους, τελικά κινδυνολόγησε ο ίδιος για να συγκρατήσει την κοινοβουλευτική ομάδα του κυβερνώντος (λέμε τώρα) κόμματος.

Όπως είπε, «πρόκειται για έναν νομισματικό πόλεμο, ο οποίος αν κερδηθεί οι πιο πολλοί θα θυμούνται μόνον τις θυσίες που έχουν υποστεί και θα μας καταλογίζουν το γεγονός ότι περικόψαμε μισθούς, συντάξεις ή ότι επιβάλαμε φόρους. Εάν χαθεί η χώρα θα αλλάξει πρόσωπο, θα χάσει δεκαετίες δουλειάς και προόδου, το συσσωρευμένο εθνικό κεφάλαιο θα απαξιωθεί και τότε δεν θα μιλάμε για πολιτικό κόστος, γιατί θα είναι πάρα πολύ μεγάλο το ιστορικό και εθνικό κόστος».

Και έσπευσε να προσθέσει ότι «δεν πρόκειται για μία στρατηγική του φόβου, δεν πρόκειται για κινδυνολογία και εκβιαστικά διλήμματα, πρόκειται δυστυχώς για μία πάρα πολύ σκληρή πραγματικότητα που δεν την διαμορφώνουμε μόνοι μας, αλλά την διαμορφώνουν οι διεθνείς συσχετισμοί».

Είναι προφανές πως με τα λόγια προβλήματα δεν