Αμόκ αρθρογραφίας λόγω αμόκ εξουσίας

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Πολύ κακό για το τίποτα. Φιλοδοξούσαν, βέβαια, να αποσπάσουν για λίγο περισσότερο την προσοχή, αλλά έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι χρυσές εποχές, οι εποχές των παχιών αγελάδων, όταν ανέξοδα και άκοπα υποδύονταν τους πολιτικούς και υποχρέωναν τους «υπηκόους» τους να αναλύουν τα βαθυστόχαστα νοήματά τους.

Ουδείς ενδιαφέρεται πλέον ποια είναι η γνώμη τους για τους....
λόγους για τους οποίους φτάσαμε ως εδώ.

Ουδείς θεωρεί αξιόπιστη αυτή τη γνώμη.

Ουδείς συγκλονίζεται από τα «μηνύματά» τους.

Ουδείς θεωρεί ειλικρινείς τις τοποθετήσεις τους, μετά ψηγμάτων αυτοκριτικής, που χρειάζεται να ψάξεις πολύ για να ανακαλύψεις, έτσι όπως την καλοκρύβουν με πολλές περικοκλάδες.

Το μόνο ερωτηματικό στο τέλος αυτού του αρθρογραφικού αμόκ είναι το ακόλουθο:

Συγγνώμη, αλλά όλη την εβδομάδα την περνάτε γράφοντας και χτενίζοντας άρθρα και απαντώντας σε ερωτήσεις συνεντεύξεων, προκειμένου όλα αυτά τα βαθυστόχαστα νοήματα να τυπωθούν στον κυριακάτικο Τύπο;

Έτσι, την προηγούμενη Κυριακή, ακριβώς μια εβδομάδα πριν από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 23ης Οκτωβρίου, είχαμε έναν ακόμη ορυμαγδό.

Πρώτος και καλύτερος ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, που μας εξέθεσε τις (αόριστες όπως πάντα) απόψεις του στην «Καθημερινή της Κυριακής» (με άρθρο) και στο «Πρώτο Θέμα» (με συνέντευξη).

Στο άρθρο, κάνει μια αναδρομή του «ηρωικού» παρελθόντος του ΠΑΣΟΚ, για να μας πει πως οι «αξίες» πάνω στις οποίες θεμελιώθηκε παραμένουν αναλλοίωτες!

Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε. Δηλαδή, μάλλον έτσι είναι. Αυτές ήταν φαίνεται οι αξίες του κόμματος που ίδρυσε ο πατέρας του, γι’ αυτό και καταντήσαμε εκεί που καταντήσαμε.

Και το καταπληκτικότερο: Μας λέει ο υιός Παπανδρέου ότι το κόμμα του οποίου ηγείται σήμερα «πάλεψε», ώστε η Ελλάδα… «από υποχείριο ξένων δυνάμεων, να σταθεί με ανεξάρτητη φωνή»!

Είναι προφανές ότι και αυτό το βλέπουμε – και κυρίως το ζούμε – στις μέρες μας.

Όλα όσα γράφει ο κ. Παπανδρέου (περί λαϊκής κυριαρχίας που έγινε πράξη, περί εθνικής ανεξαρτησίας, περί της «Ελλάδας που ανήκει στους Έλληνες», περί της «Ελλάδας της Ευρώπης», περί της εξάλειψης των πάσης φύσεως ανισοτήτων) αποδεικνύουν πως είτε ο άνθρωπος δεν ζει στη χώρα, είτε μας εμπαίζει.

Φθάνει στο σημείο να περιγράφει πώς το ΠΑΣΟΚ… προστάτεψε τη χώρα από τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό – το 1985 με το πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας και το 1994 με το πρόγραμμα σύγκλισης!

Ενώ όλοι γνωρίζουν πως εξαιτίας αυτών των «προγραμμάτων» προκλήθηκε ακριβώς ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός!

Φυσικά, κάνει και κάποιου είδους αυτοκριτική, αλλά με γενικολογίες, που έτσι κι’ αλλιώς δεν καταλήγουν σε υπευθύνους με ονοματεπώνυμα.

Ακριβώς για να μην προσωποποιηθούν οι ευθύνες, επανέρχεται στο ασφαλές καταφύγιο της γενικευμένης συκοφαντίας – πελατειακές δομές, ανομία, αδιαφάνει