O ΜΙΚΗΣ

Με συνδέουν τόσα πολλά. Σαν το πρώτο άκουσμα μου στο βινύλιο, που ήταν το "Άξιον Εστί" και το κουβαλούσε η μάνα μου κρυφά, κι επί χούντας βέβαια, μέσα στην βαλίτσα. Με κάτι αποκρουστικό στο εξώφυλλο, τον συνδυασμό του γκρί και του πορτοκαλιού, και κάτι καρικατούρες που δεν......
καταλάβαινα. Όπως δεν καταλάβαινα και τον Κατράκη στις απαγγελίες και τον τεράστιο Δημήτριεφ στα τενόρικα λόγια του. Βλέπετε κι εγώ στα τσάμικα ήμουν στην ηλικία των 5 ετών.
Κάτι όμως συνέβαινε. Τι; Μπορώ να ψυχαναλύσω τον εαυτό μου σήμερα για το τότε; Όχι. Ούτε Ελύτη ήξερα, ούτε και κάτι άλλο. ΟΥΤΕ ΤΟ ΠΟΥΛΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΣΗΚΩΝΟΤΑΝΕ, αν υπήρχε κιόλας. Κάτι βάραγε μέσα μου όμως, κι έμαθα απο ένστικτο, απο την συνεχή επανάληψη της χαμηλής έντασης στο πικ απ, ή δεν ξέρω απο ποιόν άλλον δαίμονα, ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΩ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ ΑΠΟ ΤΟΤΕ. ΑΥΤΑ ΤΟΥ ΔΙΣΚΟΥ ΕΝΝΟΩ, όχι την "επίσημη αγαπημένη" ή " τα δυο άλογα". Που έμελλε να γίνουν πεντακόσια.
Κι έζησα μεγάλες στιγμές στην πορεία, και με τον Μί