Τρόμος γύρω από την κάλπη

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Αν δεν έχεις βρει κάποιον ιδιαίτερο λόγο ώστε να επιστρέψεις την «υποσχετική» χρεοκοπίας, ατίμωσης, φτωχοποίησης και εξαπάτησης στους εκδότες της (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), συλλογίσου ότι είναι ζωτική ανάγκη για την κοινωνία και τον Ελληνισμό να μην νομιμοποιήσει ο ελληνικός λαός με την ψήφο του την τρομοκρατική επίθεση του καθεστώτος και των........ πατρώνων του από το εξωτερικό.

Μετά την επιχείρηση «σοκ και δέος» της τρόικας, υπήρξε ένα μεσοδιάστημα παράλυσης της κοινωνίας, το οποίο έδωσε την αίσθηση στην διαπλοκή και στο σύστημα ηγεμονίας της ΕΕ ότι τα πράγματα ελέγχονται πολιτικά στην Ελλάδα. Ότι οι Έλληνες είναι τόσο αλλοτριωμένοι, γενικότερα πολιτισμικά, που θα περιοριστούν σε ελάσσονες αντιδράσεις, δίχως να αμφισβητήσουν το σύστημα ηγεμονίας στο εσωτερικό και στην ΕΕ. Η εκτίμηση δεν ήταν απολύτως λάθος παρότι υπερφίαλη, απλώς ήταν απλοϊκή στην σύλληψή της από ανθρώπους που δεν μάθανε να συνδυάζουν πολιτικά-οικονομικά –κοινωνικά-ψυχολογικά-ανθρωπολογικά φαινόμενα. Ξέρετε, η βασική αδυναμία του παγκοσμιοποιημένου συστήματος κυριαρχίας (νεοφιλελευθερισμός) βρίσκεται ακριβώς στην εγγενή ανικανότητά του να κατανοήσει αυτό που διακονεί ως μύθο: την ισχύ. Ο πολιτισμός του νεοφιλελευθερισμού τρέφεται με τον μύθο που ο ίδιος καλλιεργεί περί ισχύος, όπως ακριβώς ο γραφειοκρατικός σοσιαλισμός παλαιότερα. Αυτό τον δηλητηριάζει και τον τυφλώνει αναλυτικά.
Εκεί όπου το «Learning by Numbers» δεν παράγει αποτελέσματα θετικής επιλογής, ακυρώνεται η διεισδυτική ισχύς του «νεορεαλισμού» και αχρηστεύεται ως μέθοδος προπαγάνδας ο νεοφιλελεύθερος θετικισμός, που αποκαλείται λαϊκίστικα «ρεαλισμός». Με μια κουβέντα, η μορφή που έχει λάβει η κρίση στην Ελλάδα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τα ιδεολογικά/επικοινωνιακά εφευρήματα που βασίζονται στην οντολογία και επιστημολογία της αφήγησης του «Rational choice institutionalism», ο οποίος αποτελεί το σύγχρονο αναλυτικό πλαίσιο της όσμωσης κεντροδεξιών-κεντροαριστερών. Αντίθετα ο συνδυασμός του «Constructivist institutionalism» με την μεθοδολογία του «Feminist institutionalism» και του «Sociological institutionalism», θα οδηγούσε στη κατανόηση της κρίσης και στην δημοκρατική αντιμετώπιση της κοινωνικής απορρύθμισης, δίχως να ασκηθεί βία με την μορφή τρομοκρατίας γύρω από την κάλπη.
Δυστυχώς, κυριαρχεί το καζινοκαπιταλισμός και το αλήτικο ιδεολόγημα του «Τέλους της Ιστορίας» και των «επίπεδων, καθολικών πολιτικών», τα βιαστικά, αμόρφωτα παιδιά του «έξυπνου χρήματος» και ξανά οι αδιόρθωτοι εκείνοι Γερμανοί με το βίαιο «θετικό πνεύμα» που επιζητεί «τελικές λύσεις». Στην Ελλάδα, απλώς, κυριαρχεί η πρόστυχη αφήγηση της διαπλοκής, σύμφωνα με την οποία ο φόβος και ο τρόμος είναι τα σίγουρα μέσα χειραγώγησης της κοινής γνώμης και ασφαλώς η καλύτερη στρατηγική κερδοσκοπίας. Όπως μάλιστα αποδείχθηκε κατά την προεκλογική περίοδο, ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος από την άκρα δεξιά έως τις παρυφές της αριστεράς δεν περιείχε άλλο σημαινόμενο πέραν αυτού του γενικευμένου τρόμου.
Τα οδυνη