Το στυμένο ποδόσφαιρο

 Γράφει ο Κώστας ΒαξεβάνηςΚακώς λέμε και γράφουμε πως το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι στημένο. Στυμένο είναι. Αφυδατωμένο από κάθε αθλητική διάσταση,από κάθε προοπτική. Άνυδρο. Χωρίς ίχνος υγρασίας που φέρνει η συγκίνηση. Ακόμη χειρότερα, κοντεύουμε να γίνουμε και εμείς έτσι, να πιστέψουμε πως έτσι είναι το ποδόσφαιρο, και δεν υπάρχει τρόπος για να είναι αλλιώς. Τι λέω τώρα; Ηθικολογίες και μεγάλες κουβέντες; Όχι. Αλλά δεν υπάρχει τρόπος –σε όλα στη ζωή-να καταλάβεις αν μπορείς να κάνεις ή να αλλάξεις κάτι, εάν δεν απαιτήσεις από το αυτονόητο, να κουβαλήσει τις αποδείξεις τουΑνήκω στους ρομαντικούς, που η σχέση του με το ποδόσφαιρο είναι ας πούμε επιφανειακή και γι αυτό καμιά φορά απαιτητική. Δεν ποτίστηκε με τα ακριβά γκαζόν του ποδοσφαιρικού χλοοτάπητα. Γδάρθηκε στις αλάνες, κυνηγημένη συνήθως από τις αγανακτισμένες γειτόνισσες που........... είχαν βαρεθεί να αλλάζουν σπασμένα τζάμια. Κι έτσι παρέμεινε. «Με το Δομάζο αρχηγό και το Σιδέρη κυνηγό» ένα πράγμα. Με το Μίμη Παπαϊωάννου και τον Θωμά Μαύρο. Με μια εφηβεία,το ίδιο ατίθαση με τα μαλλιά του Υβ Τριαντάφυλλου. Μπορεί όσο περνούν τα χρόνια, να εξιδανικεύω. Αυτό κάνουν συχνά οι άνθρωποι. Το ποδόσφαιρο πάντα είχε την βρωμιά του. Τα αγορασμένα παιχνίδι, την λειτουργία του αν θέλετε, ως μαγευτικό κοινωνικό ναρκωτικό. Αλλά αυτό που συμβαίνει με το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι επικίνδυνο πια. Όχι μόνο για το ποδόσφαιρο. Για το πώς η κοινωνία ανέχεται να απατάται, να αυταπατάται και να συστρατεύεται οπαδικά στον παραλογισμό.Το πρώτο θέμα είναι και το πιο εμφανές. Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα έπαψε να έχει σχέση με όσα αισθάνεται την ανάγκη να περιγράψει κάποιος που είναι λάτρης και εραστής του. Η ίδια η κουλτούρα του ποδοσφαίρου έχει αλλάξει. Οι παράγοντες του, δεν είναι ούτε φίλαθλοι ούτε επιχειρηματίες. Είναι ένα τσούρμο αμόρφωτων και αδίστακτων καιροσκόπων. Είναι δύσκολο να διακρίνεις ανάμεσα στις γηπεδικές κουστωδίες, ποιός είναι ο μπράβος-σωματοφύλακας και ποιό το αφεντικό. Και αυταπατάται όποιος πιστεύει πως τα θωρακισμένα τζιπ με τα φιμέ τζάμια, είναι για να κουβαλούν τις μεγάλες ιδέες της ομάδας και όχι να κρύβουν το πραγματικό περιεχόμενοΤο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, με το δικό του lifestyle, χρησιμοποιήθηκε ως πλυντήριο προφίλ. Ο ποινικός έγινε παράγοντας,και στη συνέχεια μεταλλάχθηκε σε Πρόεδρο. Σκέτο. Χωρίς παρελθόν, και κυρίως χωρίς αμφισβητήσεις. Στη συνέχεια ήταν εύκολο ο πολιτικός να του σφίγγει το χέρι στην εξέδρα και βέβαια να χρηματοδοτείται απ’ αυτούς στις προεκλογικές του εκστρατείες. Οι ομάδες στην Ελλάδα χρησιμοποιήθηκαν με τον τρόπο που τις χρησιμοποίησε ο Εσκομπάρ στην Κολομβία ή ο γιος του Καντάφι. Κάλυμμα και υποστήριξη. Στη βουή της εξέδρας κρύφτηκαν λαθρέμποροι, ναρκέμποροι, νταβατζήδες, πράκτορες. Και βολεύτηκαν πολιτικοί.Μια στρατιά από δημοσιογράφους και εφημερίδες μετέτρεψαν το παράλογο σε αποδεκτό. Την μπόχα της ζωής τους, σε οπαδικό άρωμα. Η Αθήνα έχει πάνω από είκοσι «οπαδικές» εφημερίδες. Μια έννοια που υπάρχει μόνο σ