Το ελλαδικό τόξο Ελλάδα και Κύπρος : Μήπως ήρθε ο καιρός να ξαναβρεθούμε;

Γράφει ο Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Τα τεκταινόμενα τις τελευταίες μέρες και ώρες στη Κύπρο, σηματοδοτούν εξελίξεις ευρύτερης σημασίας στη περιοχή του Κολασμένου Ευρωπαϊκού Νότου, ιδίως δε αυτή της «ανατολίτικης» Βαλκανικής και της Ανατολικής Μεσογείου.
Μάλιστα, ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ, το γεγονός ότι οι μέχρι σήμερα μνημονιακές πολιτικές «εμπλουτίζονται» με νέα πειρατικά στοιχεία, όπως είναι αυτό του κουρέματος του κεφαλαίου και των τόκων των καταθέσεων, κάτι που προσωπικά εκτιμώ, ότι ΣΕ ΠΡΩΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, όταν δηλαδή μια εκ........ των υπό «δημοσιονομική εξυγίανση» χωρών αποκλίνει σημαντικά των στόχων της, τόσο ώστε να είναι «επείγουσα» και «ζωτική» η «διάσωσή» της με νέα μέτρα, θα επεκταθεί και προς αυτές, προσδίνει αυτή η εξέλιξη ένα νέο χαρακτήρα στη πειρατική στρατηγική των δανειστών, ενώ ταυτόχρονα οδηγεί σε χρεοκοπία –ή ακριβέστερα : επιβεβαιώνει τη χρεοκοπία- του νεωευρωπαϊκού και επί της ουσίας γερμανικού ευρωπαϊκού οράματος, το οποίο πολύ απλά, προβλέπει έναν αδιαμφισβήτητο «ηγεμόνα» (το Βερολίνο) με οιονεί δικτατορικές εξουσίες, κι από εκεί και κάτω, «ειδικές οικονομικές ζώνες», με βαθμό υποτέλειας προς το Βερολίνο, ανάλογα με το βαθμό ενδοτικότητας των ηγεσιών των υποτελών λαών, και βεβαίως, ανάλογα με το βαθμό ανοχής της υποτέλειας από τους ίδιους τους λαούς.

Η Ευρώπη ως έχει, εκφυλίζεται σε μια Ευρώπη «Κυρίων» και «Υποτελών», μια Ευρώπη καθαρά υπό γερμανική κατοχή, και το ερώτημα είναι πλέον : μέχρι ποίου βαθμού πρέπει πάση θυσία να την ανεχόμαστε αυτή την Ευρώπη; Μέχρι ποίου βαθμού έχει λογική η ανοχή μιας κατάστασης που σε οδηγεί στο θάνατο, εξόν ίσως από τη παραδοχή, πως ακόμα και σε μια τέτοια μοιραία πορεία χρειάζεσαι «έξωθεν βοήθεια»; Προσοχή, δεν δείχνω αναγκαστικά ως λύση την «έξοδο» από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Λέω όμως, πως πρέπει να ξαναδούμε το ζήτημα της συμμετοχής μας στην Ευρωζώνη, με ταυτόχρονη παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έστω, στη λογική μιας μεταβατικής περιόδου, ώστε η χώρα αφού ενδυναμώσει αρκετά, να είναι σε θέση να «ξαναπαίξει» στο «πρωτάθλημα» της ευρωζώνης. Όμως λέω ταυτόχρονα και κάτι ακόμα : ότι η Ευρώπη, δεν πρέπει να χαριστεί στο Βερολίνο, όπως επίσης λέω ότι κανείς δεν πρέπει να «θυσιαστεί» ως εθνική οντότητα εν ονόματι του μεγάλου ευρωπαϊκού οράματος. Ένα πράγματι «μεγάλο» ευρωπαϊκό όραμα, δεν νοείται να θεμελιώνεται στη λογική θυσιών αυτού του είδους, στη λογική παιχνιδιών ισχύος κάποιων κρατών και λαών σε βάρος άλλων κρατών και λαών. Αν έτσι εξελιχθεί το παιχνίδι τελικώς, προσωπικά, δεν βλέπω κανένα λόγο παραμονής μας σε ένα τέτοιο θηριοτροφείο.
Εκτιμώ λοιπόν, για να επανέλθω στο κύριο θέμα του άρθρου, ότι ο ελληνισμός, ήρθε η ώρα να συναπαντηθεί εκ νέου, σε μια πανελλαδική συμμαχία, που τούτη τη στιγμή, πράγματι, μπορεί να αναδειχθεί όχι μονάχα κρίσιμη μα και εξαιρετικά επωφελής τόσο για την Ελληνική όσο και για την Κυπριακή Δημοκρατία.
Η πρότασή μου είναι σαφής : Το ελληνικό και κυπριακό Κράτος, να συντονίσουν ως εάν ήταν μια ενιαία κρατική οντότητα, τις από δω και πέρα κινήσεις τους, στη προοπτική της ενότητας σε πολιτικό και κυρίως κρατικό επίπεδο. Η Ένωση, νομίζω ότι μπορεί να εξεταστεί εκ νέου ως δυνατότητα, μέσα από τα νέα εθνικά και γεωστρατηγικά δεδομένα, και κυρίως, τα δεδομένα που αναδεικνύουν τις δύο χώρες ως ενεργειακούς γίγαντες στο χώρο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και όχι μόνο.
Χωρίς να προχωρήσω σε λεπτομέρειες, σημειώνω ότι δεν αγνοώ τις πραγματικές δυσκολίες, όπως π.χ. τον τουρκικό παράγοντα, και όχι μόνο. Όμως, πιστεύω ακράδαντα, ότι μια στρατηγική, ουσιαστική, οικονομική και πολιτική συνεργασία του ελλαδικού τόξου σε τούτη τη γωνιά της Ευρώπης, δεν θα προσέφερε απλά στα δύο Κράτη ωφελήματα που θα προέκυπταν από την απλή άθροιση των επί μέρους δυνατοτήτων : θα δημιουργούσε συνέργειες ασύλληπτης πιστεύω ωφελιμότητας και γεωστρατηγικών πλεονεκτημάτων, ικανών να ανατάξουν πλήρως την ισχύ του Ελληνισμού σε τούτη τη περιοχή.
Σαν πρώτο βήμα πάντως, θα ήταν δυνατό να δημιουργηθούν, θεσμικά όργανα συνεννόησης και συναντίληψης σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με θέματα όχι μόνο εξωτερικής πολιτικής, μα και σε θέματα αντιμετώπισης ζητημάτων ευρύτερης σημασίας κρίσεων, σε θέματα ανάληψης κοινών οικονομικών και εμπορικών πρωτοβουλιών, και σε συμβολικό επίπεδο πλην με ουσιαστική σημασία, την καθιέρωση κοινών συνεδριάσεων των δύο Κοινοβουλίων, του ελληνικού και κυπριακού, όπως και κοινών συνεδριάσεων των υπουργικών συμβουλίων των δύο χωρών, όταν πρόκειται να συζητώνται θέματα στρατηγικού ενδιαφέροντος για τον ελληνισμό, τον ελλαδικό και ελληνοκυπριακό. Επίσης, για να μείνω σ’ ένα επίκαιρο θέμα, πιστεύω ότι οι δύο χώρες, θα ήταν δυνατό από κοινού, συνεργατικά, να προχωρήσουν σε θέματα αξιοποίησης των ΑΟΖ των δύο χωρών, αναζητώντας ταυτόχρονα από κοινού διεθνείς συνεργασίες όπου αυτό απαιτείται, όπως λ.χ. στην εκμετάλλευση των ΑΟΖ των δύο χωρών.
Άλλωστε, αν η προοπτική της ίδιας της συμμετοχής μας στην (κοινή) Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κάποια στιγμή στο μέλλον, πράγματι όλη η Ευρώπη να είναι μια ενιαία κρατική οντότητα, ας πρωτοπορήσουμε, κάνοντας πράξη αυτή τη προοπτική της πολιτικής ενοποίησης –έστω και σε ένα συμβολικό επίπεδο, δηλαδή έστω και αν δεν αφορά και την ενοποίηση των δύο κρατικών οντοτήτων- σε περιορισμένη κλίμακα, και ας καλέσουμε την Ευρώπη να ακολουθήσει, και εν πάση περιπτώσει, ας ακολουθήσει όποιο μέλος της Ένωσης βούλεται….