Χωρίς ”τυπικά και ουσιαστικά προσόντα” οδηγός λεωφορείου δεν γίνεσαι, βουλευτής όμως γίνεσαι !

γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος

Με ακατανόητη πολλές φορές αφέλεια, αναρωτιόμαστε, τι συμβαίνει σ’ αυτόν τον τόπο και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την μιζέρια. Αν αυτό είναι προσποιητό για να ξεπεράσουμε την ντροπή που νιώθουμε, τότε έχουμε πολλές ελπίδες να διορθώσουμε τα στραβά μας, αν όμως δεν είναι και πιστεύουμε ότι είμαστε ματιασμένοι απ’ αυτούς που μας ζηλεύουν τότε… δεν κάνουμε καθόλου καλά να ....... βρίζουμε την Τρόϊκα και την Μέρκελ. Τουλάχιστον αυτοί, επειδή τους συμφέρει και όχι γιατί μας λατρεύουν ως ”ιστορικό” λαό κλπ., μας δίνουν κι’ ένα πιάτο φαί, που αν και ”ανάλατο” και ”ξινό”, εμείς το τρώμε και ”λέμε κι’ ένα τραγούδι”, πάντα πατριωτικό, σαν το ”η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει... ” ή λαϊκό ”Κι εσείς παιδιά μωρέ κλεφτόπουλα. Παιδιά της Σαμαρίνας, μωρέ παιδιά καημένα. Παιδιά της Σαμαρίνας κι ας είστε λερωμένα… ”. Γιατί όμως τέτοια ξευτίλα;

Κι΄όμως μπορούμε! Και μπορούμε αν καταλάβουμε ότι ο κόσμος έχει προοδεύσει πολύ, πάρα πολύ και πρέπει να προσαρμοστούμε. Καλό είναι το ”δαιμόνιο της φυλής” (τι βλακεία και αυτή), αλλά δεν φτάνει ποια, κυρίως, γιατί οι ”κουτόφραγκοι” δεν είναι (δηλαδή δεν ήταν ποτέ, αλλά τέλος πάντων), αυτοί που νομίζαμε… Τώρα για τα ρεσάλτα δεν έχουν σταυροφόρους, αλλά Τρόικες και Οίκους Αξιολόγησης, που κάνουν την ίδια δουλειά, χωρίς… αίματα… Εμείς όμως επιμένουμε… παιδιά της Σαμαρίνας… Επειδή όμως “ουδέν κακόν αμιγές καλού” (για να θυμόμαστε και τους αρχαίου ημών προγόνους) και αφού δεν καταφέραμε να εκμεταλλευτούμε τις απίθανες ευκαιρίες που μας δόθηκαν τα τελευταία 30 χρόνια για να γίνουμε ένα σύγχρονο και ευημερών κράτος, είναι ώρα, τώρα που πιάσαμε πάτο, να δουλέψουμε συστηματικά και με σχέδιο, για να βγούμε από το λούκι. Αν έχουμε καταλάβει τι μας συνέβη.
Και αυτό, κυρίως, που μας συνέβη ήταν ότι την δουλειά που έπρεπε να γίνει την αναθέσαμε σε ακατάλληλους και ανίκανους μαστόρους, δηλαδή σε ανθρώπους που δεν διέθεταν τα κατάλληλα “τυπικά και ουσιαστικά προσόντα”, για ένα τέτοιο έργο. Θέλετε μικρή απόδειξη; Μόλις προχθές, βουλευτής και υφυπουργός χθες, κατά δήλωσή τους, δεν ήξεραν τι ψήφιζαν στην Βουλή. Και δεν ήξεραν, γιατί δεν ξέρουν να ”διαβάζουν” και φυσικά δεν εννοώ ότι δεν ξέρουν να διαβάζουν… ”κλασικά εικονογραφημένα”, ε; Και, ευτυχώς, το θέμα για το οποίο δεν ήξεραν τι ψήφιζαν, δεν ήταν ούτε κάποιο Μνημόνιο, ούτε κάποια Σύμβαση ανάθεσης εξόρυξης και εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων πετρελαίου. Φανταζόσαστε τι θα γίνει τότε; Χαμός στο ίσωμα… Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι που μερικοί ”εκλεγμένοι” θυμούνται και την περίφημη… ψήφο κατά συνείδηση ! Λες και η συνείδηση και η πνευματική αρτιότητα είναι παρελκόμενα της ψήφου, που τους έστειλε στην Βουλή.
Πάντως, αυτή η ιστορία με τις γνώσεις και τις ικανότητες κάθε ατόμου, που με μια λέξη ονομάζουμε προσόντα, ξεκινάει, σχεδόν, από της εμφάνιση του ανθρώπου επί της. Αν θυμόσαστε, η ζωή ξεκίνησε με δύο χαζοχαρούμενους μεν, τον Αδάμ και την Εύα, αλλά με διαφορετικό δείκτη νοημοσύνης δε, συν ένα φίδι και ένα μήλο. Αμέσως-αμέσως, δηλαδή, η διαφορά και η διαφθορά ήταν μέρος της ζωής, ακόμα και στον Παράδεισο. Τώρα, τι Παράδεισος ήταν αυτός και γιατί θεωρούμε ως τιμωρία, την εκδίωξή τους από ένα τέτοιο περιβάλλον, είναι άλλο θέμα. Φαίνεται όμως ότι το πρώτο τους πάθημα τους έγινε μάθημα και φρόντισαν να διδάξουν του απογόνους τους να αναζητούν τα φυσικά και επίκτητα προσόντα ενός εκάστου, ώστε να αναθέτουν το έργο στον κατάλληλο.
Με τα χρόνια και την εξέλιξη, η αναζήτηση του κατάλληλου έγινε, εξ ανάγκης, εντελώς εξειδικευμένη κατά επάγγελμα και τα κατά περίπτωσιν. Τα προαπαιτούμενα περιλαμβάνονται αναλυτικά σε πίνακες με τίτλο, “τυπικά και ουσιαστικά προσόντα”. Άλλες γνώσεις και ικανότητες προαπαιτούνται από κάποιον που θέλει να γίνει π.χ. δικαστής, άλλες γιατρός, άλλες ηλεκτρολόγος και άλλες οδηγός λεωφορείου. Εξαίρεση, κακώς, κάκιστα, αποτελούν οι πολιτικοί. Ούτε καν η πνευματική και ψυχική τους κατάσταση δεν ερευνάται, πριν τους δώσουν το δικαίωμα υπογραφής!
Θυμηθείτε την πρόσφατη τραγική ιστορία του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Ένας άνθρωπος, τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα του οποίου δεν θα του επέτρεπαν να γίνει οδηγός λεωφορείου, κατάφερε να γίνει ηγέτης μιας μεγάλης δύναμης και με τις αποφάσεις του να προκαλέσει 50 εκατομμύρια νεκρούς, πολλαπλάσιους ψυχικά νεκρούς λόγων αναπηριών ή απώλειας αγαπημένων προσώπων και περιουσιών και καταστροφής πολιτιστικών θησαυρών. Εκ των υστέρων είπαν ότι ήταν τρελός! Τι αξία όμως έχει αυτό γι’ αυτούς που έχασαν την ζωή τους;
Η έγκαιρη αποκάλυψη των ”ουσιαστικών προσόντων”, δηλαδή της κλίσης ή ταλέντου κάθε ατόμου, θεωρείται πλέον τέτοιας σημασίας, ώστε να έχει λάβει την μορφή επιστημονικής μελέτης, τα ευρήματα της οποίας μεταφέρονται στην πράξη, ως ”επαγγελματικός προσανατολισμός”, από την μέση εκπαίδευση. Η διαδικασία αυτή έχει λάβει, το κύρος εφαρμοσμένης επιστημονικής θεωρίας και κάθε παρέκκλιση απ' αυτήν, για διαφόρους ιδεοληπτικούς λόγους, θρησκευτικούς ή πολιτικούς, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Ενώ όμως ανάλογες προϋποθέσεις έχουν προβλεφθεί για όλα σχεδόν τα επαγγέλματα, δεν έχει γίνει το ίδιο και για εκείνες τις δραστηριότητες που, παρ’ ότι έχουν σαφές και μάλιστα θεσμοθετημένο, οικονομικό αντίκρισμα, τις ονομάζουν ”λειτουργήματα”, αφήνοντας έτσι να εννοηθεί ότι πρόκειται, μάλλον, για αφιλοκερδή κοινωνική προσφορά, που στις μέρες μας, δεν είναι καθόλου αλήθεια. Μία τέτοια περίπτωση είναι και του πολιτικού.
Για την άσκηση αυτού του τόσο προσοδοφόρου, για τον ίδιο, ”λειτουργήματος”, δεν απαιτείται, σχεδόν, κανένα ”τυπικό ή ουσιαστικό προσόν”, παρόλο ότι από την αποφασιστική κρίση του, εξαρτάται η ζωή όχι μόνο 5 – 10 ανθρώπων και κάποιο περίπτερο ή βιτρίνα καταστήματος, αλλά χιλιάδες ζωές και περιουσίες εκατομμυρίων. Με βάση αυτή την ανάλυση ας αναρωτηθούμε: Η πολιτική ηγεσία του τόπου μας των τελευταίων 38 ετών, δηλαδή από το 1974 και μέχρι σήμερα, ανταποκρινόταν και ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των καιρών; Είχαν και έχουν δηλαδή τα ”τυπικά και ουσιαστικά προσόντα” για να μελετήσουν, αξιολογήσουν, σχεδιάσουν και εφαρμόσουν την πολιτική που απαιτείτο και απαιτείται για την ευημερία αυτού του τόπου. Για την κατανόηση του ερωτήματος δεν θα πρέπει να διαχωριστούν οι έννοιες ”τυπικά” και ”ουσιαστικά” γιατί είναι αλληλένδετες. Τυπικά προσόντα χωρίς ουσιαστικά και το αντίστροφο, είναι απολύτως άχρηστα. Και αυτό ακριβώς συνέβη την περίοδο των 38 ετών. Άνθρωποι με πλούσια τυπικά αλλά καθόλου ουσιαστικά προσόντα και το αντίστροφο, δημιούργησαν αυτό που βλέπουμε και ζούμε σήμερα. Κατά ”παράξενο” (σχήμα λόγου, γιατί δεν είναι καθόλου παράξενο) όμως λόγο, είναι αυτοί που στο διάστημα αυτό αύξησαν την περιουσία τους και ευημερούν, ενώ ο Λαός υποφέρει.
Θα το θέσω ευθέως. Ένας άνθρωπος με γνώσεις παλαιού Γυμνασίου ή σημερινού Λυκείου μόνο, ΔΕΝ έχει τις γνώσεις που απαιτούνται για να κατανοήσει και να αξιολογήσει τους όρους και της υποχρεώσεις, ας πούμε, του Μνημονίου – μια που είναι και επίκαιρο – ώστε να ψηφίσει υπέρ ή κατά; Άρα ό,τι ψηφίσει θα είναι είτε κατά παραγγελίαν (ή αλλιώς κατόπιν κομματικής εντολής) και πάντως όχι κατά συνείδησιν, είτε από προσωπική παρόρμηση (υπό την επήρεια, δηλαδή, οικογενειακής παραδόσεως , όπως γράφει στο βιογραφικό του ένας βουλευτής: ”Εκ γενετής”, λέει, ”αριστερός, λόγω βεβαρυμμένης οικογενειακής παράδοσης, δραστηριοποιήθηκε στον παράνομο Ρήγα Φεραίο κλπ .” Βέβαια, από την χρήση και μόνο της λέξης ”βεβαρημένης”, η οποία έχει αρνητική έννοια και καθόλου κολακευτική για ένα παρελθόν, δείχνει ότι αυτός ο άνθρωπος με την ψήφο του στο Κοινοβούλιο, είναι ”δημόσιος κίνδυνος”. Ποιος όμως, έλεγξε αν αυτός ο άνθρωπος έχει τα προσόντα που απαιτούνται για να αποφασίζει για ένα ολόκληρο Λαό; Θα μου πείτε ότι το δικαίωμα του το έδωσαν αυτοί που τον ψήφισαν και είναι αλήθεια, αλλά σωστό είναι; Λογικό είναι; Και η κατάληξη στο Μνημόνιο, ήταν απλώς αποτέλεσμα ”κακιάς ώρας”, και όχι κακών επιλογών ακατάλληλων ανθρώπων;
Αν η απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα είναι ΝΑΙ σε όλα, με την αιτιολογία ότι αυτή ήταν η θέληση του Λαού, ο οποίος είναι κυρίαρχος κλπ. μπλα-μπλα περί Δημοκρατίας, τότε γιατί δικαιολογούμε τις διαμαρτυρίες του όταν, κατόπιν εορτής (ποιο σωστά, μετά το πάρτι που άλλοι ”έτρωγαν και έπιναν”), διαπιστώνει ότι με τις λανθασμένες αποφάσεις του, ο εκλεκτός του εκπρόσωπος στο Κοινοβούλιο, τα έκανε θάλασσα και τώρα του ζητάει να πληρώσει τα σπασμένα, καλή ώρα;
Η γνώμη μου είναι ότι αν απαιτούνται ”τυπικά και ουσιαστικά προσόντα”, για να γίνει κάποιος οδηγός λεωφορείου, ή γιατρός, ή δικηγόρος, ή δικαστής, τότε γιατί να μην ισχύει το ίδιο και για τον πολιτικό; Δεν μπορεί η λαϊκή ψήφος, να λειτουργεί ως ιαματικό βότανο για ”πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν”(κατά Ματθαίον ευαγγέλιο); Γιατί αυτό συμβαίνει στην Δημοκρατία που πιστεύουμε, άκριτα, σήμερα. Και αν δεν το καταλάβουμε αυτό, ούτε τώρα που φτάσαμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια για κάτι φαγώσιμο, και συνεχίζουμε να βρίζουμε την… τρόϊκα, τότε ούτε η βροχή μας σώνει.
Δημοκρατία λοιπόν, ΝΑΙ. Ο Λαός να εκλέγει τους εκπροσώπους του στο Κοινοβούλιο, ΝΑΙ. Αυτό όμως να γίνεται μεταξύ όμως ατόμων με ”τυπικά και ουσιαστικά προσόντα” που απαιτούνται, ώστε να είναι χρήσιμοι και αποδοτικοί, γι’ αυτό το ”λειτούργημα”. Και άτομα π.χ. με ενδυματολογικές ”ιδιαιτερότητες”, ίσως κρύβουν κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα, διάκρισης ελλείψει άλλων προσόντων.