Στο βάραθρο για τη σωτηρία της πατρίδας.

Γράφει ο Γιώργος Παπανικολάου
Ειπώθηκε –και είναι σωστό- ότι το επόμενο βήμα στην ακολουθούμενηπολιτική των μνημονίων θα έχει την παρακάτω μορφή:
«…την απαλλαγή της χώρας απ το βάρος της απεχθούς συντεχνίας τωνσυνταξιούχων άνω των 80 χρονών. Πρέπει όλοι να κατανοήσουν το βάρος πουυφίσταται η πατρίδα με παροχές σε μια συντεχνία ανίκανων, που δεν προσφέρουντίποτε και καταναλώνουν ένα σημαντικό κομμάτι του κοινωνικού πλούτου. Αυτόπρέπει να τελειώσει. Χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη το πολιτικό κόστος πρέπει ναπαλλαγούμε απ το βάρος αυτής της θρασύτατης συντεχνίας. Χωρίς λαϊκισμούς, οισοβαρές προτάσεις πρέπει να αφορούν μόνο τον τρόπο που θα γίνει αυτό: πρέπει ναρίχνονται σ ένα βάραθρο (για να γλυτώνουμε και τα έξοδα κηδείας) ή ναχρησιμοποιούμε ενέσιμο μείγμα ευθανασίας; Να τους δίνεται η δυνατότηταεθελοντικής προσφοράς ή να ........επιβάλλεται η λύση με κάποιον μηχανισμό (θυμηθείτετα έξοδα για να λειτουργήσει ο μηχανισμός).
Όποιος μιλήσει για απώλεια ζωών, είναι λαϊκιστής του χειρότερουείδους. Σε μια τέτοια δύσκολη στιγμή για την πατρίδα, είναι πολυτέλεια νασκεφτόμαστε έτσι. Εκείνο που έχει σημασία είναι η μείωση των εξόδων και οιαλλαγές που από χρόνια έχει γίνει φανερή η αναγκαιότητά τους, όπως ηκαταπολέμηση των συντεχνιών, για τη σωτηρία της πατρίδας…».
Αν η λογική που αποπνέει το παραπάνω απόσπασμα σας φαίνεταιυπερβολική, σκεφτείτε:Σε πόσους θανάτους μεταφράζονται τα σημερινά μέτρα πουλαμβάνονται; Φυσικούς ή κοινωνικούς;Ποιος είναι πιο φρικτός: ο κοινωνικός ή ο φυσικός θάνατος; Υπάρχει όριο σε μια τέτοια λογική;
Γιώργος Παπανικολάου