Το πολιτικό μυστήριο της Μεγάλης Τέταρτης (26/10ου)

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Την Μεγάλη Τετάρτη (26/10/2011) για την ελληνική κοινωνία, με αγωνία περιμένουμε όλοι να πραγματοποιηθεί στις Βρυξέλλες το Μέγα Ευχέλαιο. Εκεί οι Έλληνες προβοκάτορες του Ευρώ θα γονατίσουν μπροστά στους Ιερείς της ΕΕ, έτσι ώστε οι τελευταίοι να καταστούν ικανοί να τους χρίσουν με το Άγιο Λάδι, ώστε να κατασκευαστεί η κατάλληλη ατμόσφαιρα «συγχώρησης» τους από τον ελληνικό λαό. Κι άλλο λάδι, ίσως αναφωνήσεις ταραγμένος! Μα, από το πολύ λάδωμα δεν φτάσαμε στην πτώχευση;

Κουτέ, το λάδι της Βρυξελλιώτικης Μ. Τετάρτης, είναι διαφορετικό και δεν έχει να κάνει με τις διακομματικές και δικομματικές μίζες. Αποτελεί το λάδι που σε βγάζει διαπαντός «λάδι» από όλα τα προηγούμενα λαδώματα! Και κυρίως από τη σχέση αμαρτίας του Μεγάλου μεταπολιτευτικού........
λαδώματος, την οποία κάποιοι αποκαλούμε διαπλεκόμενες σχέσεις εξουσίας που ορίζουν την πραγματική ηγεμονία στον τόπο.

Αυτή την Μ. Τετάρτη του μεταπολιτευτικού δικομματισμού, λοιπόν, θα βιώσουμε την αναπαράσταση: (α) του γεγονότος της αλείψεως του Καθεστώτος με μύρο από μια πόρνη ευρωπαϊκή ηγεσία, (β) της πονηρά – και προκλητικά θα πρόσθετα - σκηνοθετημένης σύγκλισης του Συνεδρίου των Ιουδαίων, του ανωτάτου δηλαδή Δικαστηρίου, που αυθαίρετα και καιροσκοπικά λειτουργεί με την μορφή Συνόδου Κορυφής, προς λήψη καταδικαστικής αποφάσεως εις βάρος Αυτών που σύμφωνα με την ηγεσία τους τα «τρώγανε όλοι μαζί» ως απωλολότα πρόβατα, (γ) των αποτελεσμάτων της στρατηγικής του Ιούδα, τα οποία καταλήγουν αντικειμενικά στην προδοσία του λαού του, παρότι κωμικώς ο τελευταίος θα εμφανιστεί ότι σώζεται από τα βάρη που οι εκλεκτοί του κυβερνήτες τον φόρτωσαν.

Σύντομα δεν θέλετε να τα σημειώνω; Αυτό κάνω, και πάψτε να με πιέζετε άλλο για οικιοθελές τσεκούρωμα. Κανείς επενδυτής δεν τσεκουρώνεται οικιοθελώς, εκτός αν έχει προηγουμένως πτωχεύσει αντικειμενικώς. Μα, τότε δεν θα έπρεπε να μιλάμε για τσεκούρωμα, αλλά μάλλον για ευλογημένο λάδωμα μιας άπληστης χρηματοπιστωτικής δομής, στην υπηρεσία διαπλεκομένων δαιμόνων, ίσως σκεφτείς! Τι καλά, το χρηματοπιστωτικό πρόβλημα μεταβάλλεται σε δημοσιονομικό και δια του πιστωτικού συμβάντος, το οποίο πασχίζουμε να προβάλλουμε ως μη-γεγονός, καταλήγουμε να διαχειριζόμαστε τελικά την κρίση ως εντόπιο πολιτικό προβληματάκι! Το οποίο προβληματάκι επιλύεται στις «δημοκρατίες» μεταμοντέρνου αποικιακού τύπου δια της μεθόδου συστολής της λαϊκής κυριαρχίας. Πρέπει δηλαδή , όπως θαυμάσια το εξέφρασε άλλωστε ο Έλληνας Πρωθυπουργός και συμφώνησε με ανακούφιση το καθεστώς και οι πολιτικές δυνάμεις του Μνημονίου με την Τρόικα, «η δημοκρατία μας να κάνει ένα βήμα πίσω, ώστε να ενδυναμωθούμε οικονομικώς και μετά να κάνουμε ένα πολιτικό άλμα μπροστά», υπερπηδώντας την άβυσσο που βρίσκεται μπροστά μας - ή καλύτερα μέσα μας θα πρόσθετα, εγώ ο «ποιητής»!

Με αυτή την έννοια η χρεοκοπία της Ελλάδας δεν θα πρέπει να θεωρείται ταμπού! Άκου ταμπού η πτώχευση ενός κράτους! Θεέ μου, με αυτή την οπισθοδρομική προσέγγιση