Πού πας ρε Πύρρο;

Με τον Πύρρο χάρηκα… Με τον Πύρρο πανηγύρισα… Με τον Πύρρο συγκινήθηκα… Με τον Πύρρο ακόμα στενοχωρήθηκα… Με τον Ολυμπιονίκη Πύρρο Δήμα έχω περάσει πολλά μαζί, καθώς η πορεία μας ήταν – και εξακολουθεί να είναι – εδώ και...........
πολλά χρόνια, παράλληλη, βιώνοντας από κοινού αξέχαστες εμπειρίες.
Με τον φίλο Πύρρο, επίσης, μας δένουν πολλά. Οικογενειακές και άλλες στιγμές, συζητήσεις επί παντός επιστητού, γλέντια, ξενύχτια.
Ισως για αυτό τον λόγο, η γνώμη μου να μην είναι εντελώς αντικειμενική, για την απόφαση του να ασχοληθεί με την πολιτική, η οποία εξέπληξε πολλούς και έγινε δεκτή με σκεπτικισμό και αρνητικές κριτικές…
Θα προσπαθήσω σκληρά, όμως, να την απογυμνώσω από τα προσωπικά βιώματα, όπως το έκανα και άλλες, αρκετές φορές στο παρελθόν, που του άσκησα κριτική για πράξεις και επιλογές του.
Ο Πύρρος όλων των Ελλήνων, έγινε μέσα σε λίγη ώρα, ο Πύρρος του 20% ή όσων εν τέλει ψηφίσουν το ΠΑΣΟΚ. Ο αγαπημένος Πύρρος της Ελλάδας, έγινε ο Πύρρος του πράσινου ήλιου. Η πρώτη αντίδραση πολλών συνοψίζεται στις λέξεις «παγωμάρα» και «απογοήτευση».
Πώς αποφάσισε την εποχή που όλοι λιθοβολούν το πολιτικό σύστημα, αυτός να γίνει μέρος του;
Είναι κατανοητές οι αντιδράσεις αν και ειλικρινά περίμενα – μετά από την πολύχρονη γνωριμία μας – ότι κάποια στιγμή θα το δοκίμαζε. Πάντα είχε μέσα του το μικρόβιο της ενασχόλησης με τα κοινά, απολάμβανε την επαφή με τον κόσμο και λάτρευε να βοηθάει όσους μπορούσε! Αρα, ήταν φυσική συνέπεια του χαρακτήρα του… Η απόφαση, λοιπόν, του Πύρρου πρέπει να αναλυθεί σε δύο σκέλη. Ξεκινάμε με την καθαυτή κάθοδο στην πολιτική, γεγονός που αυτομάτως τον τοποθέτησε στη συνείδηση της μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, στην ίδια πλευρά με τους κλέφτες.
Παντού το ίδιο ερώτημα: πώς γίνεται ο Πύρρος που δόξασε την Ελλάδα τόσες φορές να ταχθεί στο πλευρό όσων κατέστρεψαν την χώρα;
Θα απαντήσω γι’ αυτόν, χωρίς καν να ξέρω τι σκέφτεται…

Γιατί, λοιπόν, να μην το κάνει; Κι αν δεν δικαιούται να το κάνει αυτός, τότε ποιος πρέπει να το κάνει;
Δυστυχώς, έχει επικρατήσει μια γενική φιλοσοφία, που αποτελεί ευαγγέλιο των αντιμνημονιακών κομμάτων, ότι όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι και πρέπει να μείνουμε μακριά από αυτούς.
Συμφωνώ, αλλά κάποιος δεν πρέπει να κυβερνήσει τελικά την Ελλάδα; Ολοι στην πυρά, αλλά δεν πρέπει να βγουν κάποιοι… 300 που θα είναι στην Βουλή μετά την 6η Μαϊου; Η χώρα, θέλουμε δεν θέλουμε, δεν μπορεί να μείνει ακυβέρνητη, ούτε είναι λογικό να μείνει, άρα η μοναδική επιλογή που έχουμε, δεν είναι να μην εκλεγεί κανείς, αλλά να γίνουν βουλευτές άλλοι 299 Πύρροι (από τη στιγμή που ο ίδιος εκλέγεται με το ψηφοδέλτιο Επικρατείας)!
Αυτή είναι η πραγματικότητα και, κάποια στιγμή, πρέπει όλοι να την αντιμετωπίσουμε. Το διακύβευμα των ερχόμενων εκλογών δεν είναι να μην πάει κανείς στη Βουλή, αλλά ποιοί θα πάνε!
Αυτό που μπορούμε, λοιπόν, να κάνουμε είναι αλλάξουμε τους πολιτικούς με νέους και άφθαρτους ανθρώπους που, ίσως, ξαναγεννήσουν μέσα μας την ελπί