Ποιον ωφελεί και ποιον βλάπτει;…

γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος
Όλοι μέσα στ’ άλλα έχουμε κι’ ένα ιδιαίτερο καημό, που αφορά την πολιτική μας ηγεσία. Αυτή δηλαδή που, λίγο-πολύ, ρυθμίζει τον βαθμό της ψυχικής και σωματικής μας υγείας. Διερωτώμεθα λοιπόν, αν αυτοί οι άνθρωποι έχουν επαφή με την πραγματική πραγματικότητα ή ζουν σ’ένα δικό τους κόσμο εικονικής πραγματικότητας. Η δεύτερη περίπτωση, πάντως, φαίνεται και η επικρατέστερη, εξ ου και η ψυχοφθόρος απορία μας.
Ένας, μάλλον πρακτικός αλλά με μαθηματική βάση, τρόπος για να κατανοήσουμε αυτό το περιβάλλον, ώστε να......προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε, για το καλό μας, είναι και η απάντηση στο ερώτημα: Ποιον ωφελεί και ποιον βλάπτει η επιτυχία της όποιας δημοκρατικά εκλεγμένης Κυβέρνησης στην χώρα μας; Εκεί κρύβεται το μυστικό της κακοδαιμονίας μας, τα τελευταία 35 χρόνια. Μοιάζει με την μαγική εικόνα όπου προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τον κρυμμένο λύκο που ετοιμάζεται να ορμίξει στα πρόβατα. Ας τον ψάξουμε λοιπόν.

Το περιβάλλον είναι ακριβώς όπως το περιμένει κανείς. Όλα νόμιμα. Οι εκλογές έγιναν σύμφωνα με τις επιταγές του Συντάγματος. Οι υποψήφιοι πληρούσαν όλες τις νόμιμες προϋποθέσεις για την εκλογή τους. Απόλυτη ελευθερία κινήσεων και λόγων και κυρίως κανείς και από πουθενά δεν διατύπωσε επιφυλάξεις ως προς την εθνικοφροσύνη (με την καλή έννοια του όρου) και εντιμότητα, κανενός κόμματος ή ατόμου εκ των υποψηφίων. Με λίγα λόγια, ήταν ακριβώς αυτό που περιμένει κανείς από μια εκλογική διαδικασία , σύμφωνα με τα Δυτικά πρότυπα Δημοκρατίας. Παρένθεση: τώρα, αν κάποιος διατυπώσει επιφύλαξη ως προς το αξιοσέβαστο αυτών των προτύπων από ”όλους”, έχοντας στο μυαλό του τις προχθεσινές δηλώσεις του προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κ. Μάρτιν Σούλτς, ότι δηλαδή ”ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι αποτελεί απειλή για την Ιταλία και την Ευρώπη, οι οποίες αντιθέτως, χρειάζονται σταθερότητα”, αυτό δεν ”πιάνεται” γιατί ο κύριος αυτός είναι… Γερμανός, ακραιφνής Δημοκράτης και αδιάφθορος (διεφθαρμένος κατά την Γερμανική ερμηνεία του όρου, είναι αυτός που τα παίρνει και όχι αυτός που τα δίνει. Τι να κάνουμε;). Καλού-κακού, εδώ κλείνει η παρένθεση, όπως έκλεισε και η υπόθεση Siemens…κλπ.
Έλεγα λοιπόν, για την Κυβέρνηση η όποια εξελέγη με όλους τους κανόνες και τους τύπους, σύμφωνα με τα Δυτικά πρότυπα Δημοκρατίας που ανάφερα παραπάνω, ανέλαβε τα καθήκοντά της, μετά και από τις ευλογίες του μεγαλοδύναμου, στρώθηκε στην δουλειά ώστε με βάση το δημοσιευμένο πρόγραμμά της, να επιτύχει την βελτίωση της ζωής του Λαού. Ένα απόλυτο ειδυλλιακό τοπίο με άλλα λόγια, χωρίς όμως παιδάκια, παπαρούνες και προβατάκια, για να μην μοιάζει και με παραμύθι.
Ο καιρός περνάει, το έργο της Κυβέρνησης αρχίζει να αποδίδει, ο Λαός είναι ευχαριστημένος και φυσικά δεν θα έχει κανένα λόγο να μην την επανεκλέξει για μια ακόμα τετραετία. Αυτό όμως έχει ως (όχι σαν) συνέπεια δύο πράγματα. Πρώτον, ότι το κόμμα αυτό απέδειξε ότι έχει την γνώση και την θέληση και δεύτερον, άρα δεν έχουμε λόγο να ρισκάρουμε μια αλλαγή. Είναι ένας λογικός συνειρμός τον οποίο όμως δεν συμμερίζεται η πολιτική λογική, εντελώς διαφορετική από την κοινή. Η σημερινή, διεστραμμένη(και διεφθαρμένη), πολιτική λογική θεωρεί ότι πολιτική ηγεσία είναι μόνο η Κυβερνητική και όχι το Κοινοβούλιο και στην κυριολεξία ορίζει, ότι αυτοσκοπός και μοναδικός στόχος της πολιτικής δράσης πρέπει να είναι η κατάκτηση των Κυβερνητικών εδράνων. Ατράνταχτη απόδειξη αυτής της αλήθειας είναι οι τρόποι και οι μέθοδοι που ακολουθούνται από όλους και έχουν ως βάση ένα και μόνο μέσο, το ψεύδος.
Και επαναθέτω το ερώτημα: Ποιον ωφελεί και ποιον βλάπτει η επιτυχία της όποιας Κυβέρνησης; Και γιατί όλοι οι εκτός κυβέρνησης ευρισκόμενοι κάνουν ότι μπορούν, άλλοτε με θεμιτό και άλλοτε με αθέμιτο τρόπο, για να δυσκολέψουν ή να καταστρέψουν, το έργο αυτής της Κυβέρνησης; Αυτό με μια λέξη λέγεται Αμοραλισμός. Τα στοιχεία των τελευταίων 35 χρόνων αυτό διδάσκουν. Τα αποτελέσματα τα βιώνουμε και δεν μας αρέσουν.
Πότε, επί τέλους, θα μάθουμε να ξεχωρίζουμε και να επιλέγουμε το ορθόν και ωφέλιμο για εμάς και τον τόπο, από την μπαρούφα; Πότε, επί τέλους, θα μάθουμε να ρωτάμε ό,τι δεν ”καταλαβαίνουμε”; Κάποτε μας είπαν π.χ. ότι ”λεφτά υπάρχουν” και δεν ρωτήσαμε που είναι, τώρα μας λένε πάλι ότι ”λεφτά υπάρχουν” στις τσέπες κάποιων (εμπλουτισμένη έκδοση του σκέτου ”λεφτά υπάρχουν”). Ούτε τώρα θα ρωτήσουμε: στις τσέπες ποιον και πως θα τα πάρετε;Πάλι θα πάμε, σαν πρόβατα στην σφαγή και μετά θα κλαψουρίζουμε, ”τι είναι αυτό που μας βρήκε”;
Συν Αθηνά και χείρα κίνει, πατριώτες!
Υ.Γ. Εφιστώ την προσοχή στην έκφραση ”όποιας Κυβέρνησης” και δεν εννοώ την σημερινή. Εννοώ ότι τα ίδια έγιναν και με την χθεσινή και την προχθεσινή, 30 τόσα χρόνια τώρα και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και αυτά θα γίνουν και με την αυριανή, αν δεν αλλάξουμε. Μας αρέσει;