ΠΕΡΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΣ

 Γράφει η Ολγα ΓεριτσίδουΑπό τα ανακοινωθέντα, τις εκκλήσεις και τις διάφορες απειλέςκαι εντυπωσιασμούς μπορούμε άμεσα και εύκολα να διαγνώσουμε τι είναι αυτό πουπραγματικά απειλεί το καθεστώς και τι είναι αυτό το οποίο το καθεστώς θεωρείεργαλείο του όσον αφορά τις διάφορες ενέργειες και πράξεις αντίδρασης τουκόσμου, δηλαδή του Ελληνικού Λαού στην δική μας περίπτωση και σε σχέση με τοκαθεστώς ΓΑΠ. Η επίδοση των διαδηλώσεων κατά την διάρκεια της ομιλίας ΓΑΠστην ΔΕΘ 2011 δείχνει τα εξής συμπτώματα :είναι είτε εντελώς ανίκανη να τραβήξει την προσοχή του στόχου της ( δηλαδή της κυβέρνησης ) είτε εντελώς ανοργάνωτη και άνευ δυναμισμού, είναι έρμαιο του κάθε προβοκάτορα που ξεριζώνει δέντρα και βανδαλίζει και πάλι χωρίς να υπάρχει σαφής στόχος που...... να μεταφράζεται σε πολιτική πράξη ( το να γίνει πρόσκληση στα ΜΑΤ να ανοίξουν πύρ με τα δακρυγόνα είναι όπως έχουμε ήδη αναλύσει υποβοήθηση του καθεστώτος ),είναι η κορνίζα όπου φιγουράρει ο εκφοβισμός του αστυνομευόμενου κράτους της δικτατορίας Παπανδρέου, αντί να είναι αντεστραμμένοι οι όροι όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω,είναι ο ορισμός του κατακερματισμού της Λαϊκής δύναμης και η επιβεβαίωση προς το καθεστώς ότι ο κομματικός / παρασυνδικαλιστικός μηχανισμός λειτουργεί ακόμα.Δηλαδή, το όλο σόου της όποιας διαδήλωσης, από ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥέως αγανακτισμένους, ΠΑΜΕ – ΣΥΡΙΖΑ και άλλα ερυθροπορτοκαλί ή μαύρα σχήματα είναισε πλήρη αρμονία με το καθεστώς αφού επιμελώς αποφεύγουν όποια δράση ήαντίδραση θα μπορούσε να διακόψει ( και άρα να τραβήξει την προσοχή και ναξεκινήσει ντόμινο άλλων τοποθετήσεων και αντιδράσεων ) την πορεία στην οποίαεναντιώνεται το σύνολο του Ελληνικού Λαού. Το μόνο το οποίο επιτυγχάνουν είναινα δείχνουν στον κόσμο ότι το Δημοκρατικό εργαλείο της διαδήλωσης πλέον δενδουλεύει και ο Κυρίαρχος Λαός έχει μετατραπεί στον τελευταίο τροχό της καρότσαςπου αν τρίζει πολύ του κοπανιέται και μία σφαλιάρα, λες και ιστορικά ο Λαόςέφτασε να λέγεται Κυρίαρχος τυχαία και όχι επειδή κατέχει την δύναμη ναεπιβάλλει αυτό τον τίτλο στα λυσσασμένα κυριολεκτικά και αχόρταγα πλάσματα πουονειρεύονται τις συνθήκες της βιομηχανικής επανάστασης με νομοθεσία φέουδου. Έτσι, επιβαρύνουν όλοι αυτοί που δηλώνουν ‘αρχηγοί καιοργανωτές’ των διαδηλώσεων ( καθώς και ‘περιφρουρητές, ομάδες ψυχραιμίας, κλπ’) τον Λαό με το να του δείχνουν συστηματικά ότι είναι δήθεν ανίσχυρος και ότιέχει χάσει μία μάχη που δεν έχει καν ακόμα δώσει. Ποια μάχη είναι αυτή ; Είναι το bras de fer,η διελκυνστίδα του ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο. Εδώ και σαράντα χρόνιατουλάχιστον ( για να μην πάμε πιο πίσω σε αυτή την φάση ) γαλουχείται ο Λαός ναπιστεύει ότι έχει ανάγκη ‘σωτήρες’, ‘αρχηγούς’, ‘εθνοπατέρες’, ‘εργατοπατέρες’,‘επισήμους’ και ‘ευπατρίδες’ οι οποίοι για κάποιο μυστήριο λόγο θα πολεμήσουν γιατα συμφέροντα του ( και όχι για τα συμφέροντα τους ) ενώ ο ίδιος απλώςπαρακολουθεί και ποτέ δεν τιμωρεί και βεβαίως ποτέ δεν επεμβαίνει ακαριαία πρίνγίνει η καταστροφή όταν και αφού την βλέπει να έρχεται. Η