Οικονομικός και πολιτικός θάνατος

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Η απόφαση Σαμαρά – εάν δεν ανακληθεί – να μην μιλήσει, κατά την επίσκεψή του στη ΔΕΘ τον Σεπτέμβριο, ούτε στους παραγωγικούς φορείς ούτε στους δημοσιογράφους δεν είναι ούτε σωστή ούτε λάθος. Είναι απλώς η πιο κραυγαλέα απόδειξη αυτού που επί χρόνια πλέον ισχυριζόμαστε: στο βάθος των μνημονίων δεν υπάρχει ούτε καν επίφαση ανάπτυξης. Διότι αυτό σηματοδοτούσε παραδοσιακά η επίσκεψη των πρωθυπουργών στη ΔΕΘ: τις – υπαρκτές ή προσχηματικές – προοπτικές ανάπτυξης.Μπορεί τα μέσα ενημέρωσης να ανακάτευαν πάντοτε την πολιτική σούπα, αλλά το περιεχόμενο και η σημασία της παρουσίας όλων των πολιτικών ηγεσιών στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο της....... Διεθνούς Έκθεσης, ήταν η παρουσίαση οικονομικών προτάσεων στους παραγωγικούς φορείς αλλά και στο σύνολο του ελληνικού λαού.
Τα τελευταία χρόνια αυτή η σηματοδότηση έχανε ραγδαία σε σημασία εξ αιτίας της κρίσης, αλλά και της διαχείρισής της από την ελληνική οικονομική ελίτ, το σύστημα πολιτικής εξουσίας και τους εκπροσώπους των δανειστών. Η διαρροή αυτή λοιπόν, για την απόφαση Σαμαρά, έχει διπλή σημασία, διότι αναγγέλλει και επισημοποιεί δύο ταυτόχρονους θανάτους.
Ο θάνατος της οικονομίαςΥποθέτω ότι δεν χρειάζονται πολλές επεξηγήσεις για τα όσα ήδη ζούμε. Είναι όμως σημαντική η επιλογή του πρωθυπουργού να «δραπετεύσει» από τη ΔΕΘ χωρίς να εκτεθεί – έτσι είναι, αν έτσι νομίζει – διότι στήριξε την αντιπολίτευσή του, αλλά και τον προεκλογικό του λόγο, σε μια υπόσχεση: στην έξοδο της Ελλάδας από την κρίση μέσω της ανάπτυξης.Στην ανάπτυξη υποτίθεται ότι αποσκοπούν οι περίφημες «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», τις οποίες επέβαλε η τρόικα και αποδέχεται να εφαρμόσει, με παιδαριώδεις θεατρικές «αντιρρήσεις», η τριανδρία της συγκυβέρνησης. Όμως φέρνουν την καταστροφή – κι αυτό κανείς πια δεν μπορεί να το αμφισβητήσει χωρίς να τον πάρουν με τις πέτρες.Οι ίδιες αυτές μεταρρυθμίσεις υποτίθεται ότι αποσκοπούν και σε κάτι άλλο: στη διασφάλιση της βιωσιμότητας των δημόσιων οικονομικών ή – έστω – στη μετάδοση του πολιτικού μηνύματος ότι η Ελλάδα αποδέχεται το «ευρωπαϊκό» πλαίσιο και, συνεπώς, αξίζει καλύτερης μεταχείρισης από τους «εταίρους» της.Ούτε ο ένας στόχος επιτυγχάνεται όμως ούτε ο άλλος. Στη συγκυβέρνηση το γνωρίζουν – όπως γνωρίζουν ότι η ψευδαίσθηση της πολιτικής αβρότητας εκ μέρους των δανειστών έχει ήδη διαψευστεί και ότι ο βίος αυτής της κυβέρνησης, εξ αιτίας της υπακοής της, θα είναι εξαιρετικά βραχύς. Με ερώτημα για την έκταση της καταστροφής που θα αφήσει πίσω της.Θα μπορούσε ο Σαμαράς να πει κάτι που να αναιρεί, έστω και στο ελάχιστο, αυτές τις διαπιστώσεις ή που να προσφέρει μια – έστω αμυδρή – ελπίδα σε όσους από τον Σεπτέμβριο θα κληθούν να πληρώσουν με βαρύτατο προσωπικό και εθνικό κόστος της επιλογές της τρόικας εξωτερικού και της τρόικας εσωτερικού; Ούτε κατά διάνοια. Ευλόγως λοιπόν προτιμά να κρυφτεί – και να σιωπήσει...Άλλωστε, ακόμη και αν αναιρέσει την απόφασή του αυτήν, τι ακριβώς θα πει; Τι μπορεί να πει χωρίς να προκαλέσει την ειρωνεία ή την οργή;