«Οίκαδε». Τώρα

Γράφει ο Δημήτρης Α. Δημητριάδης
Και τι να πεις και τι να γράψεις. Για τα χρόνια που πέρασαν; Για τα γεγονότα που μας καθόρισαν; Για τις υποσχέσεις που δεν κρατήθηκαν; Για τη νύχτα που έρχεται; Πώς να ταξινομήσεις δαπανημένες ζωές ανάμεσα σε αγοραίους θορύβους, σε μωρούς και κενολόγους της εξουσίας, σε εκείνους που λεηλάτησαν, λεηλατούν κι αν δεν ορθώσουμε το ανάστημα θα συνεχίσουν να λεηλατούν και να αφαιμάζουν τις ζωές μας, με τον άνεμο σκόνη στα μάτια μας, διψασμένους για μια στάλα δροσιά, για έναν κόμπο ήλιο; Πώς να ξαναδείς τα μάτια των παιδιών, με το θερμόμετρο σταματημένο σε ψυχρές υποδιαιρέσεις, ενώ γύρω η ατμόσφαιρα καίγεται;Δραματικές οι στιγμές, ζοφώδης ο κύκλος. Κουρασμένες από τη χρήση οι έννοιες, δεν υπακούουν. Βαριούνται την ηχώ τους. Χάνονται στον ανηλεή στροβιλισμό, καθώς παντού γυαλίζουν στίλβοντα μαχαίρια και τρομώδεις απειλές. Ο κόσμος ενεός και φοβισμένος – σαν...... μικρό παιδί που κλείνει τα μάτια όταν αστράφτει, για να μην ακούει τις βροντές - βλέπει στην αυλή του ένα πυκνό σύννεφο, κατάμαυρο, παλίμψηστο, με τα γράμματα των λέξεων , , , όλο και μεγαλύτερα, σαν απειλητικούς κύκλωπες. Κι όσο σφυρίζουν οι ειδήσεις και μαίνονται τα νέα, σαν σφαίρες εκτελεστικού αποσπάσματος, τόσο κουμπώνεται και δυσανασχετεί κι οργίζεται από τον καταιγισμό των εξελίξεων.
Αναρωτιέσαι λοιπόν. Πόσο κοστίζουν η πίκρα, η ερημιά, η απομόνωση, τα αποθέματα, τα ελλείμματα και τα ασθματικά όνειρα; Οι απαντήσεις δύσκολες. Η ανορθολογική αμφισβήτηση του προβλήματος του πρώτου καιρού, που γεννούσε σενάρια, δεν υπάρχει πλέον. Ζούμε σε μια αλλόκοτη εποχή κατοχής. Εσώκλειστοι στις αγωνίες και τα ερωτηματικά μας.Όμως αφουγκράσου. Κάπου μέσα σου υπάρχει ακόμη εκείνο το μικρό κλειδωμένο συρτάρι. Που εν τέλει παραμένει ζωντανό και σου ανήκει, νιώθοντας πόσο απέραντη είναι η δύναμη που κουβαλάμε: η δύναμη της υπέρβασης, της επανεύρεσης, της υπέρβασης των εννοιών, των μέσων και των στόχων, της επανεύρεσης άλλων πυρήνων συσπείρωσης, η δύναμη των λίγων κατοίκων αυτού του τόπου, που έκανε συχνά θαύματα και κατόρθωνε να ξεπερνά τα’ αξεπέραστα. Και να αφήνει δείγματα γραφής, που επιτρέπουν στους μελλούμενους να ελπίζουν. Και να ονειρεύονται.Επιστροφή λοιπόν επειγόντως, επιστροφή στη γενέθλια γη, στα οικεία. Εδώ, μέσα σε αυτήν τη στενή λωρίδα γης θα παίξουμε την τελευταία πράξη, για να γίνει ο μέσα άνεμος δροσερός. Και σ’ αυτή τη μάχη θα ποντάρουμε στη ζωή, ξανά και ξανά και ξανά, ώσπου να ξαναβρεί το ταξίδι το νόημα του.