Ω, τι ερμαφρόδιτος κόσμος, πολιτικέ μου!

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Ο Ερμαφρόδιτος, στο Μουσείο του Λούβρου, μοιάζει να κοιμάται αιωνίως, πάνω στο στρώμα που κατασκεύασε ειδικά γι’ αυτόν, πολύ αργότερα, ο μοναδικός Τζιαν Λορέντσο Μπερνίνι. Όσο και να ψάξεις δεν θα ανακαλύψεις ποτέ το φύλο του ξαπλωμένου σώματος. Κάλλιστα θα μπορούσε να είναι το τέλειο ον, η πλήρης οντότητα, που δεν έχει ανάγκη τον Άλλο, καθώς ενσωματώνοντας το αρσενικό και το θηλυκό σε μια κοινή φύση μπορεί να αναπαράγεται. Άρα, γιατί να ξυπνήσει;

Ο άνθρωπος ξυπνάει για να ζήσει την περιπέτεια της γονιμοποίησης, την περιπέτεια της ύλης. Μια διαδικασία που γεννά πνευματικότητα στο βαθμό που προσεγγιστεί ως σχέση .......
αρσενικού-θηλυκού. Η συνύπαρξη και των δύο στο ίδιο σώμα, υποδηλώνει την προσωποποίηση της πνευματικότητας – στο πλαίσιο μιας εσωτερικής, κλειστής σχέσης και όχι σε εκείνο μιας εξωτερικής, ανοιχτής, τυχαίας σχέσης. Αποτελεί υπαινιγμό ανωτερότητας, αυτάρκειας, αρμονίας, τελειότητας. Είναι, δηλαδή, μια αναπαράσταση απολιτική. Μια διακυβέρνηση πολιτικά υπερβατική. Ένας μύθος ολοκληρωτικός. Μια ζωή δίχως νόημα, καθώς ο Ερμαφρόδιτος περιέχει το αυτονόητο. Εδώ το νόημα και συνεπώς η απόφαση για δράση δεν σχηματίζονται από τη σχέση του αρσενικού με το θηλυκό, αλλά φωλιάζουν στην ψυχή και το πνεύμα του Ερμαφρόδιτου, αποθεώνοντας την «εσωτερικότητά» του. Τελικά, αυτό το ανώτερο ανθρωπόμορφο (εξωγήινο) είδος ενσωματώνει το μυστήριο του κόσμου, και σαν τέτοιο δικαιούται να κυβερνά. Ο εξουσιαστικός του μύθος δεν έχει ανάγκη καμία απολύτως διαλεκτική για να θεμελιωθεί, μια και η σημασία παράγεται έξω από το πεδίο των σχέσεων της ύλης. Έτσι οι υλικές σχέσεις μετουσιώνονται σε πνευματικές σχέσεις και ξεκαθαρίζουμε μια κι έξω με την πολιτική διάσταση της καθημερινότητας. «Το καλό» για τον Ερμαφρόδιτο είναι το οικουμενικό καλό, και ασφαλώς «το καλό» για το θηλυκό και το αρσενικό, που περικλείονται αρμονικά στην οντότητά του.

Αυτή η οντολογία, φίλοι, είναι η οντολογία του ολοκληρωτισμού και κάθε είδους αυταρχισμού. Αποτελεί την άρνηση του πολιτικού αγωνισμού στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής διακυβέρνησης. Είναι η δεοντολογική, κανονιστική αναπαράσταση του τέλους της ιστορίας, των λαϊκών αγώνων, της επανάστασης και της ατομικής χειραφέτησης. Ο Ερμαφρόδιτος δεν αντιμάχεται εμφανώς την ισότητα και την ελευθερία, απλώς για αυτόν όλα τούτα δεν έχουν νόημα. Τι νόημα να έχουν, αφού εντός αυτού συνυπάρχουν αρμονικά θηλυκό – αρσενικό!

Ο Θεός είναι ερμαφρόδιτος, η αγορά είναι ερμαφρόδιτη, οι μυστικιστικές κοινωνικές δομές είναι ερμαφρόδιτες, ο κόσμος του πνεύματος αν δεν προκύπτει από την προσέγγιση των πολιτικών φαινομένων είναι ερμαφρόδιτος. Ο πολιτικός που εμφανίζεται υπεράνω των κοινωνικών αντιθέσεων και «αταξικός» είναι ερμαφρόδιτος. Ένας ερμαφρόδιτος πολιτικός, δεν είναι τεχνοκράτης, αλλά αγύρτης.

Ο τεχνοκράτης, ο οποίος δεν γνωρίζει ή παραγνωρίζει την πολιτική λειτουργία του, ως εφαρμοστής και ταυτόχρονα ερευνητής μιας συγκεκριμένης μεθοδολογίας που αναπαριστά