Νιώθουμε καθημερινά τη στυφή γεύση των διαψεύσεων...

Του Στέλιου Συρμόγλου

Γιατί αυτό το μένος κατά του εαυτού μας; Πρόκειται για ένα "διαστροφικό μένος", που ναι μεν υπαγορεύεται από τις επιταγές των αναγκών μας και των ανομολόγητων φόβων μας, αλλά δεν μπορούμε σε καμία "φάση" του να το τιθασεύσουμε, με αποτέλεσμα να παραμένει "κυρίαρχο" και εκφυλιστικό κοινωνικά ελάττωμά μας, γιατί ακρωτηριάζει τη βούλησή μας...

Και ενώ είμαστε ευεπίδεκτοι στην πολιτική αυθαιρεσία, κατά των ήχο των προσδοκιών μας, ταυτόχρονα αναπτύσσουμε προοδευτικά "μένος" κατά του εαυτού μας. Κι αυτό, γιατί διαπιστώνουμε να ακροβατεί καθημερινά μεταξύ πραγματικότητας και ονειροβασίας. Και την μεν πραγματικότητα συγκροτούν οι επαναλαμβανόμενες ολέθριες πολιτικές, την δε ονειροβασία ο ακατάσχετος πολιτικός βερμπαλισμός.

Αυτό το "μένος", όχι πάντα προσδιορισμένο στην πραγματική του διάσταση, μαζί με την εθιστική μας λειτουργία στην πολιτική προχειρότητα, αποτελούν τον "διαβήτη" της κοινωνίας. Οπως ο διαβήτης είναι υπερβολική παρουσία σακχάρου στον ανθρώπινο οργανισμό, έτσι το σάκχαρο της κοινωνίας είναι το απροσδιόριστο "μένος" κατά του εαυτού μας και ο εθισμός μας σε πολιτικές συμπεριφορές, που μας αφαιρούν κάθε προοπτική για το μέλλον του τόπου...

Με αυτή τη λογική προσέγγιση, η ασκούμενη πολιτική της προχειρότητας ή της συγκυριακής σκοπιμότητας είναι για την κοινωνία, αλλά και για τον φιλελευθερισμό, που πριν διαφθαρεί από τους ίδιους τους αστούς πολιτικούς αποτελούσε την πιο υψηλή έκφραση της ανθρώπινης ύπαρξης, αυτή η πολιτική χωρίς κοινωνικό περιεχόμενο, χωρίς "πολιτική", είναι για την κοινωνία ό,τι είναι μια κεραυνοβόλος σηψαιμία για έναν καρκίνο του αίματος!..

Διάβαζοντας κανείς τις σκέψεις μου που καθημερινά σχεδόν καταγράφονται εδώ, μπορεί να θεωρήσει ότι δεν άπτονται της ζέουσας επικαιρότητας, πολλώ μάλλον όταν ο "βομβαρδισμός" της παραπληροφόρησης από κάποια άθλια και "εξαθλιωμένα" ΜΜΕ, δημιουργεί την εντύπωση ότι ο "ομφαλός" του παγκόσμιου ενδιαφέροντος βρίσκεται στην Ελλάδα.

Χωρίς να υποτιμάται το ενδιαφέρον της διεθνούς κοινότητας για το ελληνικό πρόβλημα, με τις όποιες επιπτώσεις του στην ευρωπαική οικονομία, πρόκειται για μια ακόμη "εθνική παραίσθηση" μας, μια από τις πολλές που μας κατατρύχουν για δεκαετίες και συνιστούν το αληθινό μας δράμα.

Προέχει να συνειδητοποιήσουμε την "πραγματική" μας θέση στο διεθνές γίγνεσθαι, τη ρεαλιστική μας παρουσία στα ευρωπαικά πράγματα, χωρίς πολιτικούς ακροβατισμούς και αιωρήσεις μεταξύ προχειρότητας και γελοιότητας, με πολλά λόγια και ανύπαρκτη πολιτική βούληση, με αποτέλεσμα την αποψίλωση της εθνικής μας αξιοπιστίας.

Και όταν μια χώρα χάνει την αξιοπιστία της, όταν οι πολιτικοί της "πορεύονται" με λεκτικές κορώνες και ευκαιριακή αντιμετώπιση των δραματικών καταστάσεων που καλούνται να διαχειριστούν, όταν τους πολιτικούς λεονταρισμούς διαδέχεται ο απεχθής στρουθοκαμηλισμός, τότε διαμορφώνεται η εδραία εντύπωση σ' όσους "εμπλέκονται" στο ελληνικό δράμα ότι όλα μπορούν να συμβούν, με γνώμονα πάντα τα όποια συμφέροντα απαρέγκλιτα υπηρετούν...

Και δεν μας φταίνε οι ξένοι. Μας φταίει η διαστροφική μας αντίληψη για την άσκηση της πολιτικής. Φταίει η αυταπάτη μας σε δόσεις μάλιστα υπερβολικές. Φταίει η εξουδετέρωση των στοιχειωδών εθνικών αντανακλαστικών μας, ενώπιον της ίδιας της θλιβερής μας πραγματικότητας.

Πως να αντιμετωπίσεις την όποια ξένη "επιβολή" με "τσαλακωμένα" τα φτερά σου από τον ίδιο τον ευμετάβολο εαυτό σου, τον υποκείμενο στις "ανάγκες" που του καλλιεργούν, όταν φτάνεις στο ακρότατο σημείο να έχεις "μένος" για τον εαυτό σου, όταν και όποτε βέβαια το συνειδητοποιήσεις, που μετατρέπεται σε "θύτη" των ίδιων των συμφερόντων του;

Πως μπορούμε με την "απογυμνωμένη" πολιτική πρακτική, που "ασελγεί" παρασκηνιακά στο σώμα της κοινωνίας, να προεξοφλήσουμε τους σταθμούς της πορείας μας ως έθνος; Θα πρέπει πρώτα να αποφασίσουμε την πορεία μας. Να αποφασίσουμε τι πραγματικά θέλουμε, γιατί ακόμη και οι "πειραγμένες" δημοσκοπήσεις καταγράφουν την επαμφοτερίζουσα στάση μας γενικότερα.

Να συνειδητοποιήσουμε πως σε τούτους τους καιρούς της θολής αναταραχής, δεν υπάρχουν χρονικά περιθώρια για πολιτικούς πειραματισμούς, για συντήρηση των αρλεκίνων της πολιτικής ή για αναπαλαίωση του πολιτικού σκηνικού με τη βούλησή μας, που υπακούσει στη δύναμη του ευκαιριακού ατομικού συμφέροντος.

Μέσα σε τούτο το συρφετό των εκφραστών της παρακμιακής πολιτικής λογικής, ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης και ηλικίας, που συνωθείται γύρω από τα...όσια και τα μεγάλα του τόπου και τα ψευτίζει με τη βούλα της ακάθαρτης επαφής του, πως να καρπίσει η "ρεαλιστική" προσδοκία για μια πορεία μας προς συγκεκριμένη εθινική κατεύθυνση;

Οσο παραμένουμε προσδεμένοι στη λογική της αποδοχής των τετελεσμένων από τους πολιτικούς της αυθαιρεσίας και ανεχόμαστε τους παρακεντέδες της παχυλής δημοσιογραφικής επιβίωσης, τους εντεταλμένους να υπηρετούν την παραπληροφόρηση, όσο οι "ωραίες λέξεις" από τους πρόθυμους για την οχλοβοή και σίγουρους για την ασυδοσία χαιδεύουν τους ακουστικούς μας πόρους, τόσο θα πορευόμαστε προς το Πουθενά. Με τη μύχια ευχή κάποιων, των ολίγιστων έστω, να μην προσκρούσουμε στην επόμενη εθνική συμφορά!..