Κάνει πράγματι τόση ζημιά ο πολύς Μαρξισμός;

γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος
Επειδή υποθέτω ότι μερικοί μπορεί να έχουν μπερδευτεί με την συμπεριφορά (πολιτική πάντα), των ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ, όπου oκαθένας λέει ό,τι του 'ρθει και όποτε του 'ρθει και όλοι μαζί να μην λένε τίποτα (αν ζούσε ο Φρόιντ και τον ρωτούσαμε να δώσει μια ερμηνεία σε αυτό το φαινόμενο, το πιθανότερο είναι να το απέδιδε και σε αφροδισιακά αίτια, εκτός από άλλες γενετικές, ή κληρονομικές ανωμαλίες, όπως π.χ. η ακατάληπτη λογοδιάρροια κ.α.), σκέφτηκα να διευκολύνω την σκέψη τους, με την παράθεση ορισμένων, συγκεκριμένων και αδιαμφισβήτητων στοιχείων, ώστε να καταλήξουν σε δικά τους συμπεράσματα.
Στοιχείο πρώτο: Οι άνθρωποι εκεί, κατά σαφή και δημόσια δήλωση του σ. Μηλιού, είναι Μαρξιστές (είναι πολλοί, έχει πει). Προτάσσω αυτήν την λεπτομέρεια γιατί είναι καίριας σημασίας για την...... κατανόηση αυτής της συμπεριφοράς.

Στοιχείο δεύτερο: Για τον Μαρξ, λίγο πολύ, όλοι κάτι έχουμε ακούσει και κάτι ξέρουμε και κυρίως, ότι ήταν ένας λαϊκός επαναστάτης, υπέρ της εργατικής τάξης και λιγότερο ένας από τους σημαντικότερους φιλόσοφους του 19ου αιώνα (1818-1883). Το έργο του και ιδιαιτέρως αυτό που αναφέρεται στην Εργατική τάξη, στην σχέση της με την Αστική τάξη, είναι δυσνόητο, όπως άλλωστε το παραδέχεται και ο ίδιος, στον πρόλογο της πρώτης έκδοσης της Γερμανικής, του “Κεφαλαίου”, το 1867. Αυτό είχε και έχει, ως συνέπεια, να εμφανίζονται, κατά καιρούς, διάφοροι λαοπλάνοι πολιτικοί, σαν “θεόπνευστοι”, δήθεν, ερμηνευτές του λόγου του Μαρξ, που κατά σύμπτωση (;), τυχαίνει να συμπίπτει με τα “συμφέροντα” των ιδίων και της παρέας τους, οποιασδήποτε μορφής οργάνωση και αν έχει αυτή η παρέα, κόμμα, σύλλογος κλπ. Είναι οι λεγόμενοι “καθοδηγητές” ή “ιστρούχτορες”, οι οποίοι, με τις διάφορες “παραλλαγές” στην ερμηνεία της θεωρίας του Μαρξ, ταλαιπώρησαν, όλον τον 20ο αιώνα και συνεχίζουν να ταλαιπωρούν, κυρίως την Εργατική τάξη, υπέρ της οποίας, λένε ότι αγωνίζονται.
Όμως, στην δημιουργία αυτού του προβλήματος συνετέλεσε και ο ίδιος ο Μαρξ ο οποίος στην πολιτική του διαδρομή είχε εμφανιστεί με δύο διαφορετικές θέσεις, όσον αφορά την σχέση μεταξύ Εργατικής και Αστικής τάξης. Μία κατά την νεανική του περίοδο όπου οραματίζεται την Εργατική τάξη κυρίαρχη, την δε Αστική να εξαφανίζεται (σκοποί της “Ένωσης Κομμουνιστών, Λονδίνο 1847 και “Κομμουνιστικό Μανιφέστο” 1848) και την ύστερη, κατά την οποία ενδιαφέρεται πλέον περισσότερο για την παραγωγή και την δίκαιη κατανομή του πλούτου (“Το Κεφάλαιο” 1867-1883), παρά για την δυναμική πάλη των τάξεων, “μέχρις εσχάτων”. Έστω κι' έτσι όμως, ποτέ δεν έφθασε στο σημείο να αποδεχθεί ότι η ορθή σχέση είναι η ισότιμη συνεργασία και όχι η πάλη των τάξεων.
Για να γίνει καλύτερα αντιληπτό το πρόβλημα των οπαδών του Μαρξισμού, στο σημείο αυτό, θα παραθέσω ένα κομμάτι από τον πρόλογο που έχει γράψει ο Μαρξ στο βιβλίο του με τίτλο “Οι ταξικοί αγώνες στην Γαλλία 1848-1850”* (πρώιμη εποχή) και δείχνει το πνεύμα του Μαρξ, καθαρά επαναστατικό και ανατρεπτικό, αλλά και ελλιπές ως προς το “μετά ταύτα”, της ανατροπής. Χαρακτηριστική είναι η πρόταση που γράφει: “Η επανάσταση έκανε προόδους, προχώρησε μπροστά, όχι χάρη στα κωμικοτραγικά της επιτεύγματα, αλλά αντιθέτως, χάρη στην δημιουργία ενός αντιπάλου, εξ αιτίας του οποίου το κόμμα της ανατροπής ωρίμασε σε αληθινά επαναστατικό κόμμα”.
Εκεί λοιπόν, ο Μαρξ γράφει: “Με εξαίρεση λίγων κεφαλαίων, κάθε σημαντικό τμήμα των επαναστατικών χρονικών του 1848 και του 1849 φέρει την επικεφαλίδα “Ήττα της επανάστασης”.Το θύμα σε αυτές τις ήττες δεν ήταν μόνον η επανάσταση. Ήταν οι προεπαναστατικές παραδοσιακές αποφύσεις, προϊόντα κοινωνικών σχέσεων που δεν είχαν φτάσει ακόμη στο σημείο της όξυνσης των κοινωνικών ανταγωνισμών, πρόσωπα, ψευδαισθήσεις, αντιλήψεις και σχέδια, και σχέδια, από τα οποία το επαναστατικό κόμμα δεν είχε απελευθερωθεί πριν από την επανάσταση του Φεβρουαρίου και από τα οποία θα μπορούσε να απαλλαγεί όχι απλώς αν νικούσε τον Φεβρουάριο, αλλά αν πετύχαινε μια σειρά από νίκες. Με λίγα λόγια: Η επανάσταση έκανε προόδους, προχώρησε μπροστά, όχι χάρη στα κωμικοτραγικά της επιτεύγματα, αλλά αντιθέτως, χάρη στην δημιουργία ενός αντιπάλου, εξ αιτίας του οποίου το κόμμα της ανατροπής ωρίμασε σε αληθινά επαναστατικό κόμμα”.
Τι να σου κάνουν λοιπόν και οι Μαρξιστές του ΣΥΡΙΖΑ. Δικαίως τα έχουν χαμένα, αλλά η περίπτωση των εργαζομένων στις Σκουριές, όπου στο πρόσωπό τους βλέπουν την εργοδοσία μεταμφιεσμένη, προφανώς για να τους... παραπλανήσει και να τους πάρει το πορτοφόλι, δείχνει, μάλλον, προχωρημένη κατάσταση.

* στο βιβλίο του αυτό ο Μαρξ αναφέρεται στην λεγόμενη Φεβρουαριανή ή Γαλλική επανάσταση του 1848 και κάνει κριτική στους λόγους της αποτυχίας της.