Η σημασία του «θέλουμε την Ελλάδα στο Ευρώ»

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Αν θέλεις να καταλάβεις προς τα που κινείται η ελληνική κρίση, προσπάθησε να κατανοήσεις τι σημαίνει αυτό που εκστομίζουν, ο ένας μετά τον άλλον και από κοινού, οι ηγέτες της ευρωζώνης. Ακόμη και μετά από φαινομενικά άσχετες με το ελληνικό ζήτημα συναντήσεις, δηλώνου στα ΜΜΕ: «Θέλουμε να παραμείνει η Ελλάδα στο......... Ευρώ».
Άραγε, γιατί επιμένουν σε αυτή την αφήγηση, η οποία μετατρέπει την πιστωτική κρίση της Ελλάδας όχι απλώς σε διαταραγμένη σχέση με την ευρωζώνη, αλλά σαφώς σε κρίση παραμονής της χώρας σε αυτήν; Γιατί τέτοιο ζήτημα δεν ηγέρθη και δεν εγείρεται ως προς άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν ανάλογο ή αντίστοιχο πιστωτικό πρόβλημα; Γιατί το καθεστώς της εσωτερικής διαπλοκής και ο Μεγάλος Συνασπισμός που κυβερνά εγκλώβισαν την Ελλάδα σε αυτήν την πολιτική αφήγηση, η οποία προεκλογικά εκφράστηκε δια του διλήμματος «ευρώ ή δραχμή», που υποστηρίζεται από το ισχυρό πολιτικό σημαίνον, φασιστικού ασφαλώς τύπου: «όλοι μαζί τα φάγαμε»; Αν απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, όχι απλώς θα προσεγγίσεις αντικειμενικά την κρίση, αλλά θα αντιληφθείς επιπλέον που βρίσκεσαι ως χώρα (παράγοντας) στο διεθνές παιχνίδι της διευθέτησης/αναθεώρησης των οικονομικών σχέσεων εντός της Νέας Οικονομίας και ποιες δυνατότης υφίστανται για δράση. Αμέσως μετά θα μπορούσες να προσδιορίσεις εσωτερικούς πολιτικούς παράγοντες δράσης, αντικειμενικές κοινωνικές συμμαχίες στο εσωτερικό και πολιτικές στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Έτσι θα μπορούσες να δομήσεις μια συνεκτική στρατηγική δράσης και να προσαρμόσεις την τακτική σου σε κοινωνικό και κοινοβουλευτικό επίπεδο. Το κεντρικό ερώτημα έχει ήδη προ πολλού απαντηθεί από την πλευρά μου: η αφήγηση αυτή οδηγεί στην δραχμοποίηση (: συγκαλυμμένη υποτίμηση με εφαρμογή διπλού νομισματικού, επιπροσθέτως της εσωτερικής που συνεπάγεται η πολιτική εφαρμογής των μνημονίων) της εσωτερικής αγοράς, ως συμπληρωματικός εσωτερικός μηχανισμός στον ατομικό μηχανισμό της τρόικας για παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Άριστα το πρώτο θα μπορούσε να νομιμοποιήσει με οικονομικούς όρους την πολιτική απόφαση της λεγόμενης «επιμήκυνσης» του προγράμματος, ακόμη και στην περίπτωση μικρού (ανώδυνου για τους δανειστές-κράτη και ΕΚΤ) κουρέματος (γύρω στο 30-35%) του δημόσιου χρέους που βρίσκεται στα χέρια του «επίσημου τομέα» της ευρωζώνης. Σήμερα θα ήθελα να δούμε πολύ σύντομα κάποιες άλλες πλευρές της διάρθρωσης του μηνύματος αυτής της αφήγησης. Γιατί από τη στιγμή που κανείς από το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας δεν θέτει σε αυτή την συγκυρία ζήτημα επιστροφής σε εθνικό νόμισμα και ελάχιστοι θέτουν ζήτημα απομάκρυνσης από την ευρωζώνη - σε κάθε περίπτωση με ιδεολογικούς όρους και σαφείς κοινωνικοπολιτικές προϋποθέσεις - όχι απλώς συνεχίζει αυτή η αφήγηση, που αμφισβητεί εμπράκτως την θέση της χώρας στην νομισματική ένωση, ενώ παράλληλα ενδυναμώνεται διαρκώς το μήνυμά της; Πρόκειται αλήθεια για το ίδιο μήνυμα ή μήπως αυτό έχει αλλάξει (μετασχηματιστεί); Σημαίνει δηλαδή το ίδιο πράγμα το «θέλουμε να π