Η Ευρωλάγνοι, το ευρό και οι ....Έλληνες.

Γράφει ο Βαγγέλης Κωνσταντίνου
Ποια είναι η συνήθης, η καθημερινή μας συμπεριφορά και πόσο πολύ έχουμε εμβαθύνει μέσα σε αυτή, κατά τρόπο που να μας δώσει πληροφορίες ή και συμπεράσματα για τον τρόπο που ζούμε ή που μιμούμαστε τον «Έλληνα» ή τον «Ευρωπαίο»; Μια παρέα, σε ένα μπαρ που έχει καταναλώσει μια μερίδα ποτών φωνάζει το γκαρσόν να πληρώσει.Οι Έλληνες σκοτώνονται ..........ποιος θα πληρώσει πρώτος όλα τα ποτά.
Οι Ευρωπαίοι, ήρεμα πληρώνει ο καθένας τα δικά του.Μετά από κάποια χρόνια, «μοντέρνος» Έλληνας, μαθαίνει στους άλλους, τους παραδοσιακούς ή «βλάχους» πως ο σωστός τρόπος , ο Δυτικός τρόπος πολιτισμού συμπεριφορών είναι να πληρώσει ο καθένας τα δικά του.
Αυτό το παράδειγμα το θέτω προς συζήτηση.Θέτω δηλαδή, πως από το υπαρξιακό Είναι των Ελλήνων που από τα βάθη των αιώνων μέχρι σήμερα ο πολιτισμός τον οποίο ενέπνευσαν στην ανθρωπότητα, είχε αφετηρία του το συλλογικό Εγώ, δηλαδή την συγκρότηση της «κοινωνία του όλου», στην οποία ως υπαρκτή διάσταση, συναντιέται ο άνθρωπος με όλα τα πράγματα, τα ζώα και την φύση που τον περιβάλλουν, στο πέρασμα σε ένα πολιτισμό, όπου στην θέση του συλλογικού Είναι κυριαρχεί ως να υπήρχε από πάντα, το Είναι του Εγώ που ορίζει το άτομο. Όπου το Είναι αποτελεί μοναδιαία κατάσταση του Εγώ αναδεικνύοντας την υπεροχή του πάνω στα πράγματα που το περιβάλλουν. Αυτό που μπορεί και να ορίζεται ως ανάδελφος ατομισμός και ο οποίος επί-κοινωνεί το Είναι του Εγώ του στο Εγώ του άλλου, ως πρόταση και ως ρήξη. Ως υπεροχή και σε ένα ανώτερο επίπεδο, ως δύναμη. Αλλά τότε θα μου πει κάποιος, και αυτό γιατί να μην συμβαίνει και την άλλη περίπτωση. Εκείνη δηλαδή , κατά την οποία ο «πλούσιος» ή ο «κομπάζων» της ευκαταστασίας του προτάσσει τα στήθη του σαν φουσκωμένη γαλοπούλα, και με μια άνεση εκτοπισμού και αυταρέσκειας, πληρώνει το λογαριασμό όλων; Πράγματι, η κίνηση αυτή συνηθίζεται σε όλα τα οικονομικά στρώματα, και προβάλλει τον ανταγωνισμό, όπως ακριβώς μας έμαθαν να προβάλλουμε το Εγώ υποκαθιστώντας το Είναι που ορίζει την ζώσα πραγματικότητα, διότι αυτό μας κάνει πιο πολιτισμένους και βεβαίως Δυτικότατους. Γιατί ενώ η συλλογικότητα προβάλλεται μέσα από την ανθρωπιστική διάσταση της αλληλεγγύης, η στρέβλωση που έχει υποστεί το «κοινωνικό όλον» που στην Δύση δεν συγκροτεί κοινωνία αλλά Κράτος, δηλαδή δύναμη, αυτή η στρέβλωση προβάλλει την δύναμη, και δια της επιδείξεώς της, της υπεροχή του Εγώ πάνω στο Είναι κατά τρόπο μάλιστα που να μην διακρίνεται ως τέτοια ενέργεια αλλά ως κάτι αρκούντως φυσιολογικό. Κατά την περίοδο της Οθωμανοκρατίας ο φόρος δεν πρόβαλε την ατομικότητα του Είναι αλλά το Είναι στην συλλογική του πραγματική διάσταση. Οι Έλληνες, ως είχαν διδαχθεί και μεγαλώσει μέσα σε αυτές τις αξίες, συγκροτούσαν όχι κοινότητες ατομικιστικών συμφερόντων, και επομένως ο καθένας μοναδικά και μονοδιάστατα χρωστούσε τον δικό του φόρο, αλλά Κοινωνία ως συλλογικότητα του όλου και ο φόρος ήταν ο φόρος του όλου. Της Κοινωνίας. Εδώ λοιπόν η Συλλογικότητα αναδείκνυε την υπεροχή του Είναι, που απ