Η Αμφισβήτηση της λογικής σ’ Ανατολή και Δύση

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
«Περιμένω τηλεφώνημα από τον πνευματικό μου, να με συμβουλέψει αν πρέπει να δεχθώ ή όχι να γίνω προπονητής στη ΑΕΚ. Ως το βράδυ θα ξέρετε και θα τα μάθετε όλα. Αυτό μπορώ να πω μόνο τώρα».
ο Αγγελος Αναστασιάδης
στην Πρόταση να αναλάβει την ΑΕΚ

Τον 11ο μ.Χ. αιώνα δημιουργήθηκε από Ρωμαιοκαθολικούς μοναχούς ένα θρησκευτικό φιλοσοφικό ρεύμα, γνωστό ως Σχολαστικισμός. Οι γνωστότεροι εκπρόσωποι αυτού του ρεύματος ήταν οι άγιοι της Καθολικής Εκκλησίας Φραγκίσκος της Ασίζης και Θωμάς Ακινάτης. Οι μοναχοί αυτοί, μελετώντας τα κείμενα του Αριστοτέλη.......
εντυπωσιάστηκαν τόσο πολύ από την Αριστοτελική λογική, ώστε προσπάθησαν να την «παντρέψουν» με τις χριστιανικές αρχές. (Παραδόξως, τα βιβλία του Αριστοτέλη έγιναν γνωστά στην Ευρώπη καθυστερημένα, μέσα από μεταφράσεις Αράβων λογίων και όχι από μεταφράσεις ορθοδόξων μοναχών, οι οποίοι θεωρούσαν τα έργα του Αριστοτέλη παγανιστικά και επικίνδυνα ). Χαρακτηριστικό των σχολαστικών ήταν η φράση τους Ipse dixit, η οποία στα λατινικά σήμαινε «το είπε Εκείνος ο ίδιος», όπου το “Eκείνος” σήμαινε “ο Αριστοτέλης”, αλλά από σεβασμό προς το πρόσωπό του, δεν ανέφεραν καν το όνομά του, όπως ακριβώς έκαναν και με το Θεό , τον οποίο αποκαλούσαν «Κύριο».
Ηταν τέτοιος ο θαυμασμός τους, που σε συνδυασμό με τον θρησκευτικό φανατισμό, δημιούργησαν έναν απίστευτα δογματικό τρόπο σκέψης, χαρακτηριστικό του οποίου είναι η ακόλουθη ιστορία:« Σε μια μονή Δομινικανών μοναχών, μετά το δείπνο, άρχισε μια διαφωνία για το πόσα δόντια έχει το άλογο. Για να σταματήσει ο καυγάς, ζήτησε ο ηγούμενος από έναν δόκιμο μοναχό που μάζευε τα σκεύη από το τραπέζι, να πάει στη βιβλιοθήκη να φέρει κάποιο βιβλίο του Αριστοτέλη, ώστε να το επιβεβαιώσουν για να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Από παιδική-λογική αφέλεια, ο φουκαράς ο δόκιμος, έκανε ένα τραγικό σφάλμα. Ρώτησε τον ηγούμενο, μήπως θα ήταν καλύτερο και πρακτικό να πάει δίπλα στον στάβλο να φέρει ένα άλογο για να δουν με τα ίδια τους τα μάτια το πόσα δόντια έχει το άλογο και τότε σηκώθηκαν όλοι οι μοναχοί οργισμένοι κατσαδιάζοντας τον βλάσφημο νεαρό δόκιμο που είχε το θράσος να αμφισβητήσει “Εκείνον”, τον “Μέγα Διδάσκαλο”, διότι ακόμη κι αν το άλογο είχε πράγματι λιγότερα δόντια από εκείνα που έγραφε “Εκείνος”, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα».
Όταν τον 13ο και 14ο αιώνα, για δυο αιώνες περίπου, άρχισαν οι σχολαστικοί να διαπληκτίζονται γράφοντας δεκάδες-εκατοντάδες τόμους ανούσιων ανοησιών για το αν οι Αγγελοι είναι γένους αρσενικού ή θηλυκού, για το αν έχουν γεννητικά όργανα (ως γνωστόν αχρείαστα στον Παράδεισο) και για το πόσοι Αγγελοι μπορούν να χωρέσουν πάνω στην κεφαλή μιας καρφίτσας, άρχισαν να γελοιοποιούνται, χάνοντας την επιρροή τους ακόμη και μεταξύ των απλών πιστών. Βλέπετε, ο Αριστοτέλης, ως «ακάθαρτος» παγανιστής, δεν μπορούσε να δει Αγγελο και δεν είχε γράψει τίποτα επ’ αυτού.
Όταν οι Ρωμαιοκαθολικοί θεολόγοι ανακάλυπταν τον Αριστοτέλη (παρεμπιπτόντως, ο Αριστοτέλης θεωρείται προφήτ