ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΙΖΕ ΚΑΙ ΦΟΒΙΖΕΙ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ

της Όλγας Γ. Γεριτσίδου

Σήμερα, παραμονή της Επετείου του Πολυτεχνείου και της δολοφονίας του πατέρα μου Γεωργίου Α. Γεριτσίδη από το κράτος, που ουσιαστικά ανέκαθεν δεν ήταν άλλο από το παρακράτος που και τώρα εξαπέλυσε και εξαπολύει τεράστια ανθελληνική προπαγάνδα στην προσπάθεια του να εξαλείψει τον πραγματικό χαρακτήρα των Ελλήνων και τους Έλληνες τους ίδιους, θεωρώ σκόπιμο όχι μόνο ως συγγενής θύματος αλλά και ως αυτόπτης μάρτυς να πω τα......
πράγματα όπως έγιναν. Αλλά και ως κοινωνική επιστήμονας με πείρα στην μελέτη και ανάλυση της προπαγάνδας και των μηχανισμών της να εξηγήσω γιατί αυτή η Επέτειος των Ελλήνων δέχεται τέτοια επίθεση από τουλάχιστον το 1985. Επίθεση που τώρα έχει επεκταθεί και σε άλλες επετείους μας, ένδοξες ή μαύρες, που αποτελούν καταγραφές τόσο των γενοκτονιών κατά των Ελλήνων όσο και της ηρωικής, συνεχούς και σταθερής αντίστασης σε κάθε τι φασιστικό, ολοκληρωτικό, τυραννικό, απάνθρωπο. Δεν πρόκειται δηλαδή για ένα μεμονωμένο φαινόμενο, και δεν πρέπει να το αντιμετωπίζουμε ως τέτοιο.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή : υπάρχουν ορισμένα δεδομένα αδιαμφισβήτητα, που η οργανωμένη προπαγάνδα των κομμάτων, αρχής γενομένης με το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ ( που στην αρχή της μεταπολίτευσης σε πλήρη και στενή συνεργασία καπηλεύτηκαν την Επέτειο και την μετέτρεψαν σε κομματική γιορτούλα/φιέστα/πανηγύρι, συστηματικά και ενεργά αποχαρακτηρίζοντας την από ό,τι ήταν πραγματικά όπως είχε προσπαθήσει και η χούντα των συνταγματαρχών να κάνει δικό της σύνθημα την Ελληνική ταυτότητα και την Σημαία με την ελπίδα να αποτινάξουν την ταυτότητα αυτή οι Έλληνες και να αφελληνισθούν στην προσπάθεια τους να αποτινάξουν και να απορρίψουν κάθε τι που τους θύμιζε την χούντα ), που μονοπώλησαν φανατικά την Επέτειο και που ακόμα και σήμερα την οικειοποιούνται με γελοία κομματικά σημαιάκια και πάγκους με προπαγανδιστικό υλικό αλλά λέξη για τα ιστορικά δεδομένα και την Κληρονομιά που μας άφησε το Πολυτεχνείο :

Κατ’ αρχάς, το Πολυτεχνείο ως επέτειος ΔΕΝ αφορά μόνο την ημέρα εκείνη του Σαββάτου, ούτε ήταν μια στιγμιαία κατάληψη από ένα μάτσο παιδιά ούτε ήταν τα παιδιά αυτά και τα άτομα που ήταν μέσα μόνα τους και παρατημένα από τον υπόλοιπο Ελληνικό Λαό. Αντιθέτως, η κατάληψη του ΕΜΠ κράτησε τόσο όσο κράτησε ( σχεδόν μία εβδομάδα ) με αποτέλεσμα να αναγκασθεί ο δικτάτορας να κατεβάσει το τάνκ για να ρίξει την πόρτα και να διαλύσει την κατάληψη, βάζοντας στρατό να τα βάλει με άοπλους ακριβώς επειδή οι καταληψίες του Πολυτεχνείου είχαν την πλήρη στήριξη του Ελληνικού Λαού : τότε ήμουν 18 ετών και θυμάμαι καθημερινά τον κόσμο, στην αρχή κατά την Τρίτη μαζεμένο μεν αλλά λίγο, να εμψυχώνει τα παιδιά μέσα, να τους δίνει φαγητό να μοιράζει τις προκηρύξεις τους έξω ( από αυτούς που μοίραζαν τις προκηρύξεις, τις οποίες έδιναν μέσα από τα κάγκελα του φράχτη του ΕΜΠ στους περαστικούς για να τις μοιράσουν ήμουνα και εγώ ) να τους παρέχει φάρμακα όταν τα ζήτησαν και τόσα άλλα που χρειάζονταν