Ένας «σεισμός» θα τους σώσει ….

Του Δημήτρη Α.Γιαννακόπουλου
Ήταν το 1953, την περίοδο που ο Εγκέλαδος ισοπέδωνε ταΕπτάνησα, όταν ο Ξενοφών Ζολώτας φέρεταινα είπε σε θορυβημένο για τις οικονομικές συνέπειες αυτής της καταστροφήςσυνεργάτη του στην Τράπεζα Ελλάδος: «Αυτός παιδί μου δεν είναι σεισμός, αλλάσωσμός για την οικονομία». Και πράγματι με πρόσχημα την ανάγκη αντιμετώπισηςτων συνεπειών των καταστροφικών σεισμών, διαμορφώθηκε τότε ένα ιδιότυποκαθεστώς εκτάκτου ανάγκης και επιβλήθηκαν φόροι επί φόρων και έκτακτες εισφορέςγια να σωθεί ο καταρρέων από τα........ανεξέλεγκτα ελλείμματα προϋπολογισμός.

Νομίζω ότι οι ανομολόγητες φαντασιώσεις της σημερινήςκυβέρνησης υπό την προεδρία ενός νεότερου μέλους του μεταπολεμικού τραπεζικούκλαμπ, του Λουκά Παπαδήμου - με τον οποίο δεν γνωριζόμαστε σε αντίθεση με τονΞενοφώντα Ζολώτα, ο οποίος ως πρωθυπουργός με τίμησε με την αγάπη του και τηνεμπιστοσύνη του – κινούνται με γνώμονα αυτή την λογική. Ήταν τότε την περίοδοτης «οικουμενικής», όταν βρέθηκα κοντά του για να μου παραχωρήσει συνέντευξη.Μετάνιωσε, ποτέ δεν μου έδωσε την συνέντευξη που μου είχε αρχικά υποσχεθεί , αλλά αντίθετα, για «αποζημίωση»μου προσέφερε αρκετό χρόνο και κάμποσες συναντήσεις και τηλεφωνικές επαφές γιανα μου μιλήσει, πάντα εμπιστευτικά, για την οικονομία σε συνδυασμό με τηνπολιτική στην Ελλάδα. Του άρεσαν μου έλεγε ο χαρακτήρας, η κουλτούρα και οιαπόψεις μου, αν και δεν νομίζω ότι επέτρεψε ποτέ να αρθρώσω μια ολοκληρωμένηκουβέντα! Δεν θα έλεγα ακριβώς ότιανταλλάσαμε απόψεις! Με ρώταγε κάτι, ξεκινώντας με το «για πες μου, παιδί μου…»για να συνεχίσει με μια «κατ’ ιδίαν διάλεξη» περί οικονομίας και των πολιτικώνεμποδίων, που κατά την γνώμη του υπονόμευαν καθοριστικά την ανάπτυξη ενόςκαθεστώτος ευημερίας στη χώρα. Στο τέλος έδειχνε απόλυτα απογοητευμένος με τοπολιτικό προσωπικό της εποχής της τελευταίας «οικουμενικής», λεγομένης,κυβερνήσεως. Κατά κάποιο τρόπο τους θεωρούσε αντιπάλους, ιδιοτελείς και «κακούςκολυμβητές», ήταν μάλιστα ιδιαίτερα φουρκισμένος διότι υπονόμευαν, όπως μουεκμυστηρευόταν, το πρόγραμμα «σταθεροποίησης και ανάπτυξης» που είχε επιμεληθεί.Μια μέρα με πήρε τηλέφωνο για να με συγχαρεί για ένα οικονομικόρεπορτάζ-ανάλυση (φάκελος στο Mega Channel) που αναφερόταν στην οικονομία τηςΓερμανίας μετά την επανένωση, στις δυσκολίες και τις προοπτικές αυτού τουεγχειρήματος. Ήταν ενθουσιασμένος σαν να ένοιωθε ότι τα «μαθήματα» που μουέκανε έπιασαν τόπο. «Πολύ καλά τα είπες, αλλά υπερτόνισες τις αδυναμίες. Να μην αμφιβάλεις πως θα πετύχουν. Αυτοίσκέφτονται και κάνουν αυτά που δεν μου επέτρεψαν να κάνω εγώ εδώ. Η κρίση βοηθάνα καταλάβουμε την ανάγκη της οικονομικής σταθεροποίησης ως παράγοντα ανάπτυξης»,σχολίασε.
Ο Ξενοφών Ζολώτας μου άρεσε ως προσωπικότητα, αν και ήταναπολύτως ακατάλληλος για την πολιτική. Έπασχε από αγιάτρευτο οικονομισμό, ενώεκδήλωνε περιφρόνηση προς την πολιτικοποίηση των οικονομικών σχέσεων, αν καιανοιχτόμυαλος δημοκράτης. Αποκόμισα την αίσθηση ότι ο ορθολογισμός πουδιακατείχε τον στοχασμό του ήταν μηχανιστικής φύσεως,