ΕΝΑ ΟΡΑΜΑ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙΣ

Γράφει ο Θαλαμοφύλακας- "Μήπως θα μπορούσατε να μου πείτε προς τα που να τραβήξω από εδώ;"

- "Αυτό εξαρτάται κατά πολύ από το που θες να πας..." είπε η γάτα.

- "Δε με ενδιαφέρει που..." είπε η Αλίκη.
- "Τότε δεν έχει σημασία ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσεις..." είπε η γάτα.
Η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων - Λιούις Κάρολ.
Με την πλύση εγκεφάλου, ξεχάσαμε γιατί ζούμε. Ενας ολόκληρος θίασος από καλοπληρωμένους "έγκριτους δημοσιογράφους", "έμπειρους πολιτικούς" και "διακεκριμένους οικονομολόγους", μιλάνε ασταμάτητα με στοιχεία και νούμερα, ποσοστά και πιθανότητες λες και οι ............
ζωές μας είναι ασκήσεις σε διαγώνισμα λογιστικής. Ολη μέρα από τα τηλεοπτικά παράθυρα αποτιμούν την αξία της ανθρώπινης ζωής, της πατρίδας, της φύσης, και της αξιοπρέπειας μας λες και είναι χαλασμένο εμπόρευμα.

Ολοι αυτοί οι παλιάτσοι, παρότι χωρισμένοι σε ομάδες, πράσινες, κόκκινες, μπλε, μαύρες, δουλεύουν στον ίδιο θίασο. Εργάζονται για τα ίδια αφεντικά. Αλλάζουν στολές και μακιγιάζ, αλλάζουν τσιριμόνιες και κάθε τέσσερα χρόνια διαγωνίζονται για να διαλέξουμε ποιος από τους παλιάτσους θα είναι ο πρωταγωνιστής της φετινής παράστασης.

Ο θίασος έχει χρεοκοπήσει. Οι παλιάτσοι δεν κρατάνε πια ούτε τα προσχήματα. Μαλώνουν μπροστά στον κόσμο μεταξύ τους για το ποιος έφταιξε για τη χρεοκοπία και δείχνουν με το χεράκι ο ένας τον άλλον σαν άτακτα μωρά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έφταιξε ούτε η διεύθυνση, ούτε οι ίδιοι οι παλιάτσοι που εκτελούν εδώ και χρόνια τα ίδια νούμερα και δεν τα χουν πετύχει ούτε μία φορά. Το συμβούλιο τους αποφάσισε ότι για όλα φταίνε οι πελάτες. Ναι. Οι πελάτες. Αυτοί που πλήρωναν εισιτήριο και καθόνταν και βλέπανε την παράσταση, ξανά και ξανά, επευφημώντας κάθε φορά τον αρχιπαλιάτσο που μοίραζε δωρεάν θέσεις. Οι πελάτες που κάτσανε στις δωρεάν θέσεις. Οι τζαμπατζήδες. Και οι κανονικοί πελάτες που πλήρωναν τόσα χρόνια και δεν έκαναν τίποτε από όλα αυτά, κι αυτοί φταίνε. Για την ακρίβεια, αυτοί θα πληρώσουν μεγαλύτερο εισιτήριο. Υποχρεωτικό εισιτήριο. Αλλιώς θα αμολύσουν τους ελέφαντες στο χωριό. Οχι, δε φταίει ούτε η διεύθυνση, ούτε το προσωπικό. Φταίω εγώ. Και φταις και εσύ.

Ολους αυτούς τους έχω σιχαθεί. Και αυτούς και τους ειδικούς, και τους καθηγητές, και τους δημοσιογράφους, και τους πολιτικούς. Ολους. Θέλω να βγω στο δρόμο και να αρχίσω να ουρλιάζω ΣΚΑΣΤΕ! ΒΟΥΛΩΣΤΕ ΤΟ ΠΙΑ! ΦΤΑΝΕΙ! Δε θέλω να ακούσω άλλο πια για ποσοστά, δε θέλω να ακούσω για δισεκατομμύρια, δε θέλω να ακούσω τι είπε ο κάθε διεθνής γραβατωμένος απατεώνας, δε θέλω να μάθω τι αποφάσισαν άλλοι για μένα. Η υπομονή μου έχει τελειώσει. Σας βαρέθηκα. Από εδώ και μπρος, δε θα σας λαμβάνω καν υπ' όψη. Δεν υπάρχετε πια από εδώ και εμπρός για εμένα. Στον κόσμο που οραματίζομαι, δεν υπάρχει θέση πια για εσάς.

Ξέρω ότι το ίδιο συμβαίνει και με τον κόσμο που οραματίζεστε και εσείς. Οτι δεν υπάρχει εκεί πια θέση για εμένα. Αρα έχουμε πόλεμο. Σας προειδοποιώ όμως ότι πίσω από ε