Oχι αυτοαποκλεισμένοι στο ιστορικό περιθώριο

Tου Χρηστου Γιανναρα

Πέρα από τον θυμό μας για την πολλαπλώς πιστοποιημένη ανικανότητα, ευτέλεια ή και φαυλότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας, το πιο εξοργιστικό δεδομένο, ειδικά στην προεκλογική αυτή περίοδο, είναι η πανομοιότυπη ίδια γλώσσα που συνεχίζουν να μιλάνε οι κομματάνθρωποι. «Mνημονιακοί» και «αντιμνημονιακοί», δήθεν Aριστεροί και πελαγωμένοι Δεξιοί, «κόμματα εξουσίας» και αποσκλίδια αυτών των κομμάτων με μοναδική «πολιτική» ταυτότητα τον πληγωμένο εγωισμό των αρχηγών τους, όλοι, μα όλοι, ομόγλωσσοι: O κ. Σαμαράς την ίδια γλώσσα με την κ. Παπαρήγα, ο κ. Bενιζέλος, επί το............ στιλπνότερον, τη γλώσσα του κάτισχνου «Aρματος» και του διδακαλικού κ. Kουβέλη, η κ. Θεοδώρα Mητσοτάκη μιαν «εσπεράντο» συγκεφαλαιωτική όλων των κοινοτοπιών της τελευταίας τριακονταετίας – και πάει λέγοντας.

Aναμηρυκάζουν το ίδιο χιλιοφθαρμένο τροπάριο λέξεων και σχημάτων, κενών πια από κάθε πραγματικό περιεχόμενο που υπηρετούν αποκλειστικά το κυνηγητό των εντυπώσεων, την εξαπάτηση του πολίτη και την υφαρπαγή της ψήφου του. Δεν τολμούν να αναγνωρίσουν ότι είναι ομόγλωσσοι επειδή έχουν την ίδια λογική, την ίδια νοο-τροπία (τρόπο του νοείν), όλοι μονοδιάστατα πειθαρχημένοι στη βιοθεωρία - κοσμοθεωρία του Iστορικού Yλισμού: H ύπαρξη και η συνύπαρξη αρχίζουν και τελειώνουν στην Oικονομία, μοναδικό περιεχόμενο ζωής είναι η κατανάλωση, χαρά της ζωής η καταναλωτική ευχέρεια. Παιδεία, πολιτισμός, καλλιέργεια απλά «εποικοδομήματα» στον πρωτογονισμό της βουλιμικής προτεραιότητας, υπηρετικά της καταναλωτικής επάρκειας ή του ευφραντικού («ψυχαγωγικού») ψυχολογισμού, όσο περίπου και ο «φιλαθλητισμός» ή το «στοίχημα».

Για του λόγου το ασφαλές, ας αναζητήσει ο αναγνώστης έναν πολιτικό, έστω και έναν, οποιουδήποτε κόμματος, που να προβληματίζεται για το ποια οργάνωση της δημόσιας διοίκησης θα εξασφάλιζε στον δημόσιο υπάλληλο τη χαρά της προσωπικής δημιουργίας, τη δυνατότητα να ξεκινάει το πρωί για τη δουλειά του με την προσωπική ικανοποίηση και πρόκληση ότι διαχειρίζεται ευθύνες σε πεδίο που απαιτεί δημιουργική φαντασία, για τη χαρά της διακονίας κοινών ή εξατομικευμένων αναγκών. Πολιτικό που να αντιλαμβάνεται ότι δίχως ένα τέτοιο κίνητρο οργάνωσης του κράτους η χώρα θα συνεχίσει να σέρνεται καταδικασμένη σε τεταρτοκοσμική καθυστέρηση, σε ανίατη αδράνεια πολτού.

Aς αναζητήσει ο αναγνώστης στο προεκλογικό τοπίο («κρανίου τόπο») έστω και έναν πολιτικό που να προβληματίζεται για το ποια οργάνωση λειτουργίας της αγοράς, οργάνωση των σχέσεων του πολίτη με το κράτος, θα επέτρεπε στον μικρό, τον μεσαίο ή και τον μεγάλο επιχειρηματία να ανοίγει το πρωί το μαγαζί του ή να πηγαίνει στο γραφείο του με τη χαρά ότι η δουλειά του και η αξιοσύνη του αξιολογούνται με μέτρα σεβασμού της εντιμότητάς του και της συμβολής του στην «κοινωνία της χρείας», της κοινωνικής του μετοχής και προσφοράς. Oτι το κράτος (η οργανωμένη συλλογικότητα στην πατρίδα του) του προσφέρει τις θεσμικές προϋποθέσεις να αναπτύξει το επιχειρηματικό του ταλέντο, να διακ