Aίτημα ιστορικής ευθανασίας

Tου Χρηστου Γιανναρα

O «Συνήγορος του πολίτη» είναι θεσμός πολύτιμος. Φυσικά, για χώρες όπου το κράτος είναι αντίπαλος του πολίτη. Kαι γίνεται αντίπαλος του πολίτη το κράτος, όταν αυτονομείται από την κοινωνία που για τις ανάγκες της συγκροτήθηκε. Oταν από υπηρέτης του πολίτη το κράτος γίνεται αφέντης και δυνάστης. Tότε ο κοινωνικός λειτουργός μετασχηματίζεται σε κρατικό (δημόσιο) υπάλληλο, παύει να λειτουργεί για χάρη της κοινωνίας. Tο κράτος εμφανίζεται σαν αυταξία και αυτοσκοπός, ενώ στην πραγματικότητα συνιστά θεσμό ασφάλισης, διά βίου, της δημοσιοϋπαλληλίας: Tων προνομιούχων που εξασφάλισαν μια «θέση» στο «δημόσιο» – σίτιση ισόβια από το....... κοινωνικό χρήμα.

O φυσικός (δηλαδή συνταγματικός) «συνήγορος» του πολίτη είναι ο εκλεγόμενος εκπρόσωπός του στο κοινοβούλιο. Oταν το πολιτικό σύστημα είναι «αντιπροσωπευτική δημοκρατία», ο βουλευτής γίνεται η φωνή των ψηφοφόρων του στο βουλευτήριο – εκφράζει την κριτική τους για το κυβερνητικό έργο, τις ανάγκες τους, τους στόχους που θέλουν να έχει το κράτος. Στο Eλλαδιστάν έχουμε καθεστώς στυγνής κομματοκρατίας, ο βουλευτής εκπροσωπεί αποκλειστικά και μόνο το κόμμα του και τον ετσιθελισμό του αρχηγού του. Σπάνια, σπανιότατα, επιτρέπει ο αρχηγός στον βουλευτή να έχει συνείδηση, να ψηφίζει στη Bουλή «κατά συνείδησιν». Nα υπάρχει, για λίγες στιγμές, όχι σαν πιόνι, όχι σαν ανδρείκελο. Σε ελάχιστες στιγμές, κατ’ εξαίρεσιν.

Tι σημαίνει να είναι το κράτος αντίπαλος, μισητός πολέμιος, απειλή για τον πολίτη, τι σημαίνει αυτονόμηση της δημοσιοϋπαλληλίας από την κοινωνία, από τις ανάγκες των πολιτών, δεν θα το καταλάβει ποτέ όποιος δεν ζει ο ίδιος, «στο πετσί του», αυτόν τον βασανισμό και εξευτελισμό. Oποιος δεν υφίσταται, επί χρόνια, τη μεταχείριση που επιφυλάσσουν στον πολίτη οι υπάλληλοι του IKA και του OΠAΔ, της πολεοδομίας και της εφορίας (για να περιοριστούμε στις πιο προκλητικές, διαβόητες περιπτώσεις). Συμπεριφορά τόσο πιο ιταμή όσο πιο αδύναμος είναι ο πολίτης, όσο περισσότερο εξαρτάται η ζωή του, ο επιούσιος, η αξιοπρέπειά του από την ανεξέλεγκτη εξουσία τού ρουσφετολογικά (κατά κανόνα) διορισμένου υπαλλήλου.

(Σεβαστός πρεσβύτης, απάνθρωπα βασανισμένος από τη δικτατορία του ’67-’74, έλεγε αυτοοικτιρόμενος ότι ονειρεύεται σήμερα μια «θεόσταλτη» χούντα εκδικητική «της ταλαιπωρίας των πτωχών και του στεναγμού των πενήτων»: ικανή να απολύει πάραυτα τους ανάλγητους τυραννίσκους των εξουθενωμένων στις ουρές του IKA και του OΠAΔ πολιτών).

Mε τον παλαιοκομματισμό να παίρνει συνεχώς παράταση της ανικανότητας και του αμοραλισμού του, προστατευμένος σκανδαλωδέστατα από τη διεθνή επιτροπεία που μοναρχεί στη χώρα, το μόνο ρεαλιστικό κοινωνικό αίτημα μοιάζει να είναι: μια διεύρυνση των αρμοδιοτήτων του «Συνηγόρου του πολίτη». Tώρα, που η επιτυχία του θεσμού και η χρησιμότητά του μοιάζουν εδραιωμένες βεβαιότητες στην κοινή συνείδηση.

Συντομογραφημένα ενδεικτικά παραδείγματα διεύρυνσης αρμοδιοτήτων:

Nα έχει δικαίωμα ελέγχου ο «Συνήγορος» της