Ένα παιδί με όνειρα

Είναι από τις φορές που δεν ξέρω αν πρέπει ή δεν πρέπει να γράψω ένα άρθρο στο AutoBlog.gr αλλά και από τις φορές που δε μπορώ να κάνω αλλιώς, από το να το γράψω. Σίγουρα θα άκουσες ή θα διάβασες κάπου σήμερα για το παιδί που έχασε τη ζωή του πηδώντας από το λεωφορείο επειδή δεν είχε ένα ευρώ να πληρώσει το εισιτήριο που του ζητούσε ο ελεγκτής. Ναι, για τον “18-χρονο” λέω, αλλά δεν ήταν απλά ένας 18-χρονος, ήταν ένα παιδί με όνομα και επώνυμο, με οικογένεια και ζωή. Και όνειρα! Αλλά όλοι μένουν στο γεγονός ότι ήταν 18-χρονος

αφού το κάνει πιο δραματικό και πουλάει! Αλλά εμένα δε με ενδιαφέρει να πουλήσω, με ενδιαφέρει το θέμα και προσωπικά δε μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου από το πρωί.

Ποιο είναι το θέμα; Το εισιτήριο; Το αν είχε λεφτά να το πληρώσει; Το αν προσφέρθηκαν άλλοι επιβάτες να το πληρώσουν, που μάρτυρες λένε ότι προσφέρθηκαν αλλά ο ελεγκτής δε το δέχθηκε, παρ’ όλο που το παιδί εκλιπαρούσε «είμαι άνεργος, κι εγώ και η οικογένειά μου. Δεν έχω χρήματα, ούτε για το εισιτήριο, ούτε για το πρόστιμο»; Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια ενός παιδιού με όνειρα… ενός παιδιού που είχε όλη τη ζωή μπροστά του μέχρι σήμερα το πρωί…

Ποιο είναι το θέμα; Το αν έκανε καλά ο ελεγκτής του δουλειά του ή όχι; Το αν έπρεπε να είναι τόσο στυγνός και αμείλικτος και να μη δεχτεί καμία δικαιολογία και καμία βοήθεια προς το παιδί; Το αν ακόμη και μετά το συμβάν φαίνεται να μην τον ενδιαφέρει αν ένα παιδί έχασε τη ζωή του μετά από δικές του ενέργειες;

Δε ξέρω ποιο είναι το θέμα! Και δε με νοιάζει! Με νοιάζει ότι ζω σε μια κοινωνία που δεν την ενδιαφέρει η ζωή ενός παιδιού με όνειρα! Και τα σκοτώνει!