Στην περιδίνηση της ασημαντότητας

Νομίζω ότι δέκα χρόνια πριν αν κάποιος σαν τον Πέτρο Τατσόπουλο, όντας βουλευτής, έλεγε σε μια συνέντευξη ότι έχει πηδήξει τη μισή Αθήνα, το θέμα θα απασχολούσε όσους τον γνώριζαν, όσους τον ψήφισαν και όσους διάβασαν τα βιβλία του. Δεν θα απασχολούσε για περισσότερο από δέκα λεπτά.  Κάποιος θα έλεγε ότι ο Πέτρος τρελάθηκε από τότε που βγήκε βουλευτής, κάποιος θα πρόσθετε δυο ιστορίες που έχει ακούσει: η συζήτηση θα γίνονταν βράδυ κι αν την επέτρεπαν τα ποτά. Χθες ήταν το βασικό θέμα συζήτησης στο διαδίκτυο με προσεγγίσεις χιλιάδων ανθρώπων -  το παράδοξο είναι ότι υπήρξαν και πολλοί που αυτό που είπε το πήραν στα σοβαρά, και μίλησαν π.χ για έκπτωση του πολιτικού λόγου, αμετροέπεια, επίδειξη, προκλητική συμπεριφορά κτλ.Πέρα από το σεξιστικό κλισέ ενός πνευματικού ανθρώπου που θα πρεπε να απαντάει πιο έξυπνα – ίσως και περισσότερο δηκτικά, αλλά ασφαλώς όχι τόσο ρηχά – με απασχολεί πως είναι δυνατόν μια τέτοια δήλωση να φτάνει να απασχολεί με διάφορους τρόπους τόσο κόσμο.Συμβαίνει κάτι εξαιρετικά καινούργιο τον τελευταίο καιρό. Καθώς η κρίση έχει χτυπήσει τα πορτοφόλια λίγο πολύ όλων, αρχίζει να διαμορφώνεται μια καινούργια πραγματικότητα. Οι άνθρωποι καιρό τώρα βγαίνουν λιγότερο κι όσο ο χειμώνας προχωράει σε λίγο δεν θα βγαίνουν και καθόλου – ειδικά τα βράδια. Μένοντας σπίτι κάποιες χιλιάδες άνθρωποι ή βλέπουν τηλεόραση (περισσότερο από παλιότερα) ή τριγυρίζουν στο διαδίκτυο ψάχνοντας στα social media την κοινωνική ζωή που έχουν απαρνηθεί.Η τηλεόραση αντιμετωπίζει την αύξηση του κοινού της με ένα και μόνο τρόπο: προσπαθεί δυστυχώς να πουλήσει όλο και περισσότερο τρόμο επενδύοντας κυρίως σε πράγματα που στο μέσο έλληνα τηλεθεατή γίνονται ολοένα και περισσότερο ακατανόητα. Αν παλιά ο τρόμος ήταν δυο – τρία ρεπορτάζ για τη «γρίπη των πουλερικών» και τα κουνούπια του Νείλου που έρχονται για να μας πιουν το αίμα, ο νέος τρόμος είναι τα οικονομικά, η αντιμετώπιση της κρίσης με όρους τηλεοπτικού big brother, οι φαντασιώσεις για το επικείμενο τέλος. Είμαι βέβαιος ότι οι μισοί και παραπάνω έλληνες δεν καταλαβαίνουν τη διαφορά του Eurogroup από τη συνάντηση κορυφής των υπουργών οικονομικών της ΕΕ, αλλά δεν έχει καμία σημασία: τα κανάλια επενδύουν φανερά, όχι στην ενημέρωση (που προϋποθέτει εξηγήσεις), αλλά στην ανασφάλεια (που η άγνοια μεγαλώνει). Ηταν εντυπωσιακό ότι την περασμένη Τρίτη τα ελληνικά κανάλια ήταν τα μόνα στην Ευρώπη που ασχολούνταν με το Eurogroup, με έκτακτες εκπομπές, ανταποκρίσεις από τις Βρυξέλλες, αναλύσεις προθέσεων (!) από διάφορους καθηγητές οικονομίας που όσο πιο ακατανόητα ή υπερβολικά μιλάνε τόσο πιο περιζήτητοι είναι.Πολύς κόσμος, ακριβώς γιατί δεν αντέχει πλέον αυτού του είδους την αλα ριάλιτι σόου κάλυψη της κρίσης, καταφεύγει στη μοναξιά του διαδυκτίου: μοναξιά γιατί μπροστά σε ένα υπολογιστή είμαστε μόνοι. Αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες μοναξιές συνθέτους πλέον ένα περίεργο, ετερόκλητο, ενδιαφέρον ακροατήριο ανθρώπων που αντιμετωπίζουν την επικαιρότητα με μια εντυπωσιακή διάθεση συμμετοχής. Είναι ωραίο ότι γουστάρουν να έχουν