Στα χνάρια μιας χαμένης ελπίδας

Εξι και 27 το πρωί. Παραμονή Πρωτοχρονιάς 2013... Πιάνω το πληκτρολόγιο στα χέρια μου για να αποτυπώσω όλα αυτά που δεν με άφησαν να κοιμηθώ ούτε και απόψε... Ο Οδυσσέας ξυπνάει κάθε δυο ώρες και ζητάει γάλα λες και το κάνει επίτηδες μόλις συναντιέμαι με τον Μορφέα και αναζητώ στα όνειρα μου μια ελπίδα. Χθες φορούσε ένα ζακετάκι της ΑΕΚ από εκείνα τα παλιά που είχε βγάλει η Empire την εποχή των "μεγαλείων" του aekshop. Τότε που πηγαίναμε και φεύγαμε ευτυχισμένοι έχοντας ξοδέψει μια διακοσαρού. Για την ΑΕΚ είναι λέγαμε και νιώθαμε υπερήφανοι που "ασκήσαμε" το χρέος μας για ακόμη μια φορά. Του έδειχνα τον Δικέφαλο στο στήθος, τον κοίταζε και χαμογελούσε ήθελε να ξεσκεπάσει το μανίκι μου να βρει τον άλλο δικέφαλο που είναι αποτυπωμένος στο μπράτσο του μπαμπά και να τον φιλήσει. Είναι η πιο γλυκιά ιεροτελεστία σε μια περίοδο που όλα έχουν πεθάνει μέσα μας...Στην Ερασιτεχνική οι υπάλληλοι έχουν να πληρωθούν ένα πεντάμηνο, με το ζόρι πήραν δώρο και μισθό για τα Χριστούγεννα και εμείς παράγοντες της πλάκας και του κώλου προσπαθούμε να βρούμε με την σφεντόνα ένα πενηντάρικο για να αγοράσουμε λάστιχα και τρόμπες για τα ποδήλατα... Δεν φοβάμαι να γράψω τίποτα... Παρακαλάω έτσι κι αλλιώς να με καθαιρέσουν, οι θέσεις και τα πόστα δεν ταιριάζουν έτσι κι αλλιώς στην ιδεολογία μου.Κάθε μέρα η ψυχή μου κλαίει για την παιδική μου αγάπη, για το πιο όμορφο και αγνό πράγμα που γνώρισα στην ζωή μου που σαν μαλάκας θέλησα να το δω και από μέσα για να διαπιστώσω πόσο διαφορετική είναι στην πραγματικότητα και πόσο βρωμερά σκέφτονται κάποιοι για αυτήν...Κάθε μέρα που ξυπνάω σκέφτομαι ότι είμαι 15 ακόμη ή 10 ή 7 χρόνων και ξεκαθαρίζω μέσα μου πως όταν έρχεται στο μυαλό μου εκείνη (μόνιμα και διαρκώς...) θα είμαι πάντα σε αυτή την ηλικία. Μόνο έτσι θα την σκέφτομαι, μόνο έτσι θα την λογίζω, μόνο έτσι θα είμαι πάντα ερωτευμένος μαζί της...Γυρίζω το μυαλό μου πίσω σκέφτομαι τις κίτρινες και μαύρες ρίγες στην φανέλα του Στέφανου Θεοδωρίδη, βλέπω ξανά την πρώτη μου εικόνα από τη Νέα Φιλαδέλφεια σε εκείνο το 3-0 επί του Ηρακλή το 1973 και ηρεμώ...Ανεβαίνω ξανά τα σκαλοπάτια της 18 με το χέρι του μπαμπά μου να με κρατά σφικτά και δακρύζω κάθε φορά που αντικρίζω ξανά το έντονο πράσινο χορτάρι και τις Ελπίδες (την 2η ομάδα που λέμε σήμερα, την Κ-20) να παίζουν πριν από κάθε ματς...Στις 10 και μισή χθες ήρθε ένα μήνυμα από τον αδερφό τον Βένο από την Βέροια. Τώρα το είδα. Ο καναπές με είχε κατασπαράξει για λίγο... Τελικά και τι δεν θα έδινα για να μπορούσα να τα κλείσω όλα και να κάνω αποτοξίνωση έστω και για μισή ημέρα... Να μην έχω κινητό, να μην μπω στον υπολογιστή, να "εγκαταλείψω" το AEK LIVE για έξι ώρες, δεν ζητάω παραπάνω... Εδώ όμως γράφουμε την ιστορία της ΑΕΚ, σε σύγχρονους καιρούς, και παλεύουμε να της κάνουμε αιμοκάθαρση αλλά δεν έχουμε ούτε καλώδια, ούτε μπρίζες για να βάλουμε το σωτήριο μηχάνημα στο ρεύμα.Πολύ θα ήθελα να μην ξέρω το επόμενο επεισόδιο στην Βιντιάδα, να μην ακούω σχέδια μεγαλόπνοα για Κινέζους επενδυτές που γλυκοκοιτάζουν την Ελλάδα γενικότερα και όχι την ΑΕΚ. Κρατήστε αυτή την ατάκα, θα μας χρειαστεί στο μέλλον...Στις 5 του μηνός θα μάθουμε αν θα συγκεντρωθούν τα υπόλοιπα εκατομμύρια για να βγουν και οι επόμενες δυο χρονιές γιατί η μία όπως λέει και ο Σταύρακας είναι εξασφαλισμένη με διψήφιο αριθμό εκατομμυρίων.Στις 30 του μηνός του πρώτου μήνα ντε της επόμενης χρονιάς θα κάνουμε πάρτι νεκρανάστασης. Τότε ο Κοντοές θα παίζει στην Πετρολούλ της Ρουμανίας, ο Λαγός που κάποιοι πανηγυρίζουν που έφυγε θα περιμένει ακόμη ένα μηνιάτικο μετά από 1 1/2 χρόνια και ο Πετρογκόλ θα βάζει γκολ μόνο στις προπονήσεις ή μπορεί  και να έχει ξεκινήσει τα επόμενα σχέδια του μέσω του όρου που λέει το συμβόλαιο. Όρος τραγικός, όρος ξεπεσμού για την ιστορία αυτού του ένδοξου συλλόγου, όρος πραγματικός όμως για τα δεδομένα του σήμερα και το προμελετημένο έγκλημα που ολοκληρώνεται...Κάποιος θα βρει λεφτά για να πληρωθεί η Εφορία και να πάρουμε την αδειοδότηση, ο Βιντιάδαρος ήταν ξεκάθαρος, δεν βάζει μια αν δεν ολοκληρώσει το σαφάρι εξεύρεσης του πακτωλού των εκατομμυρίων που χρειάζεται η ομάδα (ειρωνικό...) Ξέρετε επειδή έχω σπουδάσει και ψυχολογία (μορφωμένο παιδί...) θα σας πω πως η ειρωνεία είναι δείγμα απωθημένου από την εγκατάλειψη της μάνας. Τώρα όποιος βάζει την ΑΕΚ στην ίδια μοίρα με τη μάνα του καταλαβαίνει...Ο καφές κρύωσε... Η πρώτη γουλιά είναι τονωτική... Κάποιοι διαβάζουν και σκέφτονται ότι αυτός δεν στέκει στα καλά του... Χε,χε... Σκέφτομαι την ωραιότερη στιγμή που πέρασα με την ΑΕΚ τον τελευταίο καιρό. Ήταν στα Σπάτα στην κατάληψη. Είδα κι άλλα πρόσωπα εκεί με τον ίδιο πόνο, με το ίδιο άγχος, τις ίδιες αγωνίες, τους ίδιους και απαράλλαχτους προβληματισμούς. Κάποιοι μεγάλοι, στην ηλικία μου, κάποιοι μικρότεροι αλλά με παράσημα, ο καθένας τα δικά σου σε αυτή την μάχη ζωής...Δεν ξέρω αν τελικά την ΑΕΚ θα την πάρουμε στα χέρια μας εμείς... Ο Γενικός Αρχηγός είπαν τα αδέρφια κάποια στιγμή και έδειξαν εμένα... Είμαστε για κλάματα... Κάποτε Γενικός Αρχηγός της ΑΕΚ ήταν ο Γιώργος ο Τρανόπουλος και κάποτε στον ιερό χώρο των γραφείων της ΑΕΚ (στην Οδό Σπάρτης, στην Πλατεία Αμερικής) καθόταν ο Θείος ο Λουκάς... Το λέω αυτό μπας και το καταλάβουν όλοι όσοι ξαφνικά γίναμε παράγοντες (!!!), αποκτήσαμε τίτλους τιμής και περνάει η τύχη της ΑΕΚ (εν μέρη) από τα χέρια μας...  Εγώ δεν είμαι ούτε Γενικός Αρχηγός, ούτε Έφορος Ποδηλασίας ούτε ότι άλλο μου ζήτησαν να αναλάβω για να βοηθήσω... Τα χαρίζω όλα χθες...Αρρωστάκι είμαι απλά ανέβηκα στα Σπάτα με τον γιο μου για να δω αν μπορούμε να φτιάξουμε μια αυτοσχέδια φιάλη οξυγόνου να της δώσουμε, να αναπνεύσει και να αποκτήσουμε ξανά ζωή...Νίκος ΑγγελίδηςΥ.Γ. Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να αγαπήσω κάτι άλλο, ένα πρόσωπο, όσο εσένα