Πιστοποιητικόν μοναξιάς...

Το τάβλι έμεινε ορφανό. Το χαμόγελο χάθηκε μονομιάς... Δύσκολος χωρισμός, κάθε χρόνο και δυσκολότερος. Αναζητώ την επιβεβαίωση εκείνης της απόφασης της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001 μα δεν την βρίσκω. Πουθενά... Μαζί με τα χαλάσματα στους Δίδυμους Πύργους γκρέμισα και την ζωή μου, χωρίς να το καταλάβω...Όταν με άνοιξαν με τον τροχό, το καλέμι και το λεπίδι ξέρεις γιατί δεν φοβόμουνα; Επειδή ήξερα ότι σε λίγες ημέρες θα έβλεπα εσένα. Τώρα θα σε ονειρεύομαι, θα ξυπνάω ιδρωμένος μέσα στην μοναξιά μου, θα ακούω ΑΕΚ και θα ζω τον δικό μου Εφιάλτη φοβούμενος ότι σε πούλησα για εκείνη... Και θα τρέχω στα μονοπάτια της αναζήτησης κάθε πρωινό αναπολώντας εκείνο το παιδικό σου χαμόγελο. Τότε που ο Νικολαϊδης ήταν Θεός και ο Τσίριτς Μαραντόνα.Θα ήθελα να ξυπνήσω στο 24 Street στην Astoria και ας μην ένιωθα ευτυχισμένος τότε, θα 'θελα ξανά να σου παίξω Καραγκιόζη και να κάνεις το Κολλητήρι, θα 'θελα να σε ξαναδώ να πλακώνεσαι με τον Στράτο, θα 'θελα να κλείνω τα αφτιά μου όταν ο μπόμπιρας φωνάζει Γιόγιο γιατί συνειδητοποιώ πόσο μας λείπεις...Η ζωή είναι όσο απλή φαίνεται στην "Κυρά Πόπη" στην Λεωφόρο Σουνίου, όσο χαβαλές και αν είναι ο πατέρας σου. Εκεί θα σε περιμένω σύντομα...Γιωργάκη φόρα τα γάντια σου και μην μασάς... Δεν θα γίνεις ποτέ ο Τοχούρογλου όπως στο παιδικό μας παιχνίδι...Να είσαι καλά αγόρι μου και να την αγαπάς ΟΧΙ όπως σου έμαθα αλλά με τον δικό σου τρόπο... Είναι σίγουρα πιο όμορφος, λιγότερο προβληματικός και εντελώς απλός όπως πρέπει να είναι...Στην ζωή μας υπάρχουν όντως 1000 ακόμη θαύματα κύριε Κυριάκο.... Ευχαριστώ για την τιμή που μου έκανες...Νίκος Αγγελίδης