Οι αγιογραφίες του Κεντέρη

Ώστε ο Κώστας Κεντέρης απαρνιέται το στράτευμα για να μην βαραίνει τη χώρα με τους μισθούς του. Ωραία ως εδώ και ακόμη πιο ωραία με τους αγιογράφους να μιλούν ως και για ευσυνειδησία του Κεντέρη που παραιτήθηκε. Μόνο που η παραίτηση ήρθε αφού του ζήτησαν να παρουσιάζεται σε μονάδα…

Επί δέκα χρόνια ο Κεντέρης αμείβεται από το ελληνικό δημόσιο ως αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας. Μπορούμε να πούμε πολλά για αυτήν τη στρεβλή διαδικασία της ένταξης των ολυμπιονικών στις Ενοπλες Δυνάμεις, το πόσο αυτό μας έκανε Ανατολική Γερμανία της Δύσης, το πόσο φτήναινε τους αθλητές, το πόσο φαιδρά εξαργυρωνόταν μια επιτυχία στον χώρο του αθλητισμού, ορισμένες φορές μια ψεύτικη επιτυχία αφού υπήρξαν και ολυμπιονίκες που βρέθηκαν έπειτα ντοπαρισμένοι. Αλλά το ζήτημά μας δεν είναι πια αυτό – έχουμε πια ως λαός προσπεράσει αυτά τα σημεία τριβής.Το ζήτημα είναι ότι για μία ακόμη φορά υπάρχει υποκρισία και λαϊκισμός. Ο Κεντέρης παραιτείται λέει γιατί δεν θέλει να επιβαρύνει το ελληνικό δημόσιο. Μπράβο του. Κάλιο αργά παρά ποτέ που λένε, διότι επί δέκα χρόνια μια χαρά επιβάρυνε το δημόσιο και τη χώρα. Καίτοι υπήρξε πρωταγωνιστής σε μια από τις πιο δυσφημιστικές υποθέσεις για τη χώρα διεθνώς και κατηγορούμενος για μια σειρά από αδικήματα για τα οποία καταδικάστηκε σε πολύμηνη φυλάκιση πρωτόδικα, για να αθωωθεί τελικά στο εφετείο. Ο Κεντέρης, όπως και διάφοροι όμοιοί του, εκμεταλλεύτηκαν αυτά τα χρόνια το σύστημα όσο μπορούσαν. Μπήκαν χωρίς να προβληματιστούν καν για το φαύλο της υπόθεσης στις Ενοπλες Δυνάμεις, ανταλλάσσοντας τις επιτυχίες τους με μια θεσούλα στο ελεήμον δημόσιο και έπειτα περίμεναν απλά τον μισθό στον τραπεζικό τους λογαριασμό – δεν τους είχε βέβαια ζητηθεί κάτι άλλο. Όταν όμως σε αυτούς τους 156 (!) τους ζητήθηκε έστω και το στοιχειώδες για το στράτευμα, να παρουσιαστούν σε μια μονάδα συνήθως στον τόπο καταγωγής τους, άρχισαν οι γκρίνιες. Φτάσαμε ο Ιωάννης Μελισσανίδης να κάνει αίτηση για μετάθεση στις ΗΠΑ - τελικά παρουσιάστηκε σε μονάδα στις Σέρρες. Στον Κεντέρη ζητήθηκε να παρουσιαστεί στη Λέσβο. Εκείνος επέλεξε να παραιτηθεί επειδή εδώ και καιρό μένει σε μια ορεινή περιοχή της Βορείου Ελλάδας όπου διατηρεί ξενώνα. Καλά έκανε. Αλλά αυτό δεν χρειάζεται και να εξυμνείται. Έπραξε το αυτονόητο και ίσως κάτι που έπρεπε να είχε πράξει εδώ και καιρό. Εκανε μια επιλογή ζωής, σιγά τη μαγκιά.Κάποιοι τώρα θα πουν ότι χωρίς την υπόσχεση εξασφάλισης των πρωταθλητών από το κράτος, θα πάψουν και οι επιτυχίες των αθλητών. Ας πάψουν. Όλο αυτό υπήρξε μια φαιδρή συνδιαλλαγή μεταξύ ενός κράτους που ήθελε ακριβοπληρωμένες και πολυδιαφημισμένες επιτυχίες και αθλητών που εξέδιδαν φτηνά το όποιο ταλέντο τους. Κανέναν δεν αναγκάσαμε να γίνει πρωταθλητής. Και ο μεγαλύτερος έλληνας αθλητής της Ιστορίας, ο πάμφτωχος Στυλιανός Κυριακίδης που το 1946 κέρδισε τον Μαραθώνιο της Βοστώνης αποδεικνύοντας στον κόσμο όλο ότι η σπαρασσόμενη Ελλάδα έχει ακόμη ζωή και ψυχή μέσα της, όταν ρωτήθηκε τι δώρο θέλει, απάντησε «εγώ δεν θέλω τίποτα, βοηθήστε την πατρίδα μου».