Ήτανε όμορφη σαν ψέμα...

Η χθεσινή βραδιά ήταν η πιο παράξενη απ' όλες. Χιλιάδες σκέψεις παιδεύουν το μυαλό μου και καμία δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε λέξεις. Όχι ότι δεν περίμενα το μοιραίο. Αυτό δεν συντελέστηκε χθες. Είναι όμως διαφορετικό να ζεις το τέλος.Oι δρόμοι μας με την πολυαγαπημένη μου -που λέει και μια ψυχή- Sportline, χωρίζουν. Εχοντας ζήσει εδώ 18 χρόνια, ξεχειλίζω από ένα σωρό αναμνήσεις, τις οποίες επιλέγω αυτή τη στιγμή να μην τις μοιραστώ με κανέναν. Ισως το κάνω αργότερα με τις δύο μου κόρες.Δεν θα ψάξω ούτε συνωμοσίες, ούτε να φορτώσω αλλού τις ευθύνες. Η απογοήτευση δεν μπορεί να επισκιάσει τις όμορφες στιγμές που έζησα εδώ - στο σπίτι μου. Τις στιγμές που ζήσαμε μαζί πίσω από τις οθόνες. Είμαι οργισμένος και θλιμμένος. Οργισμένος γιατί δεν μπόρεσα να αλλάξω κάτι και θλιμμένος γιατί δεν υπάρχει ένας - κανένας να αποχαιρετήσω...Μοιραία, σε τέτοιες περιπτώσεις γυρνάς πίσω. Στην αρχή. Οταν το 1996 ο Κώστας Γεωργιάδης μού έδωσε την ευκαιρία να σταθώ κι εγώ μπροστά στους κριτές με τις μεζούρες και να γίνω μέλος της ομάδας που "έστησε" στο Παγκράτι το πρώτο ελληνικό αθλητικό site. Και να φανταστείς, ρε διάολε, τόσα χρόνια μετά δεν μπορώ να οργανώσω τα συναισθήματά μου. Και πώς να το φανταστώ ότι θα έφτανε μια Πρωταπριλιά για το αντίο. Σαν τη μισή μου ζωή εδώ. Δύσκολη, αλλά ήτανε όμορφη σαν ψέμα...Αντίο!