Ηλίας Ηλιάδης: "Χάλκινο" το παιδί - διαμάντι!

Οκτώ χρόνια μετά, έχει σαρώσει ευρωπαϊκές και παγκόσμιες διακρίσεις, έχει σκαρφαλώσει στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης και έχει καταφέρει ως και τους πατέρες του σπορ, Ιάπωνες, να υποκλίνονται στην κορυφαία προσωπικότητα του τζούντο για τη χρονιά που μας πέρασε, σύμφωνα με την ευρωπαϊκή ομοσπονδία."Πρώτα θέλω να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος και μετά αθλητής", επιμένει, ο Ηλίας Ηλιάδης καθιστώντας σαφές ότι για εκείνον η νίκη δεν είναι το παν.Ο άλλοτε ονομαζόμενος Ζουράμπ Ζβιανταουρί (γεννημένος στις 10/11/1986) ήρθε με την οικογένειά του από τη Γεωργία στην Ελλάδα στη δεκαετία του ’90. Στα δέκα του αποφάσισε ότι η πάλη δεν ήταν γι’ αυτόν. Στο σύλλογο "Φίλιππος Αμυνταίου" στη Φλώρινα ανακάλυψε με χαρά το... συγγενικό της άθλημα και ρίχτηκε στις προπονήσεις για να σφυρηλατήσει το σημερινό πειθαρχημένο χαρακτήρα του.Παρ’ όλο που στα χέρια του θετού πατέρα και προπονητή του, Νίκου Ηλιάδη, απογειώθηκε, τα πρώτα μελανά σημεία στιγμάτισαν την καριέρα του το 2008."Πώς θα παίξεις με αυτό το γόνατο; Θα το καταστρέψεις!", ήταν τα λόγια των γιατρών στο ολυμπιακό χωριό του Πεκίνου. Ο βέβαιος αποκλεισμός από τη διοργάνωση, στην έναρξη της οποίας είχε παρελάσει ως σημαιοφόρος, δεν τον πίκρανε τόσο όσο το ενδεχόμενο να εγκαταλείψει την ενεργό δράση.Με τη γυναίκα του και τον προπονητή του να τον πιέζουν να επανακάμψει και τον ίδιο να αμφιταλαντεύεται αν θα συνεχίσει ή θα αποσυρθεί, ο δυσκολότερος αγώνας της ζωής του διήρκεσε δύο χρόνια. Το αποτέλεσμα ήταν μια μετριοπαθής αρχικά (χάλκινο στο ευρωπαϊκό τον Απρίλιο του 2010) και πανηγυρική στη συνέχεια (χρυσό στο παγκόσμιο του Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους) επάνοδος. Το παιχνίδι του έγινε μεθοδικό και εγκεφαλικό, αλλά ποτέ επιφυλακτικό ή λιγότερο παθιασμένο. Πλέον τις ήττες τις αναλύει, αλλά δεν τις παίρνει κατάκαρδα γιατί όπως χαρακτηριστικά λέει "υπάρχει και μέλλον".Με βάση το αναθεωρημένο αυτό σκεπτικό μεγαλώνει και τα παιδιά του, κυρίως τη μεγαλύτερη κόρη του, την εξάχρονη Μαρία, αφού ο γιος του δεν έχει κλείσει ακόμη χρόνο. Αν και το όνειρό της είναι να ασχοληθεί με το τένις, το μικρό γήπεδο που της έφτιαξε στο εξοχικό τους στη Χαλκιδική για να προπονείται με την πρώην τενίστρια μητέρα της, μένει συχνά άδειο."Μπαμπά, φοβάμαι μη χάσω", του δικαιολογείται, για να σπεύσει να της εξηγήσει πως, στον αθλητισμό, σε κάθε άσχημη στιγμή υπάρχει το αντίδοτο της δεύτερης ευκαιρίας. Αυτή τη δεύτερη ευκαιρία που του δόθηκε σήμερα στα ταταμί του ExCeL άρπαξε κι εκείνος, για να γίνει κάτοχος του χάλκινου, αλλά πάντως πρώτου ελληνικού, μεταλλίου.Κάποια μέρα, σ’ ένα γερμανικό αεροδρόμιο, ένας κύριος τον πλησίασε για να του πει ότι βάφτισε το γιο του, Ηλία, επειδή είχε γεννηθεί όταν κέρδισε το χρυσό της Αθήνας. Ο διπλανός του γείτονας, πάλι, περιμένει τη μέρα που εκείνος θα προπονεί τα παιδιά του.Στην ποιότητα ενός αθλητή που έχει καταφέρει να ακουστεί ο εθνικός ύμνος σε κάθε γωνιά του κόσμου, οι Έλληνες δύσκολα χάνουν την πίστη τους. Κι αυτός, ακόμα κι όταν η πρωτιά δεν του κάνει το χατίρι, φροντίζει να βρει το δρόμο προς το βάθ