Γιατί μας αρέσει το Game of Thrones…

Ο δεύτερος κύκλος του Game of Thrones ξεκίνησε μέσα σε ένα κλίμα παγκόσμιας υστερίας. Η φρενίτιδα της αναμονής του δεύτερου κύκλου της σειράς φάνηκε στο twitter – οι αναφορές σε όλο τον κόσμο υπήρξαν αμέτρητες και είναι ελάχιστες οι σειρές των οποίων ο δεύτερος κύκλος ξεκίνησε με τέτοια προσμονή. Γιατί άρεσε τόσο πολύ η συγκεκριμένη σειρά; Το σκεφτόμουν περιμένοντας το πρώτο επεισόδιο. Οι μάστορες της τηλεόρασης αμερικανοί λένε ότι αν θες να φτιάξεις μια επιτυχημένη σειρά υπάρχουν δυο συνταγές: η πρώτη είναι να τη βασίσεις σε κάτι αληθινά πρωτότυπο και η δεύτερη στη νοσταλγία. Στην πρώτη περίπτωση στοχεύεις σε ένα κοινό που μπορεί να εντυπωσιαστεί και να κολλήσει - στη δεύτερη πρέπει απλώς ν ακουμπήσεις ξεχασμένες μνήμες και να απελευθερώσεις τα καταπιεσμένα θέλω.Η πρώτη συνταγή στάθηκε αιτία να δούμε σειρές που στην εποχή τους υπήρξαν πρωτοποριακές – το Twin Peaks του Ντέιβιντ Λιντς, τα X Files, το Lost, το True Blood, το Wire, το Low end Order, αλλά και ο πολύς Doctor Who άλλαξαν την ιστορία της τηλεόρασης και δημιούργησαν νέα δεδομένα στο σενάριο και στην παραγωγή. Φυσικά είχαν προηγηθεί σειρές που έφτιαξαν την ίδια την ιστορία της τηλεόρασης από κοινωνικά δράματα και σαπουνόπερες μέχρι αστυνομικά και σήριαλ δράσης, το Dallas, π.χ χωρίς πρωτοτυπίες αλλά με αρκετή ίντριγκα έγινε κάποτε παγκόσμιο σουξέ.Η σεναριακή πρωτοτυπία δεν είναι εύκολη υπόθεση – μετά από μισό αιώνα (και βάλε τηλεόρασης…) έχουμε δει πλέον τα πάντα. Για ένα διάστημα η τηλεόραση πίστεψε ότι θα τη σώσουν οι ακριβές παραγωγές και οι extreme σκηνοθεσίες, όμως κι αυτά δεν είναι λύσεις: η κρίση «σκότωσε» ακριβά πειράματα και το τηλεοπτικό κοινό δεν είναι τόσο εκπαιδευμένο ώστε να παρακολουθεί με δέος διάφορους Ταραντίνο. Κι έτσι οι παραγωγοί κατέφυγαν στη σίγουρη λύση της νοσταλγίας.Τι νοσταλγούμε; Κατά βάση τα παιδικά μας χρόνια που στο κεφάλι μας συνδέονται με εποχές ανεμελιάς. Παραδοσιακά η τηλεόραση λουστράριζε το παρελθόν της. Υπάρχουν αρκετές εκδόσεις παραδοσιακών ηρώων όπως είναι ο Σέρλοκ Χόλμς ή ο Σούπερμαν ή ο Μπάτμαν. Υπάρχουν επίσης ιστορίες που όσο γνωστές κι αν είναι πολλοί τις ξαναβλέπουν γιατί είναι κλασσικές: φέτος π.χ ξαναβγήκε μια ακόμα έκδοση του Τιτανικού. Υπάρχουν ακόμα σειρές που τα παλιά θυμίζουν: άλλες πετυχαίνουν (Χαβάι 5-0, Γκαλάκτικα), άλλες χάνονται (Βιονική γυναίκα, Αγγελοι του Τσάρλι), άλλες αναζητούν νεανικό κοινό με συνταγές που δούλεψαν χρόνια πριν (τα διάφορα Μπέβερι Χιλς είναι κανόνας). Υπάρχουν επίσης καινούργιες σειρές που όμως κλείνουν το μάτι σε διάφορες προηγούμενες: όλες αυτές που έχουν ήρωες δικηγόρους π.χ ξυπνάνε μνήμες Μάτλοκ ή Δικηγόρων του Λος Αντζελες. Και υπάρχουν και σειρές που ψάχνουν τον τηλεθεατή που μεγάλωσε για να του σερβίρουν ό,τι παρακολουθούσε μικρός αλλά σε νέα εντυπωσιακή συσκευασία: σε αυτό έχει ειδικότητα ο Σπίλμπεργκ. Όμως στην περίπτωση του Game of Thrones συνέβη κάτι άλλο: οι παραγωγοί χτύπησαν τη φλέβα της παιδικής νοσταλγίας που δεν είχε σχέση με την τηλεόραση, αλλά με την ίδια την παιδική ψυχή μας. Πήραν το παραμύ