Αγγελική Νικολούλη: «Ζω στο φως. Σκοτάδι θέλω μόνο όταν κοιμάμαι»

Η δημοσιογράφος, δημιουργός και παρουσιάστρια της εκπομπής «Φως στο τούνελ» πιστεύει πως δεν υπάρχει τέλειο έγκλημα για έναν προσεκτικό και μεθοδικό ερευνητή, θεωρεί πως τα όρια μεταξύ της δημοσιογράφου και της τηλεπερσόνας ήταν πάντα ξεκάθαρα μέσα της και εξηγεί πώς κατάφερε να βρει την εσωτερική ισορροπία της διαβάζοντας ανατολική φιλοσοφία και Αγκάθα Κρίστι«Εστω και αν δεν ξέρω πού να φτάσω, πώς να φτάσω, τι να διαλέξω, ψηλαφώ... Φωνές υπόκωφες, ειρωνικές, με κερματίζουν. Μου πνίγουν την επιθυμία μου να είμαι ακέραιη. Κύκλος, κόσμος σκληρός... Αίμα χυμένο στους δρόμους κι εγώ προχωρώ για να φτάσω σ' αυτούς. Με αναμμένο κερί αντιδρώ ψάχνοντας έναν χώρο αγνό να ξαπλώσω την ψυχή μου». Στο επίσημο site της Αγγελικής Νικολούλη, εκτός από τις εξελίξεις σχετικά με τις υποθέσεις τις οποίες ερευνά μέσω της εκπομπής της «Φως στο Τούνελ» και τις τυπικές βιογραφικές πληροφορίες για την ίδια, μπορεί κανείς να βρει καταχωνιασμένα και μια σειρά από δικά της ποιήματα, γραμμένα στην περίοδο της εφηβείας της. «Στην εφηβεία χάθηκα στην αναζήτηση και με βρήκα να ξημερώνομαι γράφοντας ποιήματα. Ολως περιέργως θα βρει κανείς σ’ αυτά -τι άλλο;- την αναζήτηση. Σήμερα, αν και παραμένω το ίδιο ευαίσθητη όπως τότε, δεν εμπνέομαι για ποιήματα αλλά για θρίλερ», απαντά όταν τη ρωτώ γι’ αυτή την εν πολλοίς άγνωστη πτυχή της προσωπικότητάς της.

Από την ποίηση στα θρίλερ και από το αστυνομικό ρεπορτάζ στις εφημερίδες στην τηλεοπτική παρουσίαση και την έρευνα, η Αγγελική Νικολούλη εξακολουθεί να ψηλαφεί τον κόσμο, να ερευνά τις πιο σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης ψυχής, να εργάζεται μεθοδικά αλλά και με ενσυναίσθηση πάνω σε υποθέσεις εξαφανισμένων ανθρώπων. Αναρωτιέμαι αν 20 χρόνια μετά την πρώτη προβολή της εκπομπής «Φως στο τούνελ» στην ιδιωτική τηλεόραση, το 1995, η ίδια έχει καταφέρει να διακρίνει και να σταχυολογήσει τα στοιχεία εκείνα που την κινητοποιούν και την ωθούν ώστε να εκκινήσει μια νέα έρευνα. «Μια εξαφάνιση είναι ένα μυστήριο. Ενας γρίφος που πρέπει να λυθεί. Μια απάντηση -όποια κι αν είναι αυτή- που πρέπει να δοθεί στην οικογένεια του αγνοούμενου.

Με την εμπειρία των χρόνων καταλαβαίνω πού θα με οδηγήσει η έρευνα. Κάποιες υποθέσεις μιλάνε από μόνες τους. Δείχνουν αν κρύβουν δολοφονία. Αυτονόητο είναι ότι αυτές οι ιστορίες είναι πρώτες στις επιλογές μας για την έρευνα», λέει. Λαμβάνοντας υπόψη το πάθος και τη ζέση την οποία επιδεικνύει για τη λύση και συνεπώς τη λύτρωση μέσω της εκπομπής της, αναρωτιέται κανείς αν υπάρχουν υποθέσεις που πέρα από την έξαψη του δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος, την ερέθισαν και σε συναισθηματικό, ανθρώπινο επίπεδο. «Δεν είναι μία, αλλά πολλές υποθέσεις. Ποια να πρωτοθυμηθώ; Την υπόθεση Νικολαΐδη - Καλαθάκη ή αυτή της Χαριτοπούλου; Του μικρού Αλεξ, της Κούσογλου, του Μάριου Παπαγεωργίου, του Γιακουμάκη; Ιστορίες που φωτίσαμε με επίμονο αγώνα. Πώς να μη δεθείς με τις οικογένειες των θυμάτων; Πάνω απ’ όλα είμαι άνθρωπος και μητέρα και μετά ερευνήτρια και παρουσιάστρια», λέει ιεραρχώντας τους πολλαπλούς ρόλους της.

Υπερβολική δόση αλήθειας
Η Αγγελική Νικολούλη επιμένει πως στη δημοσιογραφική έρευνά της καταθέτει εκτός από σωματικό κάματο και χρόνο, την ίδια την ψυχή της. Το αναφέρει όταν της ζητώ να μάθω πώς αντιμετωπίζει η ίδια την εκπομπή της: ως κοινωνική προσφορά ή ως ευπώλητο τηλεοπτικό προϊόν στον φαύλο κύκλο της τηλεθέασης; «Ούτε σαν σκέψη δεν πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό μου ότι η έρευνα που κάνω καταθέτοντας κυριολεκτικά σ’ αυτήν την ίδια μου την ψυχή είναι ένα εμπορικό τηλεοπτικό προϊόν. Η τηλεόραση είναι απλά το μέσο για να βοηθήσουμε άμεσα τους συνανθρώπους μας που έχουν ουσιαστική ανάγκη και δεν βρίσκουν την ανταπόκριση που θα ’θελαν απ’ την Πολιτεία». Το ίδιο κατηγορηματική είναι, απαντώντας με ένα κοφτό «ποτέ», και στην απορία μου αν τα όρια μεταξύ της δημοσιογράφου και της τηλεοπτικής διασημότητας έγιναν κάποια στιγμή δυσδιάκριτα για εκείνη.

«Οταν μπήκα στην τηλεόραση είχα ήδη μια μακρόχρονη πορεία στην έντυπη δημοσιογραφία. Πρώτη γυναίκα στο αστυνομικό ρεπορτάζ και στη συνέχεια υπεύθυνη συντονίστρια όλων των ρεπορτάζ σε μεγάλες εφημερίδες. Πατούσα γερά στη γη. Δεν αεροβατούσα για να μου πάρει η δημοσιότητα τα μυαλά. Ημουν και είμαι ιδιαίτερα προσεκτική στον χειρισμό των υποθέσεων για να μη θιγεί κανείς. Υπερβολική ίσως να με χαρακτηρίζουν κάποιοι για την επιμονή μου στην αποκάλυψη της αλήθειας». Οταν ήταν παιδί λέει πως φανταζόταν τον εαυτό της να γράφει μυθιστορήματα και να λύνει μυστήρια. «Τελικά το όνειρό μου πήρε σάρκα και οστά», μονολογεί - περισσότερο με νοσταλγία παρά με αυταρέσκεια ή κομπασμό. «Μικρή στις παρέες έβαζα αινίγματα ή γρίφους και προκαλούσα τους φίλους μου να βρουν τη λύση τους», συνεχίζει.

Ο θηλυκός Σεραφίνο
Λέει ακόμη ότι θυμάται μέχρι και σήμερα τους παιδικούς ήρωές της και πως μολονότι ήταν πολλοί συνήθιζε να δένεται με όλους. «Προσάρμοζα τον καθένα σε μένα ανάλογα με τις περιστάσεις που βίωνα. Μια φορά που ήμουν τιμωρία και δεν βρέθηκα στο τραπέζι με την οικογένειά μου, σκεφτόμουν τον Σεραφίνο που μονίμως πεινούσε και ξέχασα τη δική μου πείνα», εξιστορεί. Οι άνθρωποι που την καθόρισαν και εν πολλοίς τη διαμόρφωσαν ήταν επίσης ευάριθμοι. «Δεν επηρεάστηκα στη ζωή μου μόνο από έναν άνθρωπο. Ηταν πολλοί και διαφορετικοί εκείνοι που διαμόρφωσαν την προσωπικότητά μου. Η μητέρα μου πρωτίστως, που μαζί με τη γιαγιά και τον παππού μού έδειξαν τον δρόμο της ζωής. Στην πορεία σπουδαίοι δάσκαλοι και άνθρωποι που είχα την τύχη να συναντήσω, με φώτισαν με την καθοδήγησή τους». Αν και θα περίμενε κανείς πως μια επιτυχημένη και μάλλον εργασιομανής γυναίκα θα ξεχώριζε ως μεγαλύτερη επιτυχία της ζωής της ένα γεγονός ή μια κατάκτηση που θα άπτονταν των επαγγελματικών της, η Αγγελική Νικολούλη πιστεύει πως αναμφίβολα η μεγαλύτερη επιτυχία της ζωής της είναι η μητρότητα: «Είχα την τύχη και την ευλογία να φέρω στον κόσμο ένα πλάσμα που δίνει στη ζωή μου φως, χαρά, αγάπη και δημιουργία. Οι επαγγελματικές επιτυχίες βέβαια είναι κι αυτές σημαντικές γιατί έχουν στο επίκεντρό τους τον άνθρωπο». Τη ζωή επιμένει να την αντιμετωπίζει ως εύπλαστη και φιλοπερίεργη μαθήτρια. «Νιώθω σαν μαθήτρια που συνεχώς μαθαίνει απ’ τη ζωή. Εκεί που νομίζεις ότι ξέρεις πολλά συνειδητοποιείς ξαφνικά από την ίδια την πραγματικότητα πως πρέπει να μάθεις κι άλλα για να την αντιμετωπίσεις». Οσο για εκείνο που έμαθε για τον εαυτό της μέσα από την εμπλοκή της -λόγω της έρευνας- με οριακές καταστάσεις και τη συναναστροφή της με οριακούς ανθρώπους; «Εμαθα ότι επιλέγω να παραμένω άνθρωπος με το άλφα κεφαλαίο. Να διατηρώ τη σύνδεση με το ευαίσθητο παιδί μέσα μου, να σέβομαι τη διαφορετικότητα και να βοηθάω τον συνάνθρωπό μου».

Σιωπή... για πρωινό
Στην καθημερινή ζωή της η Αγγελική Νικολούλη είναι μάλλον, ένας κανονικός άνθρωπος. Εχει βέβαια κι εκείνη τις μικρές, προσωπικές ιεροτελεστίες της. «Θέλω ό,τι ώρα κι αν ξυπνήσω το πρωί, να μείνω για λίγο μόνη σε έναν ήρεμο χώρο με μουσική, χωρίς αρνητικές επιρροές και έντονους θορύβους. Μετά, είμαι έτοιμη για όλα», λέει. Ναι, αλλά με τις απειλές που δέχεται κατά καιρούς για τη ζωή της τι γίνεται; Προσπάθησε να οχυρώσει -μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά- την ιδιωτική ζωή της για την προστατέψει; «Κανείς ποτέ δεν κατάφερε να με κλείσει πίσω από ένα οχυρό. Παρά τις απειλές και το κλίμα τρομοκρατίας που κάποιοι επιδιώκουν, ζω την καθημερινότητά μου ως φυσιολογικός άνθρωπος. Με τον φόβο ποτέ δεν ταιριάξαμε» διευκρινίζει. Της ζητώ να θυμηθεί πότε έκλαψε τελευταία φορά, όπως δηλαδή κάνουν οι φυσιολογικοί άνθρωποι, όπως αυτοπροσδιορίζεται. «Ποια τελευταία φορά; Εγώ συνέχεια κλαίω κι ας μη μου φαίνεται. Συγκινούμαι με το παραμικρό. Με ταινίες, με τραγούδια ή βιβλία, με την αθωότητα ενός παιδιού, με τον πόνο μιας μάνας, με το βουβό κλάμα ενός συνανθρώπου μου. Το βρίσκω απόλυτα υγιές όταν συμβαίνει».

Το κλισέ θέλει την Αγγελική Νικολούλη να έχει καθ’ υπερβολήν θέση Ελληνίδας Μις Μαρπλ ή έστω θηλυκού Ηρακλή Πουαρό. Τη ρωτώ πώς αντιλαμβάνεται η ίδια τον συγκεκριμένο ευφημισμό: «Μεγάλωσα διαβάζοντας ανατολίτικη φιλοσοφία και Αγκάθα Κρίστι. Τα έδεσα μια χαρά και τα δυο. Με την πρώτη επιλογή ανακάλυψα πολλά για τον εαυτό μου και τα βρήκα μαζί του. Με τη δεύτερη, εντόπισα την αδυναμία μου για τα μυστήρια, που παραμένει το ίδιο έντονη έως και σήμερα». Ορμώμενος από τον τίτλο της εκπομπή της, από το περίφημο «Φως στο τούνελ» που κάνει πρεμιέρα την προσεχή Παρασκευή 20 του μήνα στον ALPHA, τη ρωτώ αν τελικά η ίδια έχει βρει το φως στο τούνελ της δικής της ζωής. «Εγώ στο φως ζω. Σκοτάδι θέλω μόνο όταν κοιμάμαι», καταλήγει αφοπλιστική, αφήνοντας μια χαραμάδα διαφυγής του ελαφρώς σαρκαστικού -μα στο βάθος ευαίσθητου και συμπονετικού- τρόπου με τον οποίο έχει μάθει να αντιλαμβάνεται τον κόσμο.

protothema.grhttp://www.tvnea.com