Φραγκολιάς στο Onsports: «Θέλω Ατρόμητο!»

Είναι μόνιμος θαμώνας του «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Υποστηρίζει τον Ολυμπιακό από μικρό παιδί και μάλιστα ενεργά. Αλλά στον τελικό η προτίμηση του Κώστα Φραγκολιά είναι ξεκάθαρη. Κι όπως δηλώνει στο Onsports «θέλω να το πάρει ο Ατρόμητος».

Έζησε τη μυρωδιά των αποδυτηρίων της ομάδας του Περιστερίου στην πιο δύσκολη στιγμή των τελευταίων ετών. Υπήρξε μέλος των «κυανόλευκων» τη σεζόν 2004-05 και πέρασε τα... πάνδεινα με τον Ατρόμητο

να γνωρίζει τη μία ήττα πίσω από την άλλη, να μην μπορεί να σφραγίσει ούτε εισιτήρια και τελικά να υποβιβάζεται στη Γ' Εθνική. Ή καλύτερα να οδηγείται προς τη διάλυση. Πριν εμφανιστεί ο Γιώργος Σπανός και φέρει την ανάπτυξη. Ο τότε επιθετικός του Ατρομήτου υποστηρίζει τον Ολυμπιακό από πιτσιρίκι. Σε αυτόν τον τελικό, όμως, δεν διστάζει να προδώσει τη μεγάλη του αγάπη και θέλει το Κύπελλο να σηκωθεί στον αέρα από «κυανόλευκα» χέρια. Γιατί; Επειδή «είναι πιο ρομαντικό να το πάρει ο Ατρόμητος!».

Έζησες τον Ατρόμητο στη δυσκολότερη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας του. Περίμενες ότι μέσα σε διάστημα λίγων μόνων χρόνων θα φτάσει στις πιο ένδοξες μέρες της ιστορίας του;

«Δεν μπορώ να πω ότι τότε περίμενα να ανέβει τόσα σκαλιά, αλλά η ανάπτυξή του πλέον δεν με εκπλήσσει καθόλου. Χαίρομαι μάλιστα ιδιαίτερα και τον καμαρώνω τον Ατρόμητο. Όλη αυτή η αγωνιστική άνοδός του αποδεικνύει ότι όταν υπάρχει πλάνο, όραμα και διάθεση, οι επιτυχίες και η δικαίωση έρχονται. Το Περιστέρι ζει για το ποδόσφαιρο. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αγκαλιάσει την ομάδα, από τον πρόεδρο, μέχρι και τον Δήμαρχο και που παλεύουν γι' αυτή, με τη φιλοδοξία να τη δουν κάποια μέρα ψηλά. Δεν αργεί αυτή η μέρα...».

Το ζηλεύεις αυτό που γίνεται σήμερα στον Ατρόμητο;

«Πάρα πολύ. Θα ήθελα σαν τρελός να έπαιζα το 2011-12 και όχι το 2004-05. Σου μιλώ, όμως, ειλικρινά. Όσο δύσκολα κι αν περάσαμε τότε, όσο κι αν μας πλήγωναν τα αποτελέσματα και η πορεία της ομάδας, θυμάμαι αυτά τα χρόνια με μεγάλη νοσταλγία. Παρά τις δυσκολίες, ο κόσμος μας είχε αγκαλιάσει. Αναγνώριζε την προσπάθεια και τον είχαμε πάντα συμπαίκτη, ποτέ αντίπαλο. Σε κάθε ματς, έβλεπες κόσμο στα μπαλκόνια των γύρω πολυκατοικιών να φωνάζει και να μας υποστηρίζει. Ένιωθες ότι το ποδόσφαιρο είναι αγνό. Κι επειδή εγώ ουδέποτε το αντιμετώπισα ως επάγγελμα, μου ταίριαζαν αυτές οι εικόνες».

Διαβάστε περισσότερα στο Onsports.gr