Οι νέοι ζηλωτές

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Μια από τις πολυπληθείς φυλές που ανέδειξε η πολύπλευρη πολιτισμική κρίση των τελευταίων ετών είναι οι νέοι ζηλωτές. Πρόκειται για ανθρώπους, οι οποίοι αναζητούν το «σκοπό» και το «νόημα» της ύπαρξης στην αφιέρωσή τους σε διάφορους «σκοπούς» που συνήθως έχουν να κάνουν είτε με την «ανατροπή» του συστήματος είτε με την «προστασία του απλού ανθρώπου από ενδεχόμενες καταστροφές παντός τύπου».

Τι κι αν η επιστήμη και ο ορθός λόγος επιμένουν περί του αντιθέτου, τι κι αν έρχονται σε μετωπική σύγκρουση με την ίδια την πραγματικότητα, οι νέοι ζηλωτές επιμένουν στην επιλογή αλλά και στην ορθότητα του σκοπού τους.

Με το φανατισμό του νεοφώτιστου υπερασπίζονται τη μία, μοναδική και απόλυτη αλήθεια τους και θεωρούν ως αιρετικούς, μιάσματα και εξωνημένους όλους εκείνους που με σκεπτικισμό, τουλάχιστον, αντιμετωπίζουν το κάλεσμα τους για συστράτευση εναντίον του «εχθρού».

Έτσι, τελευταία είδαμε την «εκστρατεία για τη σωτηρία της Μεσογείου από τα χημικά της Συρίας», όπου οι νέοι ζηλωτές ξεσήκωσαν τον κόσμο, διοργάνωσαν μέχρι και συναυλία με καλλιτέχνες που έμειναν στα αζήτητα μετά τη λήξη της εποχής της αμεριμνησίας, αλλά και «εκστρατεία» με φουσκωτά, καΐκια και τριήρεις, εναντίον ενός εχθρού που δεν τον βρήκαν ποτέ. Επικεφαλής ήταν μάλιστα καθηγητές ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, παραβιάζοντας καταφανώς τον όρκο τους να προστατεύουν και να προάγουν την επιστήμη. Το κακό είναι ότι οι υπόλοιποι τους πληρώνουμε για να διδάσκουν τα παιδιά μας. Ανάλογη ήταν η κίνηση «σωτηρίας» του νερού στη Θεσσαλονίκη, με τη διοργάνωση «δημοψηφίσματος» - υπόδειγμα ολοκληρωτικής αντίληψης για τη δημοκρατία και υπονόμευσης των δημοκρατικών διαδικασιών. Από την άλλη πλευρά, μια ομάδα αμόρφωτων μισαλλόδοξων βουλευτών, βρήκαν το «νόημα της ύπαρξης» τους στην «γενοκτονία των χριστιανών της Ανατολής», αδιαφορώντας για τα πορίσματα της ιστορικής έρευνας, αλλά, κυρίως, για τις σημερινές ανάγκες και προτεραιότητες προστασίας της κοινωνίας από τον φαιό ολοκληρωτισμό που την απειλεί. Αποφεύγω την αναφορά στην αρχαιολογική ανασκαφή της Αμφίπολης και τις υστερίες γνωστής εκπροσώπου του έθνους, από σεβασμό στους αφοσιωμένους αρχαιολόγους και στον κόπο τους.

Η αναζήτηση και κατασκευή ενός βολικού μύθου, βρίσκεται στον πυρήνα της νέας «θρησκείας» των νέων ζηλωτών. Στη συνέχεια, η προσέλκυση «πιστών» είναι εύκολη, δεδομένου του γεγονότος ότι το 30% του πληθυσμού της χώρας, σύμφωνα με πολλές κοινωνιολογικές μελέτες, πιστεύει ότι επιχειρείται έλεγχος των συνειδήσεων δια των αεροψεκασμών. Οι πιστοί προσέρχονται στη νέα θρησκεία και διακονούν το

σκοπό, πεπεισμένοι ότι μετέχουν στον αγώνα τον καλό και σώζουν την πατρίδα, την ανθρωπότητα, το γνωστό σύμπαν.

Βασισμένοι κυρίως στον ανορθολογισμό, τη δεισιδαιμονία, τη στερεοτυπική σκέψη, τις προκαταλήψεις και τη δυσανεξία, οι νέοι ζηλωτές θυμίζουν πολλοί την αίρεση των Παραβολάνων της εποχής της Υπατίας. Φανατικοί οι ίδιοι απαιτούν τον ίδιο φανατισμό είτε από τους ακόλουθους είτε από τους αντιπάλους τους. Ο φανατισμός είναι ο πυρήνας της ύπαρξης αλλά και το εργαλείο πρόσληψης και ερμηνείας του κόσμου. Ως εκ τούτου η καταλαγή, ο διάλογος, η προβολή του ορθού λόγου και των επιστημονικών επιτευγμάτων είναι κάτι που αντιπαθούν, αντιστρατεύονται και πολεμούν με λύσσα.

Οι νέοι ζηλωτές, αφού «πετύχουν» ένα τους στόχο, βρίσκουν αμέσως άλλον. Ευκαιρίες φανατισμού πάντα υπάρχουν. Ευκαιρίες «υποδειγματικής αγωνιστικής ζωής» και «έντιμου αγώνα» πάντα υπάρχουν και όταν δεν υπάρχουν, τότε εύκολα μπορούν να κατασκευαστούν. Καλή διάθεση να υπάρχει.