Ο Μ. Ματσαγγάνης στον ΑΘΗΝΑ984

Ο καθηγητής Κοινωνικής Πολιτικής και Δημόσιων Οικονομικών στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Μάνος Ματσαγγάνης, μίλησε στις 20/09 στον «ΑΘΗΝΑ 9.84» και τη Δώρα Σαρρή.

Μεταξύ άλλων, είπε:

* Για την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης:

«H αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης με ανησυχεί λίγο, με την έννοια ότι δεν έχει νόημα να πεις ότι το όριο ηλικίας αυξάνεται από τα 65 στα 67. Καταρχήν, προσωπικά είμαι υπέρ της αύξησης του ορίου ηλικίας, αν υπάρχει ένα σύστημα το οποίο ωθεί τον εργαζόμενο να επιλέξει, αν θα πάρει σύνταξη νωρίτερα, αλλά σημαντικά μειωμένη ή αν θα αναβάλλει την συνταξιοδότηση, ώστε να έχει υψηλότερη σύνταξη. Το πρόβλημα είναι ότι η ιδέα πως θα πάει το όριο ηλικίας από τα 65 στα 67 είναι κάπως παραπλανητική, διότι δεν βγαίνουν πολλοί άνθρωποι στα 65 στη σύνταξη στην Ελλάδα. Υπάρχουν οι αγρότες οι οποίοι βγαίνουν στα 65, οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι μηχανικοί -που μπορούν να βγουν νωρίτερα, αλλά δεν θέλουν- και υπάρχουν πολλοί μισθωτοί οι οποίοι ακόμα και στο ΙΚΑ βγαίνουν νωρίτερα στη σύνταξη. Δεν μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει ότι πάμε το όριο ηλικίας από τα 65 στα 67. Ποιοι θα επηρεαστούν και πόσο; Νομίζω ότι η Τρόικα έχει στο μυαλό της το σύστημα μιας άλλης χώρας...».

Σε άλλο σημείο είπε: «Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι ότι έχουμε σχεδόν 1.200.000 ανέργους. Από αυτούς κάτω από το 1/5 εισπράττουν επίδομα ανεργίας με μέγιστη διάρκεια δώδεκα μηνών. Αυτό είναι τραγικό. Δηλαδή, έχουμε περίπου 1.000.000 ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν καμία προστασία από το κράτος. Και γι' αυτούς βέβαια δεν μιλάει κανένας, γιατί είναι μια κατηγορία αδύναμη εξ' ορισμού, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και πολιτικά, κοινωνικά και συνδικαλιστικά. Τα μέτρα λοιπόν των "κακών" νεοφιλελεύθερων, ΔΝΤ, ΟΟΣΑ, κάτι προέβλεπαν γι' αυτούς. Δηλαδή, θα έκαναν μια διαφορά στο επίπεδο ζωής τους, γιατί για πρώτη φορά το κράτος θα εμφανιζόταν να παρέχει υποστήριξη σε άτομα που δοκιμάζονται. Η μεγάλη μου ανησυχία για την κοινωνική πολιτική είναι αυτή. Ότι δηλαδή μέσα στη γενική αναστάτωση που προκαλούν τα μέτρα λιτότητας, χάνεται η ευκαιρία να εξισορροπήσουμε τη δημόσια δαπάνη υπέρ εκείνων που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Και νομίζω ότι το πρόβλημα είναι πολιτικό, όχι μόνο με την έννοια των πολιτικών αρχηγών, στις περίφημες συσκέψεις στην κυβέρνηση, αλλά και στο Κοινοβούλιο. Διότι μην νομίζετε ότι η αντιπολίτευση ασχολείται πάρα πολύ με αυτό το θέμα. Δεν θα βρεθεί κάποιος να χτυπήσει το χέρι του στο τραπέζι, ώστε να εφαρμοστεί το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα ή τα επιδόματα παιδιού για τις φτωχές οικογένειες...
Αν ο στόχος είναι να λειτουργήσει η αύξηση των ορίων ηλικίας ως φόβητρο για άμεσες μαζικές αποχωρήσεις, θα είναι μεγάλο αυτογκόλ, γιατί έτσι την πατήσαμε και το 2010. Βγήκαν στη σύνταξη άρον - άρον γύρω στα 60.000 άτομα. Δεν είμαι σίγουρος ότι αυτή είναι η στόχευση. Ίσως αυτό να είναι ένα αποτέλεσμα. Νομίζω ότι ο βασικός στόχος, τουλάχιστον στο μυαλό της Τρόικα, είναι ότι αν θέλεις να μειώσεις τη συνταξιοδοτική δ