Μνημόσυνο Λευτέρη Βερυβάκη

Στον κατάμεστο ναό του Αγ. Διονυσίου Αρεοπαγίτου, τελέσθηκε το πρωί του Σαββάτου το 40ήμερο μνημόσυνο του Λευτέρη Βερυβάκη, παρουσία της συζύγου του, τέως βουλευτή και δικηγόρου κ. Λίλα Χριστοφορίδου - Βερυβάκη και των αδελφών του, στρατηγού κ. Ιωάννη Βερυβάκη - επίτιμου αρχηγού ΓΕΕΘΑ και της κ. Ερση Σταματοπούλου.

Μιλώντας από ψυχής, ο πρωτοπρεσβύτερος του ιερού ναού εξήρε τον δημοκράτη και μαχητή, τον σπουδαίο άνθρωπο, τον πατριώτη που έδωσε το Είναι του

για τη Δημοκρατία, τον γενναίο άνδρα που υπέστη σκληρότατα βασανιστήρια από τη χούντα κι όμως δεν υπέκυψε.

Περισσότεροι από 300 άνθρωποι παραβρέθηκαν στο μνημόσυνο. Μεταξύ τους οι πρώην πρόεδροι της Βουλής κ. Απ. Κακλαμάνης και Δ. Σιούφας, ο κ. Π. Κρητικός, ο κ. Γερ. Αρσένης και η σύζυγός του κ. Λ. Κατσέλη, ο κ. Αντ. Λιβάνης, ο κ. Γ. Ανωμερίτης, ο κ. Αντ. Μπετινιώτης, ο κ. Αντ. Καρράς και ο επιχειρηματίας κ. Γ. Βαρδινογιάννης.

Ο Ελευθέριος Βερυβάκης, γεννήθηκε στα Χανιά της Κρήτης το 1935 όπου παρακολούθησε τις εγκύκλιες σπουδές όπως και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, ακολουθώντας τον στρατιωτικό πατέρα του. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Νομικά στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Στην πολιτική ακολούθησε τον Γ. Παπανδρέου από το 1954. Διετέλεσε αρχηγός της Δημοκρατικής Νεολαίας του Γ. Παπανδρέου το 1964 (ΟΝΕΚ-ΕΔΗΝ), πρόεδρος του Συνδέσμου Νέων Επιστημόνων και Διανοούμενων 1965-1966 και Γενικός Γραμματέας των Δημοκρατικών Συνδέσμων (1966-1967).

Κατά τη Δικτατορία (1967-1974) συνελήφθη στις 11 Ιουνίου 1967 με την πρώτη Αντιδικτατορική Οργάνωση, το Εθνικό Κίνημα Δημοκρατικής Αντίστασης (ΕΚΔΑ). Τον Ιούνιο, Ιούλιο και Αύγουστο 1967 ανακρίθηκε και βασανίστηκε σκληρότατα στο κρατητήριο της Ασφάλειας Προαστίων. Στις 21 Αυγούστου 1967 καταδικάστηκε για πρώτη φορά από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών σε 13 χρόνια φυλάκιση. Κρατήθηκε στις φυλακές Αβέρωφ και Αίγινας. Αμνηστεύτηκε τον Δεκέμβρη του 1967, αλλά συνελήφθηκε ξανά λίγο αργότερα τον Αύγουστο του 1968 για την απόπειρα δολοφονίας κατά του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Ανακρίθηκε στα κρατητήρια της Ασφάλειας του ΕΑΤ-ΕΣΑ, του ΚΕΣΑ και του Στρατοπέδου του Διονύσου. Στη Δίκη που έγινε στο Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών από τις 4 έως τις 19 Νοέμβρη 1968, ο Βασ. Επίτροπος του Δικτατορικού Καθεστώτος, Λιάπης, τον χαρακτήρισε "επικίνδυνη προσωπικότητα" για το καθεστώς και ζήτησε γι' αυτόν και τον Α. Παναγούλη την καταδίκη τους σε θάνατο. Το Έκτακτο Στρατοδικείο τον καταδίκασε για δεύτερη φορά σε ισόβιο κάθειρξη, σαν αρχηγό της Συνομωσίας. Παρέμεινε στις φυλακές έξι σχεδόν χρόνια. Κρατήθηκε στις φυλακές Κορυδαλλού, Αίγινας, Κέρκυρας, Επταπυργίου και Τρικάλων. Αποφυλακίστηκε με την Αμνηστία του Αυγούστου 1973.

Το 1974 στις πρώτες βουλευτικές εκλογές μετά την Δικτατορία, υπήρξε υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ στη Β' Περιφέρεια Αθήνας και το 1977 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στην ίδια περιφέρεια. Θήτευσε ως υπουργός Παιδείας (1981), Κοινωνικής Ασφαλίσεων (1982-1984), Ενέργ