Κυρίαν τρόικαν, Βρυξέλλας: δε βλέπετε τις «ιερές αγελάδες»;

του Δημήτρη Φύσσα

Ενώ ο ιδιωτικός τομέας έχει υποστεί κοινωνική και οικονομική καθίζηση, υπάρχουν συγκεκριμένοι θύλακοι που περνάνε μια χαρά με την κρίση. Όλοι αυτοί έχουν, φυσικά, άμεση ή έμμεση σχέση με το Δημόσιο: είτε είναι τομείς άμεσα συνδεμένοι μ΄ αυτό, είτε έχουν τόση πολιτική δύναμη, ώστε να διατηρούν συντεχνιακά και άλλα προνόμια ρυθμισμένα με τη βούλα του. Είναι οι «ιερές μας αγελάδες».

Κι ενώ όλοι το βλέπουμε αυτό γύρω μας, η τρόικα μοιάζει να ενδιαφέρεται μόνο για την εξασφάλιση των συμφερόντων των δανειστών,

χωρίς να επιβάλλει εκσυγχρονισμούς με το ουσιώδες όπλο που έχει: τις δανειακές δόσεις. Μερικές από τις πιο προκλητικές περιπτώσεις «ιερών αγελάδων» είναι οι εξής:

Οι εξοπλισμοί. Παρόλο αποκαλύπτονται όλο και περισσότερα σκάνδαλα, παρόλο που «βγαίνουν» όλο και περισσότερες μίζες, παρά τη φυλάκιση του κ. Τσοχατζόπουλου και της ομάδας του, η χώρα συνεχίζει ν΄ αγοράζει οπλικά συστήματα με αμείωτο ρυθμό και η νομοθεσία περί εξοπλισμών δεν εκσυγχρονίζεται, ενώ το μόνο που βρήκε να κάνει η κυβέρνηση είναι ν΄ απορρίψει την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για Εξεταστική Επιτροπή για τα ναυπηγεία και τα υποβρύχια. Έτσι, ενώ κόσμος φτωχαίνει, οι εξοπλισμοί δεν καταλαβαίνουν από κρίση. Η ορθόδοξη εκκλησία. Οι παπάδες έχουν από χρόνια γίνει, δυστυχώς, δημόσιοι υπάλληλοι, παρόλο που παίρνουν όχι λίγα «τυχερά» από το θρησκόληπτο κοινό, μα ούτε στο ενιαίο μισθολόγιο υπάγονται, ούτε τα μέτρα της κινητικότητας / διαθεσιμότητας τους πιάνουν. Η εκκλησιαστική περιουσία ουσιαστικά δε φορολογείται, η περιφορά κοκκάλων, λειψάνων, ζωνών και λοιπών «ιερών» αντικειμένων αποφέρει άγνωστα ποσά αφορολόγητων χρημάτων, οι εκκλησίες εξαιρούνται από τον Ενιαίο Φόρο Ακινήτων, τα Βατοπέδια συνεχίζονται πλησίστια, οι δίκες όπου εμπλέκονται εκκλησιαστικοί παράγοντες είναι «αλλουνού παπά Βαγγέλιο». Το πολιτικό προσωπικό και οι υπάλληλοι της Βουλής. Υπουργοί, βουλευτές, διοικητές οργανισμών, στελέχη της διοίκησης και λοιποί, συνεχίζουν να παίρνουν τις αμοιβές που είχαν προ κρίσης, είτε υπέστησαν μειώσεις τόσο μικρές, ώστε καταντά αστείο και να τις καταγράψουμε. Οι δε υπάλληλοι της Βουλής, πρωτοστατούντος του ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα, διατηρούν το σύνολο των προνομίων τους. Οι ΔΕΚΟ. Αλλού δεν έχει προχωρήσει η απελευθέρωση (ΔΕΗ), αλλού το έργο τους έχει τελματωθεί αλλά οι απασχολούμενοι παραμένουν προνομιούχοι (ΟΣΕ κλπ), αλλού οι κυβερνώντες δίνουν μάχη να τους κρατήσουν (Αμυντικά Συστήματα) κλπ, ενώ άλλοι ανακοινώνεται ότι θα κλείσουν, μόνο που δεν κλείνουν (πολλές δεκάδες). Μία μόνο ιδιωτικοποίηση προσχώρησε ουσιαστικά, του ΟΠΑΠ. Στο μεταξύ, οι φορολογούμενοι καλύπτουν τα ελλείμματά των άλλων, δηλαδή τους μισθούς των απασχολούμενων, είτε εργάζονται, είτε όχι (το τι βρίσκουν οι επιθεωρητές του κ. Ρακιντζή το βλέπουμε / ακούμε κάθε μέρα στα ΜΜΕ)Η απελευθέρωση των επαγγελμάτων ή των παραγωγικών κλάδων. Ταξί, φαρμακεία, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, ανώτατη εκπαίδευση είναι μερικές μόνο από τις περιπτώσεις όπου τα μονοπώλια, τα ολιγοπώλια, οι συντεχνίες, η προσοδοθηρία, τα προνόμια και οι θεσμοποιημένες παρανομίες διατηρούνται πλήρως ή σε μεγάλο βαθμό αλώβητα. Πρόσφατο παράδειγμα: το ότι οι διοικητικοί στα πανεπιστήμια κατά την τρίμηνη απεργία τους πληρώνονταν κανονικά, ενώ έκαναν καταλήψεις και παρεμποδίσεις για τις οποίες ουδείς θα διωχθεί. Η ουσιαστική α-δικία. Παλιότερα η τρόικα έθετε το θέμα της επιτάχυνσης των δικαστικών διαδικασιών. Όσο τα χρόνια περνάνε, το κακό παραγίνεται: οι αναβολές εξακολουθούν να είναι πανεύκολες, δίκες αναβάλλονται, αδικήματα παραγράφονται, το δίκιο του απλού ανθρώπου αργεί πολύ ν΄ απονεμηθεί ή δεν απονέμεται διόλου. Τελευταία, ούτε η τρόικα ασχολείται με το ζήτημα.

Σ΄ ένα τέτοιο πλαίσιο, ο ιδιωτικός τομέας εξακολουθεί να λιανίζεται (πλην τουρισμού) η ανεργία μένει άθικτη, η μετανάστευση των νέων μεγαλώνει και οι φόροι αυξάνονται εκθετικά. Επομένως σέβομαι τους πολλούς και άξιους αναλυτές που βρίσκουν πολλά θετικά στοιχεία στην όλη εξέλιξη και αντιμετωπίζουν με συγκρατημένη αισιοδοξία το 2014, αλλ΄ αντιτείνω ότι τα δεδομένα της ζωής του μέσου ανθρώπου άλλα δείχνουνε.

Γι΄ αυτό εξακολουθώ να θεωρώ ότι οι προοπτικές μας δεν είναι και σπουδαίες. Οι πολιτικές, ακόμα λιγότερο. Από τη μια το ΣΥΡΙΖΑ που θέλει να τα επαναφέρει όλα όπως ήτανε το Μάρτη του ΄10 κι από την άλλη την κυβέρνηση που πανηγυρίζει για τα πρωτογενές πλεόνασμα και τον «μειωμένο ΦΠΑ στην εστίαση».

Το ότι η τρόικα δεν πιέζει στην κατεύθυνση του εκσυγχρονισμού έχει σοβαρές συνέπειες. Ο πολύς κόσμος βλέπει ότι η προσαρμογή προχωρεί, αλλά τα ουσιώδη δεδομένα της ζωής του χειροτερεύουν. Βλέπει ότι ενώ άλλες χώρες βγαίνουν από ανάλογα μνημόνια, εμείς (με ευθύνη φυσικά και όσων αντιδρούν «αγωνιστικά»), χωνόμαστε όλο και πιο μέσα. Βλέπει ότι και η τρόικα ενδιαφέρεται μόνο -ή κυρίως- για εισπρακτικά μέτρα, επομένως και φτωχότεροι γινόμαστε και οι προοπτικές ανάκαμψης είναι γλίσχρες και η πιθανότητα εξόδου/ αποπομπής από το ευρώ διατηρείται.

Το πόσο αυτή η στάση της τρόικας (και, προφανώς, των πολιτικών προϊσταμένων της στην ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ) συμβάλλει στην αύξηση του αντιευρωπαϊσμού στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας, θα έχουμε την ευκαιρία, πολύ φοβάμαι, να το διαπιστώσουμε στους αμέσως επόμενους μήνες και χρόνια- με τρόπο οδυνηρό.

[email protected]