Ιστορία, εκπαίδευση και πολιτική

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Φίλος εκπαιδευτικός μου έλεγε τις προάλλες πως συζητώντας με τους μαθητές του, στην Γ' Λυκείου, και με αφορμή το γεγονός ότι τα παιδιά αυτά δεν είχαν ακούσει ποτέ και τίποτα για το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, άρχισε να «ξεψαχνίζει» τις γνώσεις και τις παραστάσεις τους γύρω από τους πολιτικούς θεσμούς της χώρας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και της διεθνούς κοινότητας. Το αποτέλεσμα ήταν η πικρή και ανησυχητική διαπίστωση της παντελούς άγνοιας των πολιτικών θεσμών και της λειτουργίας του «συστήματος»,

όπως αρέσκονται οι νέοι όλων των γενεών να λένε.

Σε αντίθεση με παλαιότερες γενιές, όπου η πολιτικοποίηση ήταν σε πολύ υψηλά ποσοστά, οι νεότερες γενιές απογοητευμένες από την εικόνα που παρουσιάζει το πολιτικό σύστημα αφενός και, αφετέρου, μεγαλωμένες και γαλουχημένες στην εποχή της δάνειας αμεριμνησίας, είτε σνομπάρουν την πολιτική, είτε την καθυβρίζουν.

Η δημιουργία γενεών πολιτών που αγνοούν τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτικού συστήματος, είναι το πιο γόνιμο χωράφι για να ανθίσουν τα άνθη του Κακού με τη μορφή του πολιτικού Ολοκληρωτισμού. Συνεπώς, μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτής της κατηγορίας των πολιτών συμμετείχε στο πιο έντονα αντικοινοβουλευτικό κίνημα της μεταπολεμικής Ευρώπης» το λεγόμενων «αγανακτισμένων», το οποίο λειτούργησε ως θερμοκοιτίδα για την εκκόλαψη των πολύχρωμων αυγών διαφόρων φιδιών, τα οποία σήμερα σέρνονται και κατατρώγουν τις σάρκες της κοινωνίας, οπλισμένα και αιματοβαμμένα.

Τον καθοριστικό ρόλο και την κύρια ευθύνη για την κατάσταση αυτή τη φέρει το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του. Το βασικό του εργαλείο ήταν το εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο στην μακρά ψυχορραγούσα πορεία του προς την πλήρη κατάρρευση (όπως συμβαίνει στις μέρες μας), το οποίο χειραγωγούμενο τεχνηέντως, δημιούργησε τις συνθήκες αποστροφής προς την πολιτική είτε ως σκέψη είτε ως πρακτική.

Το πρόβλημα επιτείνεται όχι τόσο λόγω της κρίσεως που μαστίζει την κοινωνία, όσο εξαιτίας του γεγονότος ότι οι γενιές αυτές θα κληθούν να διαχειριστούν την επόμενη ημέρα και να θέσουν τις προδιαγραφές για το μελλοντικό μοντέλο κοινωνικής συμβίωσης στη χώρα.

Τι μπορεί να περιμένει κανείς από ανθρώπους που αγνοούν ακόμη και την καταγωγή της λέξης δημοκρατία; Πόσο μπορεί να εμπιστευτεί ανθρώπους, οι οποίοι δε γνωρίζουν τις βασικές αρχές της κοινωνικής συμβίωσης; Πόσο μπορεί να κρατηθεί όρθια μια κοινωνία όταν οι πολίτες της αναγνωρίζουν με την αναγκαιότητα ύπαρξης των δικαστηρίων, φρονούν όμως πως οι δικαστικές αποφάσεις θα εφαρμόζονται μόνο όταν τους συμφέρει;

Στα μελαγχολικά αυτά ερωτήματα, είναι προφανείς οι απαντήσεις. Μόνο που αυτές δημιουργούν μια ζοφερή ατμόσφαιρα και μια απαισιόδοξη διάθεση. Βιώνοντας μια βαθιά παρακμιακή κρίση, η ελληνική κοινωνία, δείχνει να μην έχει δημιουργήσει αντισώματα σε διάφορες «μολυσματικές» ασθένειες, όπως η ανεπαρκής κοινωνικοποίηση των νέων μέσω της μετάδοσης της γνώσης από τη μια γενιά στην άλλη. Και πώς να το κάνει αυτό, όταν η γενιά που ήταν υπεύθυνη για να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις και τις εμπειρίες της, παραδόθηκε αμαχητί στις σειρήνες της δάνειας ευζωίας και έζησε θαρρείς και είναι η τελευταία γενιά αυτού του τόπου. Μόνο που τώρα θα το πληρώσει πολλαπλώς και θα καταβάλει το τίμημα στο ακέραιο.