Η μεγάλη του γένους σχολή...

του Διονύση Δελλή

Είναι δύσκολο να το ζεις και να μπορείς να το αντιληφθείς στην πραγματική του διάσταση. Τόσο, που ειλικρινά θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον αν δίναμε λίγο μεγαλύτερη προσοχή στα όσα δηλώνουν οι... απέναντι για το ελληνικό μπάσκετ.

Γιατί μεταξύ μας, κάπου μένουμε μονίμως χαμένοι στη... μετάφραση. Λίγο η αντιπαράθεση καθώς πρόκειται για αιώνιους, λίγο ότι έχουμε... καλομάθει όλα αυτά τα χρόνια, και κάποια πράγματα φαντάζουν δεδομένα. Ας ανοίξουμε τα αυτιά μας. Και δεν θα χάσουμε.

Στην προκειμένη περίπτωση, για να ακούσουμε όσα λέει τις τελευταίες ώρες η Ρεάλ και η ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Δύο... πυρηνικά εργοστάσια του μπάσκετ που απειλούνται πλέον με αποκλεισμό από το final four της Ευρωλίγκας. Γιατί; Γιατί έπεσαν πάνω στους Έλληνες.

Στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Σε δύο ομάδες που μετρούν 9 πρωταθλητριών τα τελευταία 18 χρόνια! Σε δύο ομάδες που «αρνούνται» να χάσουν. Όποιος και αν είναι απέναντι. Δεν είναι τυχαίο ότι το πρόγραμμα των πλέι-οφ φτάνει ως την Παρασκευή μόνο για χάρη τους. Η Μακάμπι πέρασε την πολύ καλή Μιλάνο, έχοντας μειονέκτημα έδρας (3-1). Η Μπαρτσελόνα έκανε περίπατο (3-0) έχοντας απέναντι τους Τούρκους της Γαλατά.

Με τους Έλληνες όμως όταν μπλέκεις δεν... ξεμπλέκεις. Μέχρι να φτύσεις αίμα! Ας έχουν και οι δύο μειονέκτημα έδρας. Ας έχουν πολύ μικρότερα μπάτζετ από τους αντιπάλους. Ας είχαν δώσει την εντύπωση μέχρι πρότινος ότι φέτος δεν καν ισάξιες εκείνων που στέκονταν στην απέναντι ρακέτα. Τίποτε από όλα αυτά, δεν παίζει ρόλο όταν η μπάλα παίρνει «φωτιά». Όταν ζυγίζει εκατό
κιλά.

«Όχι, ποτέ δεν πίστευα ότι θα ήταν εύκολο να έρθω εδώ και να νικήσω», παραδέχτηκε χθες βράδυ ο Έτορε Μεσίνα. Ο πολύπειρος κόουτς της ΤΣΣΚΑ που το να βρίσκει απέναντι του «ελληνικές άμυνες» έτοιμες να τον πνίξουν αποτελεί κάτι σαν ιστορία της ζωής του εδώ και κοντά μια εικοσαετία. Με 2-0 ήρθε από το Μόσχα στο 2-2 είναι και έτσι όπως πάει νοιώθει το... κάζο να του έρχεται.

«Ο Ολυμπιακός έπαιξε σαν ομάδα, ενώ εμείς στο μεγαλύτερο διάστημα προσπαθήσαμε να κερδίσουμε ατομικά. Συνήθως οι ομάδες κερδίσουν τους τίτλους. Οι παίκτες βοηθούν τις ομάδες, αλλά δεν κατακτούν τους τίτλους. Αυτή ήταν η διαφορά μας», παραδέχτηκε λίγη ώρα αργότερα και ο Πάμπλο Λάσο. Ο κόουτς της Ρεάλ που βλέπει το σχεδόν ιδανικό δημιούργημα του να... τρακάρει με τον τοίχο των Ερυθρόλευκων. Και αυτός με 2-0 πάτησε στο Φάληρο. Και με μια ομάδα που είχε μέχρι την περασμένη εβδομάδα τρεις ήττες ολόκληρη τη σεζόν.

Ε, λοιπόν βλέπει το 2-2 σήμερα που ξαναμπαίνει στο αεροπλάνο και βλέπει γύρω του πια και τους παίκτες του να αντιλαμβάνονται ότι θα πρέπει να παιχθούν όλα σε μια βραδιά. Σε μια... ζαριά. Στην αήττητη φέτος Μαδρίτη, αλλά πραγματικά υπάρχει έστω ένας που δίνει πια σημασία στην έδρα; Το ξεπεράσαμε αυτό.

Η ελληνική σχολή μπάσκετ είναι συγκεκριμένη. Στηρίζεται πρωτίστως στο πάθος, στην άμυνα, στην σκληρή μονομαχία. Στο μπάσκετ που ξεκινά από την καρδιά και καταλήγει στο μυαλό. Αυτό λοιπόν είναι κάτι που δύσκολα «κοπιάρεται». Και ακόμη δυσκολότερα αντιμετωπίζεται. Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός είναι «γεννημένοι» για να παίζουν ματς σαν τα χθεσινά, αλλά και σαν τα αυριανά. «Κατασκευασμένοι» για «δύσκολες, επίπονες σειρές», για βραδιές που η μπάλα δεν... σηκώνεται από το παρκέ. Όποιος και αν είναι απέναντι.

Η Ρεάλ είναι δεδομένα πιο ταλαντούχα. Η ΤΣΣΚΑ σίγουρα πιο πλήρης. Με κάθε σεβασμό όμως στις δικές τους τεράστιες ιστορίες το momentum τις βρίσκει περισσότερο με τον φόβο του αποκλεισμού παρά με την φλόγα της πρόκρισης. Και αυτό τους το «προκάλεσαν» οι αιώνιοι. Με το... μαρτύριο της σταγόνας. Τώρα το «θέλω» έγινε «μπορώ» για Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Και αυτό πολύ δύσκολα αντιμετωπίζεται.

Μπορεί αύριο το βράδυ, να έχουμε δύο ομάδες (σε ένα ακόμη) φάιναλ φορ. Μπορεί μια. Μπορεί και καμία, που σε τελική ανάλυση ήταν το πιθανότερο από την αρχή. Δεν λέει τίποτε όμως αυτό. Αυτή την τελευταία εβδομάδα, παρότι έπαιξαν και οι δύο με το πιστόλι στον κρόταφο έδειξαν και απέδειξαν για πολλοστή φορά, την μοναδικότητα του είδους. Τη διαφορά του ελληνικού μπάσκετ. Εκείνο το «τα δίνω όλα και όπου βγει, μέχρι την τελευταία μπάλα» που αποτελεί σήμα κατατεθέν από τα χρόνια του Γκάλη και του Γιαννάκη. Όταν ξεπερνάς τον εαυτό σου, το αποτέλεσμα περνά σε δεύτερη μοίρα. Και οι «αιώνιοι» το έκαναν, υπενθυμίζοντας ότι ανήκουν, στη μεγάλη του γένους σχολή.