«Η Μεγάλη Ανατριχίλα;»

Η ταινία «Η Μεγάλη Ανατριχίλα» του Λόρενς Κάσνταν προβάλλεται την Πέμπτη 27 Ιουνίου στις 9μμ, στο Αρχαιολογικό Πάρκο Ακαδημίας Πλάτωνος, στο πλαίσιο του 3ου Φεστιβάλ Θερινού Κινηματογράφου της Αθήνας.

Η ταινία, με τους Γκλεν Κλόουζ, Κέβιν Κλάιν, Γουίλιαμ Χάρτ, Μέρι Μπεθ Χερτ, Τομ Μπέρεντζερ, Τζεφ Γκόλντμπλαμ και Μεγκ Τίλι, έρχεται 30 χρόνια μετά, πιο επίκαιρη, πιο διασκεδαστική και πιο συγκινητική από ποτέ.
Ο Λόρενς Κάσνταν ήταν 34 ετών όταν συνέδεσε το όνομά του με μία από τις πιο αγαπημένες κινηματογραφικές αναμνήσεις της δεκαετίας του '80. Είχε ήδη σημειώσει δυο πολύ μεγάλες σεναριακές επιτυχίες (το «Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται» και τους «Κυνηγούς της Χαμένης Κιβωτού»), όπως και ένα εντυπωσιακό σκηνοθετικό ντεμπούτο («Εξαψη»), τα οποία στάθηκαν αρκετά για να πείσουν το στούντιο της Columbia να τον αφήσει ανενόχλητο να συσπειρώσει μια ομάδα όχι ιδιαιτέρως γνωστών ηθοποιών (με εξαίρεση ίσως τον Γουίλιαμ Χαρτ) -οι περισσότεροι προερχόμενοι από θεατρικές κολεκτίβες- στην πραγματοποίηση ενός σεναρίου που γι' αυτόν αφορούσε κάτι πολύ προσωπικό.
Τριάντα χρόνια αργότερα, η ιστορία μιας παρέας παλιών συμφοιτητών και φίλων καρδιακών, οι οποίοι χρησιμοποιούν ένα θλιβερό συμβάν ως αφορμή για να ξαναβρεθούν μαζί, στη διάρκεια ενός συναισθηματικού και αξέχαστου διημέρου, εξακολουθεί να αποτελεί ένα μοντέλο σεναρίου πάνω στο οποίο στηρίχτηκαν πολυάριθμες κατοπινές ταινίες και σειρές, να φέρνει γλυκά χαμόγελα στα χείλη και να λειτουργεί ως καθρέφτης πάνω στον οποίο μπορεί κανείς πάντα να συναντά κάτι από τον εαυτό του.
Οτιδήποτε κι αν πει κανείς γι' αυτήν, η αλήθεια είναι πως η «Μεγάλη Ανατριχίλα» θα στέκει πάντα ως μια συγκινητική απόδειξη της ικανότητας που έχει το σινεμά να σε εμπλέκει σε μια προσωπική συνομιλία μαζί του. Να στέκει ως μια εναλλακτική μορφή ψυχοθεραπείας όταν νιώσεις την ανάγκη για κάτι τέτοιο. Να επαναλαμβάνει ξανά και ξανά ένα κρυστάλλινα απλό αλλά τόσο ουσιαστικό αξίωμα: ότι, παρόλο που ο χρόνος κυλά αδυσώπητα και ο κόσμος που μας περιβάλλει βρίσκει καθημερινά τρόπο για να γίνεται ολοένα και πιο κυνικός, η μία και αδιαφιλονίκητη σιγουριά παραμένει πως το μόνο που αξίζει εκεί έξω είναι να δώσεις και να πάρεις λίγη αγάπη. Αυτό το αξίωμα πήρε ο Λόρενς Κάσνταν, πριν από τριάντα χρόνια, και το μετέτρεψε σε ταινία.