Γιατί με τον Καμμένο;

Του Βασίλη Πάϊκου

Εναι, δεν ακούστηκε καλά η κυβερνητικήσυνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, καθόλου καλά.Δεν ακούστηκε καλά πουθενά, από κανέναν,μέσα και έξω από τη Χώρα. Όσο για τονκόσμο της αριστεράς, κατά το μεγαλύτερότου μέρος πάγωσε, στην κυριολεξία. Καιείναι απολύτως φυσικό. Όταν ένα κόμματης ριζοσπαστικής αριστεράς συμπράττειμ' ένα καθαρόαιμο δεξιό, με ακροδεξιέςμάλιστα «αποφύσεις». Ένα κόμμα μεεθνικιστικές, με ξενοφοβικές -αντιμεταναστευτικές αντιλήψεις. Έναμάλλον αλλοπρόσαλλο κόμμα, με προβληματικάτεκμήρια πολιτικού ορθολογισμού.

Τότελοιπόν τι; Πως; Γιατί; Από πού κι ως που;

Ηαπάντηση είναι δραματικά απλή. Και, ωςεκ τούτου, αφοπλιστική. Απλώς επρόκειτογια μονόδρομο. Δεν υπήρχε άλλη λύση.Απολύτως καμία. Και δεν υπήρχε άλλη λύσηεπειδή, πρώτα - πρώτα, δεν θα έπρεπε, μεκανέναν τρόπο, να πάμε σε δεύτερεςεκλογές. Δεν θα το άντεχε η Χώρα, επ'ουδενί. Και ύστερα δεν υπήρχε «διαθέσιμος»άλλος κυβερνητικός εταίρος. Δεδομένουότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ξεκάθαρα αποκλείσειτη ΝΔ αλλά και το ΠΑΣΟΚ. Ως υπεύθυνουςγια την ανθρωπιστική κρίση η οποίαμαστίζει την ελληνική κοινωνία. Οπότεο μόνος -θεωρητικά- διαθέσιμος εταίροςήταν το Ποτάμι. Του οποίου όμως οεπικεφαλής έχει εκφράσει σοβαρές, καιμάλλον ανελαστικές, αντιρρήσεις γιαβασικά σημεία του «προγράμματος τηςΘεσσαλονίκης» του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και γιατην αποκατάσταση του κατώτατου μισθούσε όρια στοιχειώδους ανθρώπινηςεπιβίωσης. Πρόγραμμα εν' ονόματι τουοποίου ο ΣΥΡΙΖΑ εξασφάλισε την εμπιστοσύνητου λαού, μόλις προχθές. Και στο οποίο,ως εκ τούτου, δεν θα μπορούσε, σε καμιάπερίπτωση, να κάνει σκόντο.

Θαπει κανείς, ότι θα μπορούσαν να ξεκινήσουνδιαπραγματεύσεις προγραμματικούχαρακτήρα με τον Σταύρο Θεοδωράκη. Οιοποίες κάπου ίσως θα μπορούσαν ναοδηγήσουν. Θα μπορούσαν, είναι βέβαιοόμως ότι δεν αρκούσε γι αυτές το τριήμεροτης πρώτης διερευνητικής εντολής. Γιατίβέβαια, αν δεν εξασφαλιζόταν ταχύταταη δεδηλωμένη (όπως συνέβη με την περίπτωσητου Καμμένου), ο Πρόεδρος της Δημοκρατίαςθα ήταν υποχρεωμένος να ανοίξει τονκύκλο των διερευνητικών εντολών. Άσεπου, επειδή οι δύο πρώτες εντολές (στονΤσίπρα και στον Σαμαρά) θα απέβαινανάκαρπες, θα έπρεπε να δοθεί η τρίτηεντολή στον Μιχαλολιάκο. Ενδεχόμενοπου κανείς δεν θα ήθελε ούτε να φανταστεί.

Καιτώρα λοιπόν τι; Πως θα καταφέρουν να«συμβιώσουν» απρόσκοπτα ο ΣΥΡΙΖΑ μετους ΑΝΕΛ σε κυβερνητική βάση; Όταν τουςχωρίζουν τόσα πολλά, τόσο σοβαρά και,προφανώς, αγεφύρωτα; Πως θα προωθήσειο ΣΥΡΙΖΑ τις προγραμματικές του θέσειςγια το μεταναστευτικό; Για το σωφρονιστικόσύστημα; Για τις σχέσεις Εκκλησίας-Κράτους;Για τη συμβίωση των ομόφυλων ζευγαριών;Για τον ρόλο της αστυνομίας στο πλαίσιομιας πραγματικά δημοκρατικής Πολιτείας;Για τα εξοπλιστικά προγράμματα τωνενόπλων δυνάμεων, στην κατεύθυνση τουορθολογικού περιορισμού τους; Για τηναντιμετώπιση της νεοναζιστικής απειλής;Για την προώθηση των θεμάτων εξωτερικήςπολιτικής σε αντι-εθνικιστική τροχιά;Για... για... για...

Επ'αυτού μπορούμε βασίμως να εικάσουμεότι έχει υπάρξει μια καθαρή συμφωνία.Συμφωνία κατά την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θαπροωθεί νομοθετικά τις σχετικέςπρογραμματικές του θέσεις, κι ας μηντις υπερψηφίζουν οι βουλευτές των ΑΝΕΛ.Με την βεβαιότητα ότι, επ' αυτών, θαεξασφαλίζει από αλλού τις ελλείπουσεςκοινοβουλευτικές ψήφους. Από το ΚΚΕ,από το Ποτάμι ή και από το ΠΑΣΟΚ, κατάπερίπτωση. Δίχως αυτό να οδηγεί σεαμφισβήτηση της κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Και,επιτέλους, εάν στη διάρκεια τηςκυβερνητικής θητείας επέλθει ρήξηανάμεσα στους δύο σημερινούς κυβερνητικούςεταίρους, ενδεχόμενο που λογικά δενμπορεί να αποκλειστεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεταισήμερα σε κατάσταση αναπνοής από τηνκοινοβουλευτική αυτοδυναμία. Οπότε θαμπορέσει μάλλον εύκολα να εξασφαλίσειαπό αλλού την «εμπιστοσύνη» ή την «ανοχή»που απαιτούνται για την διατήρηση τηςδεδηλωμένης. Λογικό δεν ακούγεται;