Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Φαήλος

του Βασίλη Πάικου

Όποιος ως τώρα αναρωτιόταν αν ο Σαμαράς καλύπτει τις ακρότητες και τις ασχημίες των συνεργατών του, τώρα ξέρει. Έλαβε την απάντηση εξ Αμερικής. Ναι λοιπόν, ο Σαμαράς συμφωνεί απολύτως με τον Φαήλο, με τον Χρύσανθο, με τον Σίμο, με τον Μπαλτάκο, με τον Βορίδη και με τ' άλλα παιδιά. Στα περί «δύο άκρων», στα περί του «πραγματικού αντιπάλου», στα πάντα. Εκεί λοιπόν, στην Αμερική, ενετόπισε, προσδιόρισε και φρόντισε να αποκαλύψει

το «άλλο άκρο». Ως εκείνους τους πολιτικούς του αντιπάλους «που θέλουν να βγάλουν τη Χώρα από την ΕΕ και από το ΝΑΤΟ». Και, για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους, εξομοίωσε την εγκληματική ναζιστική συμμορία με τους φορείς πολιτικών απόψεων, με τις οποίες ο ίδιος δεν συμφωνεί. Τόσο καλά.

Έχει ενδιαφέρον να σημειώσει κανείς πως ο Πρωθυπουργός, για πρώτη φορά, καταγγέλλει και εκείνους που έχουν ταχθεί εναντίον της πρόσδεσης της Χώρας στο άρμα του ΝΑΤΟ. Ως τώρα επέσειε μονάχα τον κίνδυνο εξόδου από το ευρώ, από την ΕΕ έστω. Αυτό έπιανε βλέπετε στην εσωτερική αγορά.

Και τον εξυπηρέτησε δεόντως σε δύσκολες στιγμές. Όμως στις ΗΠΑ βρέθηκε, κι είπε να προσθέσει και ολίγον από Ατλαντική Συμμαχία, έτσι προκειμένου να προσφέρει ιδιαίτερη συγκίνηση στο επί τόπου ακροατήριό του. Οπότε τροποποίησε λίγο τη συνταγή...

Δεν είναι μυστικό, αποτελεί ήδη κυρίαρχο σενάριο, πως η επιχείρηση κατά της Χρυσής Αυγής συνδυάστηκε απολύτως, ως προς τον χρόνο εκδήλωσής της, με το ταξίδι του Αντώνη Σαμαρά στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ. Εκτίμησε προφανώς ο Πρωθυπουργός, πως θα πρέπει να πάει εκεί με δυνατά χαρτιά στα χέρια του.

Με κάποια εντυπωσιακή επιτυχία, από κείνες που ενδιαφέρουν ιδιαιτέρως τους συνομιλητές του. Λέγεται μάλιστα, και λέγεται από πολλές και πολύ σοβαρές πλευρές, πως ήταν η βιασύνη του που δεν επέτρεψε να προετοιμαστεί καλύτερα η υπόθεση, κι έτσι τη γλύτωσαν ο Κασιδιάρης και οι άλλοι. Βιάστηκε δηλαδή, πίεσε και τάκανε ρόιδο.

Απ' ό,τι φαίνεται όμως θεώρησε πως δεν αρκεί (για το επί τόπου ακροατήριό του πάντα) το προς τα δεξιά χτύπημα. Έπρεπε να επιδείξει και αντι-αριστερά διαπιστευτήρια. Υποσχόμενος χτύπημα (τι είδους άραγε;) και προς τους -κατά Φαήλο- «πραγματικούς αντιπάλους». Κι έτσι ονομάτισε το «άλλο άκρο» ως τον επόμενο στόχο.

Ανακύπτει όθεν αυτονόητο το ερώτημα. Ποιος είναι εκείνος που διασπά το δημοκρατικό μέτωπο; Ποιος είναι εκείνος που αμφισβητεί το συνταγματικό τόξο; Ποιος είναι εκείνος που ναρκοθετεί την πολιτική ομαλότητα; Ποιός είναι εκείνος που υιοθετεί διχαστικές λογικές και διατυπώνει διχαστικά κηρύγματα;
Ε, όποιος έχει μάτια βλέπει, κι όποιος έχει μυαλό καταλαβαίνει...