Αλλαγή της μοίρας μας! Αλλά πως και ποιός;

του Γιάννη Λαυράνου

Το ευρώ καρκινοβατεί, ως απόρροια των δομικών του προβλημάτων και πληθαίνουν οι εκτιμήσεις ότι μπορεί να προλάβει να μας αποχαιρετήσει πριν φύγουμε εμείς από αυτό. Ο εφιάλτης των Ευρωπαίων έχει το όνομα «Ισπανία».

Το ερώτημα «ευρώ ή δραχμή» πέραν του ρητορικού του χαρακτήρα αρχίζει να γίνεται και μάταιο, αφού η προφανής απάντησή του δεν είναι το σημαντικότερο κριτήριο για την τύχη μας στο ευρώ, παρά τη μονότονη επισήμανση των δανειστών μας ότι χωρίς την τήρηση των δεσμεύσεων δεν έχουμε θέση στο κοινό νόμισμα. Ακόμα κι αν κατά γράμμα τηρηθούν οι δεσμεύσεις, μπορεί

ένα πρωί να ξυπνήσουμε έχοντας στην τσέπη μας ένα άλλο νόμισμα.

Το ευρώ καρκινοβατεί, ως απόρροια των δομικών του προβλημάτων και πληθαίνουν οι εκτιμήσεις ότι μπορεί να προλάβει να μας αποχαιρετήσει πριν φύγουμε εμείς από αυτό. Ο εφιάλτης των Ευρωπαίων έχει το όνομα «Ισπανία». Κορυφαίοι οικονομικοί παράγοντες υποστηρίζουν πως το ευρώ έχει τελειώσει και η ευρωζώνη θα διαλυθεί πολύ σύντομα. Και παρά την επιμονή μερίδας των εταίρων μας για πιστή και άνευ παρεκκλίσεων εφαρμογή των όρων του μνημονίου, δυναμώνουν οι φωνές που ζητούν να σταματήσει η πίεση στη χώρα μας και να ακολουθηθεί μια άλλη πολιτική.

Αφήνοντας στην άκρη το μνημόνιο ή την καταγγελία του, το ευρώ ή τη δραχμή, είναι δεδομένη η ανάγκη αλλαγής του παραγωγικού και καταναλωτικού μοντέλου της χώρας και ανατροπής όλων των στρεβλώσεων που εκτράφηκαν κατά τη μεταπολίτευση, με ευθύνη των κομμάτων που κυβέρνησαν.

«Να αλλάξουμε τη μοίρα μας», είπε ο κ. Σαμαράς, ενώ ο κ.Δασκαλόπουλος διερωτήθηκε αν υπάρχει πολιτική δύναμη που μπορεί να πετύχει την αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας. Μεταξύ των πολλών αναγνώσεων που είχε το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου ήταν και αυτό. Η πλειοψηφία έστειλε μήνυμα μέσω της κάλπης ότι επιθυμεί αλλαγές. Χρειάζεται να εκφραστεί η πολιτική της ελπίδας και όχι του φόβου. Να αναδειχθεί ένα άλλο σχέδιο και μια νέα ηγεσία που να εμπνέει και να δίνει ελπίδα.

Δεν έχει νόημα η ψήφος μας αν είμαστε καταδικασμένοι να εκλέγουμε κυβερνήσεις, η αποστολή των οποίων περιορίζεται στην εφαρμογή προκαθορισμένων πολιτικών. Όπως επίσης, ζουν εκτός πραγματικότητας όσοι προσδοκούν πως με την ψήφο τους θα επιστρέψουν στην παλιά «ευημερία». Το διακύβευμα της 18ης Ιουνίου, με δεδομένο ότι ούτε το μνημόνιο2 βγαίνει, είναι η εκπόνηση ενός λεπτομερούς σχεδίου που θα μας θωρακίσει, που θα βάλει φρένο στην οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση και θα έχει διαφορετική ιεράρχηση στόχων.

Ένα επιχείρημα που ακούγεται είναι ότι το μνημόνιο περιλαμβάνει μεταρρυθμίσεις που έπρεπε προ πολλού να τις είχαμε εφαρμόσει μόνοι μας. Προφανώς, λοιπόν, και δεν χρειαζόταν κανένα μνημόνιο γι' αυτές τις πολιτικές. Πρωτίστως έλειπε η πολιτική βούληση και δευτερευόντως η κοινωνική αποδοχή.

Τώρα τα δυναμικά κομμάτια της κοινωνίας, ιδιαίτερα οι νεότεροι, αντιδρούν στα φαινόμενα διαφθοράς, κρατισμού και πελατειακών σχέσεων. Βάζουν άλλα προτάγματα και θέλουν να προοδεύ