Το σακάκι και η Δημοκρατία

Να φοράτε σακάκι. ‘Όχι μόνο τώρα που κρυώνει ο καιρός αλλά και σε κάθε περίσταση, σε κάθε θερμοκρασιακή συνθήκη. Εν ανάγκη, αν ζεσταίνεστε, ρίξτε το –ανάριχτο- στους ώμους (ίματζ αρχαίου κοινοτάρχη) ή κρατήστε το με το δάχτυλο στο θηλύκι του στον ένα ώμο, τάχα μου ξένοιαστοι κι αθώοι, όπως στις ελληνικές ταινίες. Για καλό ή για κακό, να έχετε ένα σακάκι μαζί σας.

Armanίσιο ή Chanelάτο, κυριλάτο ή από τη λαϊκή, δίκουμπο ή τρίκουμπο, σταυρωκουμπωτό ή κάζουαλ,

ένα σακάκι πάντα χρειάζεται. Πέρα από το προφανές της δυνατότητας κάλυψης τυχόν σωματικών ατελειών, του κυριλικίου και της μη έκθεσης, δίνει άλλον αέρα, άλλη αυτοπεποίθηση και άλλο κύρος ένα σακάκι. Και κυρίως, όπως αποκαλύπτεται οδυνηρά στα χρόνια της Κρίσης και των εκπεσόντων χαϊδεμένων του πολιτικού προσωπικού, ένα σακάκι στα χέρια γίνεται εργαλείο και παραλλαγή, μια έσχατη, σχεδόν ευφάνταστη αλλά αναγκαστική, προστασία για κάθε δικαστικά δοκιμαζόμενο.

«Ζακέτα να πάρεις…» λέει ο αστικός μύθος της ελληνίδας μάνας αλλά μάλλον το πρέπον για μητέρα υπουργού θα ήταν «Blazer να πάρεις». Στην εικονοφάγα αλλά όχι εικονική Δημοκρατία μας, οι εικόνες έξω από τα δικαστήρια των μέχρι χθες ατσαλάκωτων αλλά υπόδικων πλέον δημοσίων λειτουργών με το σακάκι στα ήδη δέσμια χέρια τους γίνονται ηλεκτρονικά viral και εγγράφονται τραυματικά ή και χαιρέκακα στο συλλογικό υποσυνείδητο.

Οι πάλαι ποτέ -έως κατάποσης μπαστουνιού- ευθυτενείς και βαρύγδουποι, χωρίς πια το βλέμμα της αλαζονείας της εφήμερης εξουσίας τους, αλλά μόνο μ’ ένα φύλο συκής, μ’ ένα σακάκινο κομμάτι ύφασμα προσπαθούν να κρύψουν και να κρυφτούν, να μη δώσουν την εικόνα που για πάντα μένει και για πάντα σημαδεύει. Τι να μπορέσουν να απαλείψουν λίγα μέτρα ύφασμα όμως; Απροστάτευτοι στη βορά της εικονοφαγίας του πλήθους, που απαιτεί αίμα και τιμωρία, πώς να κρυφτούν πίσω από ένα παλιοσακάκι, πώς να καταργήσουν το σημαινόμενο, πώς να ακυρώσουν τις τάχα καλυμμένες χειροπέδες;

Την ώρα που τεκμήρια αθωότητας και παληκάρια γίναμε μαλλιά κουβάρια, ένα σακάκι -σινιέ και μάρκας συνήθως- στα χέρια του υπόδικου τέως ισχυρού γίνεται ο φερετζές της Μαριορής, το κρύψιμο πίσω από το δάχτυλο, η τελευταία γραμμή άμυνας του κατά εικόνα ένοχου αλλά πάντα κατά τεκμήριο αθώου για την καλύτερη Δημοκρατία, που είχε ποτέ αυτός ο τόπος.

Για καλό και για κακό, να φοράτε σακάκι. Τι κι αν στάζει, τι κι αν πάλιωσε κατά την στιχουργική μούσα, να έχετε ένα σακάκι μαζί σας -ποτέ δεν ξέρεις. Και κυρίως να έχετε το νου σας στους τριγύρω ατσαλάκωτους και άκαμπτους εξουσιομανείς σακακοφορούντες.

The post Το σακάκι και η Δημοκρατία appeared first on Protagon.gr.