Θα μας τραβήξει η ζωή στο μετά της

Ετούτο το καλοκαίρι σκορπάει ενοχές κι ας μη φταις. Και το είχα ονειρευτεί ξέγνοιαστο στον δύσκολο, δικό «μου» χειμώνα. Του είχα τάξει ότι θα του κολυμπήσω όλες του τις θάλασσες, θα ταξιδέψω σε άγνωστους τόπους… Αρκεί να φεύγω! Μετά ήρθαν οι φωτιές. Και ιστορίες άγνωστων ανθρώπων, έγιναν δικές μας. Εσκαγαν μύτη στα ξαφνικά μιας χαράς μας, στα ξαφνικά ενός, από ψυχής, αχχχχ! θαλασσινής βουτιάς, σε ένα γέλιο. Να στα στενέψει όλα, να στα διστάξει, να

Το δίπλα προέκυψε εντός μας, έφτυσε κάθε «εγώ», ως ιδιαιτέρως θρασύ. Στιγμές στιγμές με σφίγγει ακόμα και το «casting» των νεκρών. Και γι’ αυτό ακόμα, ενοχές. Είναι δίκαιο να κλαις κατ’ αποκοπείν; Για τα παιδιά περισσότερο. Αλλά ένας άνδρας στάχτη, μια γυναίκα κάρβουνο, που δεν τους αναζητάει κανείς; Ακλαφτοι; Τα ζωάκια τα κλαίω το ίδιο. Πειράζει να με ματώνει η εικόνα ενός σκύλου επάνω σε βραχάκι κι ας σώθηκε; Εγώ κολλημένη, να τον λυπάμαι ακόμα. Είναι να μη μπλέκει άνθρωπος με αυτά.

Θυμάμαι εκείνες τις μάνες της Ταϊλάνδης, αρχή καλοκαιριού, ήτοι έναν αιώνα πριν. Ετούτο το καλοκαίρι διέλυσε τον χρόνο. Πολλά με είχαν συγκλονίσει σε εκείνο το δράμα με την ευτυχή κατάληξη. Το πιο πολύ όμως, ήταν ότι συναποφάσισαν οι μάνες να συντονίσουν τη χαρά τους. Επέλεξαν, να μη γνωρίζουν το όνομα του κάθε παιδιού που σωζότανε, χωριστά. Αρα, όλα παιδιά τους. Τι λεπτότητα! Τι βαθιά ενσυναίσθηση! Τον θρήνο, πώς τον συντονίζεις; Μην και αφήσεις ψυχή παραπονεμένη. Κρίμα δεν είναι;

Η συναυλία ήταν στα Λουτρά Τήνου. Στη Σχολή Ουρσουλίνων. Μόνο αν την επισκεφτείτε θα αντιληφθείτε ότι εκεί φυλάσσεται εθνική κληρονομιά. Και μπορεί να μη λειτουργεί πλέον αλλά όλα εκείνα τα κορίτσια που πέρασαν από εκεί, από κάπου σου κλείνουν το μάτι, κάπου νομίζεις τις ακούς να παίζουν κρυφτό, να μελετάνε πιάνο. Η συναυλία ήταν στον περίβολο της Σχολής και διοργανώθηκε από τους Φίλους Τήνου προκειμένου να ενισχύσουν ανάγκες του Κέντρου Υγείας Τήνου. Φιλοξενούμενοι η Δήμητρα Γαλάνη με τον Στάθη Δράκο και την μπάντα του.

Τα φώτα χαμήλωσαν. Ο πρόεδρος παρότρυνε ενός λεπτού σιγή. Μετά, οι πρώτες νότες έλυσαν τον κόμπο. «Θάλασσα πλατιά, σ’ αγαπώ γιατί μου μοιάζεις. Θάλασσα πλατιά μια στιγμή δεν ησυχάζεις», Μάνος Χατζιδάκις. Κι ένοιωθες ψυχούλες να σε χαιρετάνε, «Κι από κει μακριά….». Καλές ανταμώσεις. Και κάπως έτσι, νότα-νότα μας πήρε το τραγούδι από το χέρι, μας τράβηξε. Οπως η άτιμη ζωή ξέρει να τραβάει. «Σε κάθε δίσκο υπάρχει ένα τραγούδι που γίνεται επιτυχία και μερικά που μένουν παραπονεμένα ενώ δεν το αξίζουν αυτό» είπε η Δήμητρα Γαλάνη. Είχα να τη δω live από τα χρόνια των μεγάλων ιδεών, της εφηβείας. Τότε, που κάθε λέξη στίχου την πιπιλάγαμε, να βρούμε την ουσία της, να τη γευτούμε ρόγα-ρόγα. Τότε που τσουγκρίζαμε με Σεφέρη.

Πέρασαν τα χρόνια. Την καμάρωσα. Σεβάστηκε τη φωνή της και το ταλέντο της. Λες και δεν είχε ανάγκη οντότητας αλλά παρέας. Αν συνέπιπταν οι δρόμοι μας, έχει καλώς. Αν όχι…Δεν θ΄άλλαζε τον βηματισμό της. Μια διαδρομή με Τσιτσάνη, Λοΐζο, Χατζιδάκι, Ξαρχάκο, Θεοδωράκη… Εφτασε στις μέρες μας ως το «Εκδρομή». «Θέλω μια εκδρομή των μυστικών και φανερών και των χαμένων εαυτών…». Ως γραφιάς, τον έχω ζηλέψει τον στίχο του Ν. Μωραΐτη! Πλήρης διαδρομή ζωής.

Λες και ψυχοθεραπευτήκαμε παρέα. Ωραίο να «γιορτάζεις» το τώρα σου, με ένα ταλαντούχο πλάσμα δίπλα σου στα ίδια χνάρια «οντότητας», τον Στάθη Δράκο, που έχει χαρά-χαρένια στη σκηνή και μια σπουδαία μπάντα, ένα ένα τα όργανα… Εκείνο το ούτι, Θωμάς Κωνσταντίνου συγκράτησα τ΄όνομά του. Ωραία βραδιά! Και μετά; Μετά σκορπίσαμε ο καθένας στη δική του μελαγχολία και πάλι. Είναι έτσι, ετούτες οι μέρες. Κι ένα αναθεματισμένο τραγούδι με πήρε στο κατόπι. Αποκλείεται να ξανακούσω, το «Θάλασσα πλατιά» και να μην σκεφτώ… Μάτι 2018. Θα μας τραβήξει η ζωή στο μετά της… Ετσι γίνεται πάντα. Αλλά, τι ντροπή θα είναι να ξεχάσουμε….

The post Θα μας τραβήξει η ζωή στο μετά της appeared first on Protagon.gr.