Περιπλανώμενος σοσιαλιστής ηγέτης

Είναι πλέον σαφές ότι το πολιτικό σύστημα πεθαίνει. Όχι ακόμα, αλλά βρίσκεται σίγουρα σε μία φάση επιθανάτιας κόπωσης. Η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσε ότι το φαινόμενο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Πρώτα το σοκ, η αποκάλυψη, μετά η πτώση, η εποχή των τεράτων και αργότερα, η αντίστροφη πορεία προς το νέο. Αυτό που έχει κάθε κοινωνία ανάγκη για να συνεχίσει να ζει.

Νομοτελειακά, κάθε «ζωντανός οργανισμός» όπως είναι και οι δημοκρατίες, υπόκειται στις αλλαγές που το

περιβάλλον τους επιβάλλει. Άλλωστε στη φύση υπάρχει η αρχή της «ομοιόστασης», σύμφωνα με την οποία διατηρείται το υγρό των ιστών σε σταθερή χημική και φυσική σύσταση. Όταν αυτή μεταβάλλεται τότε τα κύτταρα πεθαίνουν. Αναμένουμε έτσι τα νεκρά κύτταρα του παλιού κατεστημένου κάποια στιγμή να αποβληθούν και στη θέση τους να λειτουργήσουν τα νέα που έχουν ήδη γεννηθεί ταυτόχρονα με τον θάνατο των παλιών.

Όλα αυτά γίνονται βέβαια αργά και βασανιστικά στην εξέλιξή τους. Με απώλειες, θυσίες και τερατομαχίες. Γίνονται όμως και αυτό πρέπει να μας κάνει αισιόδοξους.

Ποιο μπορεί να είναι όμως το νέο; Μπορεί να είναι ο Μητσοτάκης; Μετά την πρόσφατη εκλογή του όλοι αυτό λένε. Κοιτούν μπροστά και περιμένουν λογική και αποφασιστικότητα. Από την άλλη όμως, η μοναδική στήριξη της ελπίδας σε ένα κόμμα κεντροδεξιό και φιλελεύθερο δεν φαίνεται να βοηθάει στη γέννηση νέων «κυττάρων». Είναι δηλαδή κάπως δύσκολο να μεταλλαχθεί το σύστημα σε πολιτικά και ηθικά «κερδοφόρο» αν δεν υπάρξει η απέναντι πρόταση ως ανταγωνίσιμο αντίπαλο δέος. Και μόνο η αποκλειστικότητα της ευθύνης θα είναι ένα τεράστιο βάρος για την νέα κεντροδεξιά του Μητσοτάκη. Ακόμα κι αν δώσει φιλότιμα τις μεγάλες μάχες, δεν θα μπορέσει να τις κερδίσει.

Η πολιτική διαχείριση της χώρας έχει ανάγκη και την κεντροαριστερά. Τίποτα καινούριο δεν είναι δυνατόν να συμβεί χωρίς αυτή. Προφανώς, δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά επιβάλλεται να παίξει έναν υπεύθυνο και ζωτικό ρόλο: να εκφράσει όλους εκείνους που απογοητεύτηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και αναζητούν μια νέα προοπτική. Αυτή τη φορά, όχι με λαϊκισμό και δημαγωγία, αλλά με ορθολογισμό και «παιδαγωγική» επαναφορά στον ρεαλισμό.

Κι ενώ στην κεντροδεξιά βρέθηκε ηγέτης, ο «άλλος πόλος» ακόμα αναζητείται. Είναι άραγε η Άννα Διαμαντοπούλου μία πιθανή λύση; Την αναφέρω γιατί προκύπτει ως επιλογή πολλών σοβαρών ανθρώπων από διάφορες τάσεις, στον ευρύτερο χώρο των «περιπλανώμενων» σοσιαλιστών. Και ασφαλώς επειδή, στην συγκυρία που προκύπτει, δεν βλέπω απολύτως κανένα άλλο πρόσωπο που να απολαμβάνει την αποδοχή τόσων πολλών. Ο ιδεολογικός αποπροσανατολισμός, βέβαια, και ο προβληματισμός είναι τέτοιος που αμφιβάλλω αν ξέρουν τι ακριβώς τι επιθυμούν κάποιοι από ένα μεγάλο κεντρώο πολιτικό σχήμα.

Όπως και να ΄χει, το ζητούμενο είναι να καταλήξουμε σε δύο μεγάλα μεταρρυθμιστικά κόμματα που θα απεχθάνονται έμπρακτα τον λαϊκισμό και θα παλεύουν εναντίον του κρατισμού. Που θα λειτουργούν με αξιοκρατικές δομές και μεγάλα ανοίγματα στην δημιουργική κοινωνία. Τότε μόνο θα βάλουν τις βάσεις για να γεννηθεί το καινούριο και να μπει η χώρα στη φάση της παραγωγής ενός νέου πολιτισμού.

Είναι ο Μητσοτάκης και η Διαμαντοπούλου το νέο; Ο μεν Κυριάκος ανήκει σε μία από τις «οικογένειες» του παλιού και η Διαμαντοπούλου κουβαλάει τις μνήμες του βαθέως ΠΑΣΟΚ. Αναρωτιέμαι όμως, αν έχουμε κάποιους καλύτερους. Αν έχει κανείς πρόχειρες κάποιες φωτεινές προσωπικότητες που θέλουν να διαθέσουν τη λάμψη τους για να κυβερνήσουν τη χώρα. Προσωπικά γνωρίζω αρκετούς ικανούς ηγέτες, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να εκλεγούν. Και επειδή το ξέρουν δεν ασχολούνται.

Επίσης, και οι δύο όχι και τόσο νέοι πολιτικοί έχουν δώσει δείγματα αντίδρασης στον λαϊκισμό και στον κρατισμό. Άρα λοιπόν, μη έχοντας και πολύ χρόνο μπροστά μας, οφείλουμε χώρο στη γενναιότητα και ταυτόχρονα στην ετοιμότητα για την αναγέννηση της χώρας. Και γκρεμίζοντας σιγά σιγά το παλιό, τίθενται και οι βάσεις για το καινούριο.

Το νέο πολιτικό σύστημα που περιμένουμε δεν πρόκειται να εμφανιστεί ξαφνικά με την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ. Έχουμε μπροστά μας πολύ δρόμο ακόμα. Ούτε μάγισσες υπάρχουν να μεταμορφώσουν τους βατράχους σε πρίγκιπες, ούτε μεσσίες να εγκαθιδρύσουν νέο βασίλειο. Ένα σωστό timing χρειάζεται για να αλλάξει η ροή των εξελίξεων. Αρκεί να πέσουν όλες οι συμπτώσεις μαζί.

The post Περιπλανώμενος σοσιαλιστής ηγέτης appeared first on Protagon.gr.