Κι αν δώσουμε ηρωίνη;

Πολλά από τα άρθρα που γράφτηκαν για τον Ζακ Κωστόπουλο συνδύαζαν τρεις παράγοντες για να περιγράψουν το αδιέξοδο του ανδρός: ομοφυλόφιλος, οροθετικός και τοξικοεξαρτημένος. Λάθος.

Το ομοφυλόφιλος πετιέται αμέσως έξω. Δηλαδή, πού ζούμε και η ομοφυλοφιλία περιγράφεται ως κοινωνική μειονεξία; Ο σεξουαλικός προσανατολισμός του μακαρίτη μάς είναι αδιάφορος και δεν παίζει κανένα ρόλο στην τραγωδία. Ή δεν θα έπρεπε να παίζει, αλλά αυτό είναι μια εντελώς άλλη κουβέντα.

Το οροθετικός; Να το συζητήσουμε. Ενδεχομένως να έπαιζε επιβαρυντικό ρόλο στην ένταξη σε κάποιο εργασιακό περιβάλλον. Όμως

Το πρόβλημα βρίσκεται στην τοξικοεξάρτηση. Από τη στιγμή που ένας άνθρωπος είναι εξαρτημένος, όμηρος της πρέζας, όλοι οι άλλοι επιβαρυντικοί παράγοντες ατονούν ή δεν έχουν καμία σημασία.

Το Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης και Πληροφόρησης για τα Ναρκωτικά εκτιμά ότι στο κέντρο της Αθήνας ζουν, ή, καλύτερα, επιβιώνουν, 3.500 τοξικοεξαρτημένοι (σε όλο το Λεκανοπέδιο ο αριθμός διπλασιάζεται). Το 20%, δηλαδή περίπου 700 άνθρωποι, είναι είτε άστεγοι, είτε δεν έχουν μόνιμη κατοικία. Πρόκειται, φυσικά, για την πληθυσμιακή ομάδα με τα υψηλότερα ποσοστά φορέων του HIV -κάποιοι από αυτούς είναι τόσο απελπισμένοι ώστε εκτίθενται στον κίνδυνο μόλυνσης προκειμένου να λάβουν το επίδομα των 697 ευρώ που χορηγείται στους οροθετικούς.

Η χρήση οπιούχων και άλλων, πιο φθηνών, ουσιών γίνεται εδώ και χρόνια σε κοινή θέα στο κέντρο της Αθήνας. Πέριξ του Πεδίου του Αρεως, έξω από τη Νομική Σχολή, γύρω από την Ομόνοια. Ειδικά δε στην οδό Ευριπίδου βλέπεις πλέον εικόνες που έχουν βγει από ένα παρακμιακό Blade Runner. Κλοπιμαία ανταλλάσσονται με ναρκωτικά, οι ντίλερ μοιράζουν δόσεις με αναμμένα αλάρμ, η Αστυνομία δυστυχώς απουσιάζει. Αλλά και τι θα μπορούσε να κάνει; Το ερώτημα είναι θεωρητικό και δεν έχει ισχυρή βάση. Ακόμα και αν παρέμβει εκεί, όλο αυτό το σκηνικό θα μεταφερθεί αλλού. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη και στο Πεδίον του Αρεως;

Επρεπε, λοιπόν, να εκτυλιχθεί μπροστά στις κάμερες η τραγωδία με πρωταγωνιστή τον Ζακ Κωστόπουλο, ώστε το υπουργείο Υγείας να ευαισθητοποιηθεί και να στείλει επιστολή σε συναρμόδιους φορείς προκειμένου να διερευνηθεί η δυνατότητα δημιουργίας χώρων ελεγχόμενης χρήσης ναρκωτικών ή υποκατάστατων – εξαρτάται ποια πολιτική θα υιοθετηθεί. Τόσα χρόνια στο υπουργείο Υγείας δεν ξέρουν τι γίνεται στο κέντρο της Αθήνας, τώρα το ανακάλυψαν…

Ορθώς ο Γιώργος Καμίνης τους υπενθύμισε ότι πρόκειται για πρόταση που έχει καταθέσει ο ίδιος (και το Κίνημα Αλλαγής νομοθετικά), αλλά φυσικά απορρίφθηκε από την κυβέρνηση. Είναι λογικό τέτοιες προτάσεις να απορρίπτονται από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Διότι μόλις χωροθετηθεί το πρώτο σημείο ελεγχόμενης χρήσης, θα έρθουν οι κάμερες, οι παπάδες και οι ανήσυχοι οικογενειάρχες που δεν θα θέλουν τα ναρκωτικά στη γειτονιά τους. Θυμάστε τι γινόταν με τις μονάδες του ΟΚΑΝΑ, έτσι δεν είναι; «Εδώ δεν έχουμε παιδικούς σταθμούς και αγοράζουμε ουσίες για τα πρεζόνια;» Το θέμα θα σηκωθεί, θα προκαλέσει ένταση, θα εμπλακούν χρυσαυγίτες και «αλληλέγγυοι», κάποιος θα ανοίξει ένα συρτάρι και θα το βάλει μέσα.

Στην Ολλανδία το κάνουν από τη δεκαετία του ’90. Τοξικοεξαρτημένοι προσέρχονται σε χώρους που δεν έχουν καμία σήμανση και προμηθεύονται καθαρή ηρωίνη, κάνοντας χρήση επί τόπου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το εμπόριο ηρωίνης να περιοριστεί τόσο πολύ, ώστε πλέον δύσκολα ανιχνεύονται χρήστες οπιούχων κάτω των 30 ετών. Είναι αυτονόητο πως όταν δεν υπάρχει εμπόριο, δεν υπάρχει και εγκληματικότητα.

Υπάρχει περίπτωση να δούμε κάτι τέτοιο και εδώ; Εξαρτάται. Θέλεις υπουργό Υγείας που δεν εκλέγεται στην Αθήνα, δήμαρχο (δημάρχους, αν υπολογίσουμε και τους όμορους δήμους) πρόθυμο να συγκρουστεί με δημότες του και, κυρίως, κοινωνία που αντιλαμβάνεται ότι η πρωτεύουσα θα ξαναγίνει ασφαλής μόνο αν απομακρύνει τα ναρκωτικά και την εγκληματικότητα που αυτά φέρνουν.

The post Κι αν δώσουμε ηρωίνη; appeared first on Protagon.gr.