Επιστροφή στα μπαρμπέρικα

Αν κάποιος είναι πάνω 20 και κάτω από 40 ετών κι έχει ένα σεβαστό ποσό αποταμιεύσεων στην άκρη, μία από τις καλύτερες επιχειρηματικές επιλογές είναι να το επενδύσει στα αντρικά κομμωτήρια. Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη (κι η βασικότερη) μετά την επίσκεψη σε τρεις τέτοιες επιχειρήσεις, στο κέντρο της Αθήνας, και μετά από συζήτηση με τους ιδιοκτήτες τους.

Το 1900 είναι διαφορετικό από το DON και το Elephant & Castle διαφορετικό

από τα άλλα δύο. Και τα τρία στο κέντρο της πόλης, μέσα σε έναν κύκλο με διάμετρο μικρότερη από δύο χιλιόμετρα. Κι, όμως, και τα τρία ασφυκτικά γεμάτα, ένα μεσημέρι μιας τυχαίας Τετάρτης του Οκτώβρη. Την ώρα, δηλαδή, που τα μαγαζιά, τα γραφεία κι οι επιχειρήσεις λειτουργούν σε φουλ ρυθμούς υπήρχε κόσμος που εναλλασσόταν στα κομμωτήρια. Σαν καλοκουρδισμένη μηχανή, σαν καλοδουλεμένη ομάδα σκυταλοδρομίας. Φύγε εσύ-έλα εσύ.

Την ώρα που η μία τούφα μαλλιών αποχωρίζονταν το αντρικό κεφάλι κι έπεφτε στο πάτωμα, πιάνω τον κάθε ιδιοκτήτη και συζητάμε για τα προφανή: Από πού προκύπτει όλη αυτή η τάση; Πότε άρχισε και πόσο θα κρατήσει; Τι κρύβεται πίσω από την επιλογή που έγινε trend από την αρχή της δεύτερης δεκαετίας αυτού του αιώνα και μετά;

«Το ’80 και το ’90 τα κομμωτήρια άλλαξαν τον κλάδο. Οσοι άντρες πήγαιναν στους μπαρμπέρηδες άρχισαν να πηγαίνουν στα κομμωτήρια γιατί εκεί πήγαιναν οι γυναίκες τους»

Την απάντηση δίνει ο Σταύρος, ιδιοκτήτης του Elephant & Castle, ο οποίος παραδέχεται πως στα χρόνια της κρίσης, η ζήτηση αντί να μειωθεί αυξήθηκε. «Είναι οι τάσεις της μόδας που αλλάζουν συνεχώς. Κι η μόδα υπερισχύει της ανάγκης για αποταμίευση για μία αρκετά μεγάλη μερίδα κόσμου», λέει κι ανοίγει την πόρτα σε ακόμη έναν πελάτη που αφήνει την άσφαλτο της Κολοκοτρώνη και πατά το ξύλινο δάπεδο του κτιρίου που κάποτε φιλοξενούσε το γραφείο του Οθωνα, το 1830. Ο ίδιος δεν φοβήθηκε να επιστρέψει στην Ελλάδα από την Αγγλία όπου βρισκόταν και να επισκέπτεται το Λονδίνο συχνά, για να δει τα νέα… trend του εξωτερικού.

Την ίδια περίπου άποψη έχει κι ο Γιάννης Σακελλαράκης, ιδιοκτήτης του DON, λίγα μέτρα πιο πάνω. Καθόμαστε στο πεζοδρόμιο της οδού Αμερικής για ένα τσιγάρο. Είναι το πρώτο της ημέρας και μάλλον και το τελευταίο για τον Γιάννη γιατί με βάση το πρόγραμμά του δύσκολα θα έβρισκε χρόνο για άλλο, τουλάχιστον μέχρι να σχολάσει. «Το αντρικό κούρεμα είναι, πλέον, είδος πρώτης ανάγκης. Και δεν είναι μόνο το κούρεμα, είναι η περιποίηση γενικότερα. Αλλά σκέψου το, τι έχουμε εμείς οι άντρες; Ενα κούρεμα στο γένι ή στα μαλλιά, ένα παπούτσι άντε και κανένα αυτοκίνητο. Αυτά είναι τα γούστα μας, χοντρικά». Στο DON θα βρεις κόσμο που έρχεται από την άλλη γωνιά της Αθήνας, αλλά κι έξω από αυτή, για να τριμάρει το μούσια του και να του περιποιηθούν με τζελ ή χωρίς το μαλλί. Αυτά στον κάτω όροφο, στον πάνω θα βρείτε βαφές, μανικιούρ και πεντικιούρ. Μόνο για άντρες. Αυστηρά. Ενα ολοκληρωμένο πακέτο που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα περίφημα «σαλόνια ομορφιάς» που για δεκαετίες ολόκληρες απευθύνονταν σε γυναίκες. «Το ’80 και το ’90 τα κομμωτήρια άλλαξαν τον κλάδο. Οσοι άντρες πήγαιναν στους μπαρμπέρηδες άρχισαν να πηγαίνουν στα κομμωτήρια γιατί εκεί πήγαιναν οι γυναίκες τους. Οι γυναίκες, δηλαδή, τραβούσαν τους άντρες για να κουρευτούν αυτές και με την ευκαιρία κουρεύονταν κι εκείνοι. Και κάπως έτσι χάθηκε η όλη διαδικασία που είχαν μάθει από μικρά παιδιά. Τώρα έχει αρχίσει να αλλάζει αυτό και πάλι υπάρχει η ανάγκη αποκλειστικά για αντρικά κομμωτήρια», συμπληρώνει ο Γιάννης.

Κάτι τέτοιο είναι και το 1900, αλλά μόνο όσον αφορά το γένος των πελατών που εξυπηρετεί. Γιατί κατά τ’ άλλα, το κατάστημα που βρίσκεται σε ένα ισόγειο της Υψηλάντου, λίγο μακριά από την πλατεία Κολωνακίου, είναι περισσότερο ένα club για άντρες, παρά ένα κομμωτήριο. Βρίσκω περισσότερα μπουκάλια αλκοόλ παρά ψαλίδια σε μια γωνία του. Εχει ποτά που κοστίζουν όσο ένα μηνιάτικο ενοίκιο στην ακριβή αθηναϊκή περιοχή. Εκεί μπορείς να πιείς ένα ουίσκι, να παίξεις σκάκι, να απολαύσεις τον καφέ σου και στη συνέχεια ένα ξύρισμα ή ένα χτένισμα. Ενα πακέτο δώρου στον εαυτό σας, όπως θα έγραφε ο κάθε καλός κειμενογράφος μιας διαφημιστικής εταιρείας. Καλοστημένο project, ολοκληρωμένο πακέτο που απευθύνεται σε απαιτητικό κοινό. Δεν είναι τυχαίο πως ο κόσμος που πέτυχα την ώρα που επισκέφτηκα το 1900 ήταν Αμερικανοί που ζουν στην Αθήνα για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα.

Κλικ για να δείτε το σλάιντ

Η κατάσταση έχει αρχίσει να αλλάζει από το τέλος της περασμένης δεκαετίας. Εκεί, λίγο μετά το 2008 περίπου. Κι όσο πάει κι αυξάνεται η ζήτηση. Κι έχει ακόμη πολύ δρόμο μπροστά του ο κλάδος. Αυτό, ωστόσο, δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, δεν είναι μόνο ο 30άρης της Αθήνας που παρά την οικονομική στενότητα ξοδεύει για την εικόνα του. Από το 2007 μέχρι το 2012, σε όλον τον κόσμο τα προϊόντα αντρικής περιποίησης και καλλωπισμού σημείωσαν αύξηση που έφτασε το 70%.

Ολα τα παραπάνω μπορούν να αποτελέσουν μέρος μιας στοχευμένης παρουσίασης σε ένα site ή μιας πληρωμένης καταχώρησης σε ένα έντυπο. Είναι, όμως, απλά η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι αυτή που μας δείχνει πως σήμερα, πέντε χρόνια μετά το μεγάλο μπαμ και το κραχ στην κοινωνία (πρώτα) και στην οικονομία (στη συνέχεια) εμείς αρνούμαστε να ενηλικιωθούμε. Κι αυτό είναι κάτι που φαίνεται πρωτίστως στον τρόπο που βλέπουμε τους εαυτούς μας στον καθρέφτη. Με ρετρό εμφάνιση, με κλασσικές γραμμές και νότες περασμένων δεκαετιών. Δεν είναι κακό, καθόλου. Θέμα γούστου είναι. Θέμα γούστου κι αισθητικής. Απλά το γούστο καθορίζεται από τις τάσεις της μόδας κι η αισθητική παραμένει ως ένα άθροισμα των επί μέρους εμφανίσεών μας. Κι αν οι τάσεις της μόδας έχουν, πλέον, αλλάξει σε διεθνές επίπεδο, εδώ μένουν ίδιες. Ακριβώς γιατί υπηρετούν μια βαθύτερη ανάγκη μας για επιστροφή στο παρελθόν. Σε όλα τα επίπεδα.

The post Επιστροφή στα μπαρμπέρικα appeared first on Protagon.gr.